Πάνε κιόλας δυο χρόνια που ο πλανήτης μας βρίσκεται αιχμάλωτος της πανδημίας του κορονοϊού. Μελαγχολικά γενέθλια, δε συμφωνείτε; Στα τέλη του 2019 ένας νέος κορονοϊός εντοπίστηκε για πρώτη φορά στην πόλη Γουχάν της Κίνας. Ήδη στις 26 Φεβρουαρίου του 2020, ο ιός είχε εμφανιστεί και στην Ελλάδα: η εξάπλωσή του είχε μόλις ξεκινήσει και στη χώρα μας. Η πλειοψηφία των κρουσμάτων σχετιζόταν με ανθρώπους που ταξίδεψαν στην Ιταλία, που ήταν τότε η κύρια επιδημική εστία. Όταν στην Ελλάδα άρχισε να υπάρχει διασπορά των αρχικών κρουσμάτων, η Πολιτεία έλαβε σταδιακά μέτρα και ανέστειλε τη διεξαγωγή εκδηλώσεων, αρχικά σε τοπικό επίπεδο στις πληττόμενες περιοχές.
Ωστόσο, στις 10 Μαρτίου, λόγω της εμφάνισης κρουσμάτων του ιού σε διάφορες περιοχές της χώρας, αποφασίστηκε να κλείσουν όλες οι εκπαιδευτικές δομές σε όλη τη χώρα. Τα περισσότερα παιδιά τότε χάρηκαν, θεωρώντας ότι η διακοπή των μαθημάτων προσέφερε την ευκαιρία απρόσμενες διακοπές. «Με αυτήν την απόφαση χάρηκα στην αρχή, γιατί δε συνειδητοποιούσα τη σοβαρότητα του θέματος» δήλωσε χαρακτηριστικά ένας συμμαθητής μας. Όλα τα παιδιά και ύστερα και οι ενήλικες άρχισαν να μπαίνουν σε λοκντάουν για να αντιμετωπιστεί η εξάπλωση του ιού. Έτσι λοιπόν ξεκίνησαν όλα…
Η πανδημία αφορούσε τους πάντες και μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε με πολύ επώδυνο τρόπο πόσο στενά συνδεδεμένοι είμαστε όλοι οι κάτοικοι του πλανήτη, ωστόσο τη βιώσαμε καθένας και καθεμιά από εμάς με έναν πολύ προσωπικό τρόπο.
Την Τρίτη πριν την ανακοίνωση του κλεισίματος των σχολείων η καλύτερή μου φίλη μού ανακοίνωσε ότι θα έκανε πάρτι για τα γενέθλιά της το Σαββάτο 14 Μαρτίου και ήμουν πράγματι πολύ χαρούμενη, όχι μόνο για το πάρτι αλλά και γιατί την επόμενη ημέρα θα πήγαινα στη Σαλαμίνα, να επισκεφτώ τον παππού μου και τη γιαγιά μου που είχα να τους δω έναν μήνα. Όμως τίποτα από αυτά δεν έγινε, γιατί κλειστήκαμε στο σπίτι, μπήκαμε όλοι οι άνθρωποι σε αυτόν τον ιδιότυπο εγκλεισμό που είχε σκοπό την προστασία μας.
Τον αρχικό ενθουσιασμό για το κλείσιμο των σχολείων ακολούθησε το μούδιασμα και ο φόβος. «Φοβήθηκα πολύ στην αρχή, γιατί δεν μπορούσα να διανοηθώ τη σοβαρότητα του θέματος». Ξεκινήσαμε έτσι μια νέα ζωή, μια νέα πραγματικότητα, μια πραγματικότητα που δεν πιστεύαμε ότι υπάρχει ή ότι θα ζήσουμε.«Μου έλειψαν οι βόλτες και έξοδοι με τους φίλους, την οικογένειά μου». Κόπηκαν οι έξοδοι, οι εκδρομες, οι περίπατοι, κοπηκαν τα πάντα, εκτός από το super market. «Θυμάμαι τους πρώτους μήνες τον κόσμο να πηγαίνει στο super market και να αγοράζει είδη υγιεινής και φαγητά σε τεράστια ποσότητα, λες και ερχόταν το τέλος του κόσμου». Κατά κάποιον τρόπο είχε έρθει το τέλος του κόσμου, έτσι τουλάχιστον όπως τον γνωρίζαμε ως τότε.
Τα σχολεία ήταν κλειστά για τουλάχιστον 3 μήνες, μέχρι που άρχισαν τα διαδικτυακά μαθήματα με τη webex, μια πλατφόρμα που, αρχικά τουλάχιστον, είχε πολλά προβλήματα, «Βαριόμουν πολύ κατά τη διάρκεια του μαθήματος στη webex», «ήταν ένα αγκάθι στην καρδιά μου» είπαν κάποιοι. Άλλοι όμως αντιμετώπισαν την κατάσταση διαφορετικά: «Ώρες- ώρες εύχομαι να κάναμε και τώρα webex». Κάθε παιδί είχε τότε σχηματίσει τη δική του διαφορετική άποψη αλλά η μελαγχολία τρύπωνε στην καρδιά όλων, όσο ανάλαφρα κι αν παλεύαμε να αντιμετωπίσουμε αυτή τη νέα πραγματικότητα. Τα μαθήματα εξ αποστάσεων τα βίωσαν με τρόπο αντιφατικό όλοι, όπως άλλωστε και την καραντίνα.
Προσωπικά με κούρασε, γιατί ήμουν κλεισμένη μέσα στο σπίτι και δεν έβλεπα τους αγαπημένους μου. «Η καραντίνα ήταν απαίσια, δεν μπορούσα να βρεθώ με την οικογένειά μου και να δω την αγαπημένη μου γιαγιά» είπε μια συμμαθήτριά μου και συμφωνώ απόλυτα μαζί της. Για άλλους συμμαθητές μου όμως, φίλους και γνωστούς, ήταν το καλύτερο πράγμα που τους είχε συμβεί. «Μου άρεσε πάρα πολύ η περίοδος της καραντίνας, γιατί δεν ανησυχούσα για τα μαθήματα του σχολείου και μπορούσα να παίζω και να μιλάω με τους φίλους στο playstation».
Είχα να συναντηθώ με τις φίλες μου 5 ολόκληρους μήνες, μιλούσαμε μόνο από το τηλέφωνο και τα πρόσωπά τους τα έβλεπα μόνο από την κάμερα του τηλεφώνου. Είχε φτάσει πλέον το καλοκαίρι και, πρώτη φορά μετά από καιρό, ήταν η πρώτη φορά που συναντηθήκαμε. Πήγαμε στην πλατεία του Αγίου Νικόλα· ήταν γεμάτη από παιδιά, μικρά και μεγάλα, όλων των ηλικιών. Εμείς κάναμε κύκλους με το ποδήλατο γύρω από την τεράστια πλατεία που καλύπτει ένα τετράγωνο από μόνη της. Δε θα ξεχάσω ποτέ την αίσθηση του αέρα που χάιδευε το πρόσωπό μου, το χαρούμενο βουητό της πλατείας, τα λαμπερά χαμόγελα στα πρόσωπα όλων που ήταν, έστω και για λίγο, ελεύθεροι από τον εφιάλτη.
2022 πλέον και η πανδημία είναι ακόμη εδώ, παραμονεύει γύρω μας. Ελπίζουν όλοι οι άνθρωποι για το καλύτερο. Ήδη έχει υπάρξει η άρση κάποιων από τα μέτρα, γεγονός που σημαίνει πως ο πλανήτης μας αρχίζει να νικά και να κατατροπώνει αυτόν τον ιό που μας βασανίζει 3 χρόνια τώρα. Θέλω να πιστεύω πως θα τον αφήσουμε σύντομα πίσω μας ως σκοτεινή ανάμνηση και πως σε πολύ λίγο θα μπορούμε να δούμε ξανά αγαπημένα μας πρόσωπα, φίλους και συγγενείς, χωρίς αυτήν την ασπίδα προσώπου, τη μάσκα που μας έχει κάνει να ξεχάσουμε τα πρόσωπά τους.
