Το λοιπόν, απόψε, θα σας μιλήσω για το τι εστί «Σεβασμός  της  Ζωής».

Πιστεύω πως γνωρίζετε ότι υπάρχουν πολλά είδη σεβασμού. Σαν τα ψάρια.  Υπάρχει ο σέβασμος στον δάσκαλό σου.  Όσοι είναι απο 8 εώς 18, θα  το γνωρίζουν καλά.

Έπειτα, υπάρχει ο σεβασμός στη διαφορετικότητα. Να, ας πούμε, το μπαρμπούνι σέβεται τον καρχαρία. Όπως,  φυσικά, κι  ο καρχαρίας το μπαρμπούνι. Τόσο το σέβεται, μάλιστα, που το μεταφέρει στο στομάχι του από ύφαλο σε ύφαλο, κι αν βρέχει του παρέχει άπλετη ζεστασιά. Παρ’όλ’αυτά  ας  μην μακρολογώ.

Ο Σεβασμός της Ζωής, όμως, είναι κάτι πιο βαθύ. Θα μπορούσε να είναι φάλαινα, που έχει πιο βαθύ στομάχι, ίσως αναρωτηθείτε εύλογα…  Όμως, αυτού του είδους ο σεβασμός, δεν είναι ψάρι. Σας λέω, μάλιστα, πως δεν είναι καν σεβασμός! Είναι ποτό! Για εμένα  είναι μπύρα. Έχω, βέβαια, ακούσει πως για άλλους είναι κρασί ή ουίσκι. Έκαστος στο ποτό του. Ένας παπαγάλος λέει πως Σεβασμός της Ζωής είναι ελληνικός καφές. (Τώρα αν βάζει ρούμι, θα σας γελάσω. Αλλά, όντως, αυτός ο παπαγάλος μου φαίνεται ύποπτος.) Κάποιοι, δεν ξέρουν τι είναι. Αυτοί είναι οι αλκοολικοί.

Το ζήτημα, όμως, είναι πως Σεβασμός της  Ζωής ονομάζεται κάθε τι που σε κάνει να βλέπεις τη γυναίκα σου, ή έστω την κοπέλα σου,όμορφη. Για καλή μου τύχη, δεν έχω κοπέλα για να διαβάσει το παρόν κείμενο. Γι’αυτό, άλλωστε και το γράφω .  Η αποκάλυψη της αλήθειας, θέλει θυσίες. Και γω όμως κάνω θυσίες. Γιατί, αν διαβάσει αυτό το κείμενο μια ξανθιά γαλανομάτα, πολύ δύσκολα θα θελήσει να μοιραστεί το υπόλοιπο της ζωής της ή έστω ένα κομμάτι της, μαζί μου. Δεν με πειράζει όμως. Δεν μου αρέσουν οι ξανθιές!

Εδω, ακριβώς, θέλω να καταλήξω. Παρ’όλο που λέω πως δεν μ’ αρέσουν οι ξανθιές, αν τύχει να αποκτήσω δεσμό (κι εδώ υπάρχουν πολλά είδη όπως δεσμοί υδρογόνου, ομοιοπολικοί, φωσφοδιεστερικοί, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα)  με μια τέτοια κυρία ονόματι ας πούμε Ζωή, πώς θα άντεξω; Πώς θα αντέξω μια ολόκληρη ζωή με τη Ζωή; Το πρόβλημα γίνεται εντονότερο, αν την μητέρα της Ζωής, τη λένε Ελπίδα, γιατί καθώς έχω ακουστά , η Ελπίδα πεθάινει πάντα τελευταία. Μα κι αυτή η κουβέντα είναι μεγάλη…

Αυτή τη δύσκολη στιγμή έρχεται η μπύρα για να σώσει την κατάσταση. Βλέπεις τη Ζωή με άλλο μάτι. Τη νοιώθεις μέσα σου, δεν θες να τη χάσεις. Είσαι μια θέληση για Ζωή, πλαισιωμένη από τη Ζωή! Η Ζωή τότε αποκτά την πραγματική της αξία. Εκείνη τη στιγμή αγαπάς όλες τις Ζωές του Σύμπαντος.  Αλλά, μια συμβουλή: αν έρθετε σε αυτή την κατάσταση, μην πείτε στη Ζωή πως αγαπάτε όλες τις Ζωές του Σύμπαντος, γιατί είναι πολύ πιθανόν να σας μείνει μόνο η αγάπη.
Κλείνοντας, θα ήθελα να διευκρινίσω πως αυτό το ποτό δεν το βρίσκουν πολλοί. Κι αν το βρουν, το βρίσκουν αργά. Ούτε εγώ το έχω βρει, μα έχω, πανάθεμά με,γράφειν. Το βρίσκουν ελάχιστοι, δυστυχώς. Ελάχιστοι σέβονται τη Ζωή και της δίνουν τη σημασία που της αρμόζει. Κι η Ζωή, κάθε βράδυ, κάνει  ό,τι μπορεί, με τ’ασήμι  στ’αυτί και με το κοκκινάδι για να καταλάβουμε την πραγματική της αξία. Αλλά μάταια!
Έχουμε οικονομική  (; ) κρίση, λένε, και η μπύρα είναι ακριβή…
Σημείωση: Οι καστ(ανές) γαλανομάτες μου αρέσουν τα μάλα. Είμαι κι ελεύθερος . Αν επιθυμεί κάποια, μπορούμε να κλείσουμε ραντεβού στο  «φατσοτεύτερο».  Αλλά ας μην βγαίνω εκτός θέματος…

Κωνσταντίνος Πετρόπουλος