Τέχνη από συναίσθημα
Άρθρο από τους Φίλιππας Γονίδησ και Νότης Γρίσπος.
Πριν από λίγο καιρό, στο πλαίσιο του ομίλου της καθηγήτριας του σχολείου μας κυρίας Κουλουριώτου, είχα την ευκαιρία να έρθω σε επαφή με την Ελληνίδα εικαστικό Αλεξάνδρα Πετρανάκη.
Η κύρια Πετρανάκη έχοντας σπουδάσει στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας μάς μίλησε για το πώς άρχισε την ενασχόλησή της με τη ζωγραφική και πώς έφτασε στο σήμερα. «Όταν ήμουν παιδί βαριόμουν να ζωγραφίζω, δεν ήθελα να ζωγραφίζω, αυτή η δημιουργικότητα μου ερχότανε μόνο όταν ήμουνα στεναχωρημένη. Τότε δεν γινότανε να μην πάρω χαρτί και να αρχίσω να ζωγραφίζω» μας είπε χαρακτηριστικά. Εξέφραζε δηλαδή μέσα από τη ζωγραφική τα συναισθήματα της, αυτά που ένιωθε αποτυπώνονταν στις παιδικές της ζωγραφιές. Αυτή την παιδική ειλικρίνεια θέλει να διατηρήσει ανέπαφη, γι΄αυτό και αυτή την στιγμή δε ζει από την τέχνη, αφού θέλει να είναι ελεύθερες οι σκέψεις της.
Η κυριά Πετρανάκη κατασκευάζει τα έργα της με πράγματα που ήδη υπάρχουν, αφού, όπως μας είπε, «ο πλανήτης δεν χρειάζεται άλλη ύλη». Το έργο της το απαθανατίζει σε βίντεο η εικόνες και μετρά το αποικοδομεί και τα υλικά επιστρέφουν πάλι στον πλανήτη.
Κάποια από τα έργα της είναι το «Όχι τώρα Μάρσελ τότε, εκεί, εγώ, μια άλλη» .Για το συγκεκριμένο η εικαστικός πήρε έμπνευση από το μυθιστόρημα «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο» του Μαρσέλ Προυστ, το οποίο την συνεπάρε μετά από έναν χωρισμό. To έργο ξυπνάει εκτός από την όραση, την οσμή και την ακοή, κι έτσι ο θεατής επιτυγχάνει μια βαθιά ένωση με το έργο. Όπως η μαντλέν του Μαρσέλ Προυστ, το μπισκοτάκι που του ξυπνούσε τις αναμνήσεις περασμένων εποχών, έτσι και το έργο της ξυπνά αναμνήσεις και μετά ακολουθεί χωρισμός, κραυγή, μελαγχολία.
Ένα άλλο έργο για το οποίο μας μίλησε ήταν μια εργασία που της είχε ζητηθεί να κάνει, όταν πήγαινε στο πανεπιστήμιο. Έτσι εκείνη πήρε έναν χώρο, έκλεισε όλα τα φώτα και διαμόρφωσε τρία δωμάτια, στα υπήρχαν εγκατέστησε κάποια από τα προσωπικά αντικείμενα του πατέρα της. Στο τελευταίο ο θεατής έβρισκε την ίδια καθισμένη σε μια καρέκλα έτοιμη να διηγηθεί μια ιστορία, σε ένα κοινό που ήταν κατάλληλα ψυχικά προετοιμασμένο από τα δυο προηγούμενα δωμάτιο.
Δεν περίμενα ποτέ πως η συνάντηση μου με την κυριά Αλεξάνδρα , μια εικαστικό, δεν θα ήταν καθόλου βαρετή. Το αντίθετο θα έλεγα ήταν πολύ ενδιαφέρουσα. Μάλιστα με έβαλε σε σκέψεις και συνειδητοποίησα πως μέσα από λίγα καθημερινά υλικά και πολύ συναίσθημα και πάθος για αυτό που κάνεις μπορείς να καταφέρεις σπουδαία πράγματα, όπως και εκείνη που πλέον τα έργα της εκτίθενται σε εκθέσεις και τα βλέπει πολύς κόσμος.
