Ανάπηρος άνθρωπος ή Άνθρωπος με αναπηρία; Οι cool crips μας μιλούν για προσβασιμότητα, πάρτυ και αναπηρία

Η αναπηρία, ένα θέμα που αποφεύγεται να συζητηθεί από τον κόσμο και δεν καυτηριάζεται από την πολιτεία όσο θα έπρεπε, ή με άλλα λόγια δεν θεωρείται αυτονόητη.  Η παραμέληση μας έχει οδηγήσει σε μεγάλες καταστροφές είτε υλικές είτε και πνευματικές που εκφράζονται με τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε οποιοδήποτε ανάπηρο άτομο, απλώς επειδή δεν βρίσκεται στα κουτάκια που έχουμε δημιουργήσει για τους “συνηθισμένους” ανθρώπους. Συχνά στην καθημερινότητα βλέπουμε σκηνικά όπως μη προσβασιμοι δρόμοι, μέσα μαζικής μεταφοράς, δημόσια κτήρια και χώροι. Αυτό είναι ένα θέμα που δυστυχώς ή ευτυχώς είναι ανεξάντλητο και γι’ αυτό επικοινωνήσαμε με τους  πιο κουλ ανάπηρους τους cool crips ώστε να μας μιλήσουν  για αυτό το θέμα και για τη ζωή τους γενικά.

 Οι cool crips είναι δύο φίλοι που διαχειρίζονται μαζί κάποιες ιστοσελίδες και προφίλ στα social media, το κοινό που  βρήκαν και ως αφορμή για τη σελίδα τους είναι το ότι είναι και οι δύο ανάπηροι. Βέβαια λόγω κάποιον προβλημάτων καταφέραμε να μιλήσουμε μόνο με έναν από αυτούς.

Αρχικά ξεκινήσαμε με συστάσεις και μιλήσαμε για την καταγωγή του και για το που μεγάλωσαν, που πήγαν σχολείο και γενικά κάποιες πληροφορίες για αυτούς. Είναι λοιπόν ο Σπύρος και ο Γρηγόρης. Ο Σπύρος γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κομοτηνή και φοίτησε στο σχολείο “της γειτονιάς” για δημοτικό αφού ήταν είδη προσβάσιμο, μετά πήγε σε μουσικό Γυμνάσιο και λύκειο όχι μόνο για λόγους προσβασιμότητας αλλά και επειδή οι περισσότεροι φίλοι του ήταν μαζί, βέβαια όπως ανέφερε (?ο ίδιος δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο στη μουσική?). Μετά δεν έδωσε πανελλήνιες αλλά έκανε την αίτηση εισαγωγής για Βρετανικά πανεπιστήμια και φοίτησε στην Αγγλία για τρία ακαδημαϊκά έτη. Ο Γρηγόρης δεν αντιμετώπισε παρόμοια θέματα σχετικά με την προσβασιμότητα του σχολείου,  καθώς έμεινε ανάπηρος πολύ πιο μετά,  κατά τη διάρκεια της φοίτησής του στο πανεπιστήμιο. Είναι μισός Γερμανός  από την πλευρά της μητέρας του και τελείωσε οικονομικά στην ΑΣΟΕΕ. Το ατύχημά του  έγινε ένα καλοκαίρι και τραυματίστηκε από μία άτσαλη βουτιά, που του προκάλεσε διάφορες κακώσεις και τετραπληγία.  Μετά πέρασε αρκετούς μήνες στο νοσοκομείο ΚΑΤ όπου συμμετείχε σε ένα ντοκιμαντέρ που γυριζόταν στο νοσοκομείο τότε. έτσι κατάλαβε πως θέλει να μιλήσει για την αναπηρία. Μας είπαν πως από τις αρχές της αποκατάστασης του είχε αποδεχτεί το ότι δεν θα ξαναπερπατησει, αλλά φαίνονται τόσο περίεργο στους άλλους που το εκλάμβαναν ως άρνηση από την πλευρά του, όμως εκείνος είχε ξεκινήσει να εξοικειώνεται με την νέα του πραγματικότητα.

 Μετά η συζήτηση πήγε στο πώς γνωρίστηκαν και πώς δημιούργησαν τη σελίδα, έτσι μάθαμε για ένα τρίτο πρόσωπο τον Αλεξ που αποτελεί τον συνδετικό κρίκο για τους δύο φίλους. Ο Σπύρος μας είπε πως ο Αλέξανδρος για αυτόν είναι κάτι σαν οικογένεια καθώς μεγάλωσαν μαζί. Ο Γρηγόρης με τον Αλεξ γνωρίστηκαν και έγιναν φίλοι κυρίως με βάση τα κοινά τους πχ η μητέρα και των δύο έχει καταγωγή από τη Γερμανία . Ενώ με τον Γρηγόρη γνωρίστηκαν επειδή “ο κόσμος της αναπηρίας δεν είναι μικρός αλλά επικοινωνούν όλοι μεταξύ τους” και τους έφεραν πιο κοντά. Τα κοινά τους σημεία όπως το ότι η μητέρα και των δύο είναι γερμανικής καταγωγής και έχουν γενικά μικρή διαφορά ηλικίας. Μέσω αυτού του κοινού φίλου γνωρίστηκαν ένα καλοκαίρι που ο Γρηγόρης είχε πάει εκδρομή στην Κομοτηνή. Μετά από αυτό μιλούσαν μέσω μηνυμάτων για κάποιους μήνες. ώσπου ο Σπύρος δέχτηκε μία πρότασή για τη δημιουργήσει σελίδας με το όνομα «Ναι, είσαι ανάπηρος» εμπνευσμένη από τη σελίδα «Ναι, είσαι μισογύνης» που ήταν διάσημη τότε και έψαχνε συνάδελφο. με αυτή την αφορμή μίλησε με τον Γρηγόρη ο οποίος πρότεινε να ονομάσουν τη σελίδα τους «Η αναπηρία είναι κουλ » που είναι ειρωνικό αλλά και χιουμοριστικο. από την πρώτη κιόλας μέρα ο Γρηγόρης είχε φτιάξει 15 memes και Σπύρος ασχολούνταν περισσότερο με τεχνικά θέματα και με την επεξεργασία. Έτσι ξεκίνησε η σελίδα τους.

Μετά η συζήτηση πήγε στην πόλη τους την Κομοτηνή την προσβασιμότητα και τη λειτουργικότητά της. Η Κομοτηνή λοιπόν, είναι μία από τις πιο προσβάσιμες πόλεις και έχει κερδίσει βραβείο γι’ αυτό. Η Κομοτηνή γενικά είναι από τις λίγες πόλεις της χώρας  έχει ανθρώπους από άλλους λαούς, με άλλες θρησκείες και εθνικότητες. Με αυτή τη ποικιλομορφία θα μπορούσαμε να τη χαρακτηρίσουμε και πολυπολιτισμική. Οι cool crips  μας είπαν επίσης πως η προσβασιμότητα της πόλης έγινε ευκαιρία για την ανάπτυξη και τον χαρακτήρα της. Ο σύλλογος ΠΕΡΠΑΤΩ βοήθησε στο να γίνει η πόλη πιο προσβάσιμη και έκανε την φωνή των αναπήρων να ακουστεί παρόλο που πριν ήταν σχεδόν ανύπαρκτη. Ο πατέρας του Σπύρου ήταν ένας από τους πολλούς ιδρυτές του συλλόγου και ως επιτυχημένος επιχειρηματίας και πατέρας αναπήρου έκανε τον σύλλογο διάσημο. Ο Αλεξ που όπως προαναφέραμε είναι κοινός γνωστός τους, είναι πρωταθλητής μπάσκετ και έχει κατακτήσει τη δεύτερη θέση σε πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα έτσι έγινε σχετικά διάσημος. Αργότερα έγινε κολυμβητής και το 2004 κέρδισε παραολυμπιακό μετάλλιο, έτσι η φωνή των αναπήρων έγινε πολύ πιο δυνατή και έκανε πιο ανοιχτή την κληρονομιά της πόλης.

 Έπειτα συζητήσαμε για κάποιους άλλους σημαντικούς ανάπηρους και όχι ανθρώπους της περιοχής και γενικότερα για την πόλη, και την εξέλιξή της στον τομέα της αναπηρίας. Το πρώτο όνομα που αναφέρθηκε είναι ο Χανδρι που είναι παραπληγικός δάσκαλος σε σχολείο και γενικά ενεργός κοινότης, ο Πιλαλ που εργάζεται ως τσαγκάρης, η Ελευθερία που πάσχει από επιληψία και ο Λορενς Σαμιαν, που δεν ζει πλέον στην Κομοτηνή, όμως ήταν μέλος της αραβικής κοινότητας η οποία παρόλο που είναι μικρή έχει μεγάλη επίδραση. Έτσι βλέπουμε ανθρώπους από διάφορες φυλές και καταγωγές που δείχνει και την ποικιλομορφία της πόλης. Τότε η συζήτηση πήγε στα αναπηρικά σωματεία τα οποία πλέον έχουν  φιλανθρωπική διάθεση που γίνεται φιλανθρωπιστική και απαρτίζονται από ανθρώπους λευκούς, straight, πλούσιους, χριστιανούς “της εκκλησίας”, με συγκεκριμένο ιστορικό, συγκεκριμένους στόχους, χωρίς φαντασία και συνήθως με κάποια συμφέροντα. Σε αντίθεση με τον σύλλογο ΠΕΡΠΑΤΩ που προέρχεται από απλούς, συνηθισμένους ανθρώπους.

Βέβαια σημειώθηκε ότι η Κομοτηνή δεν είναι μία μικρή ουτοπία ποικιλομορφίας και αρμονικής συνύπαρξης, αλλά δεν έχει και πολεμικές συνθήκες, υπάρχουν διακρίσεις, συνυποδιαχωρσμός, διαφορετικές κοινωνικές ομάδες, που συνήθως δεν μπλέκονται αλλά και να μπλεχτούν δεν υπάρχει θέμα και όταν και μπλεχτούν κάποιοι το επικροτούν κάποιοι αδιαφορούν όμως δεν δημιουργούνται συγκρούσεις.

Στη συζήτηση για την προσβασιμότητα ρωτήσαμε για κάποιες περισσότερες πληροφορίες και λεπτομέρειες για σημεία και κτήρια και η απάντηση ήταν αρκετά θετική. Το 1993 φτιάχτηκε η πρώτη ράμπα αναπήρων στην Κομοτηνή και κάπως έτσι συνέχισε να αναβαθμίζεται η πόλη, πρώτα ο αστικός ιστός, έπειτα οι δημόσιες υπηρεσίες, σχολεία, τράπεζες, εκκλησίες, τεμένη και τέλος καταστήματα, που κατά τη γνώμη τους τα προσβάσιμα καταστήματα, είτε εστίασης ή εμπορικά δεν είναι αρκετά. Σε αυτόν  τον τομέα υστερούν ακόμα επειδή η πρωτοβουλία είναι του δήμου και κάποιοι διέθεσαν τα χρήματα για την αλλαγή,  κάποιοι άλλοι όμως όχι. Ο επιχειρηματικός κόσμος είναι σκληρός όπως δήλωσαν και λίγοι άνθρωποι ξοδεύουν επιπλέον χρήματα για αυτά. Τα πανεπιστήμια και οι αθλητικές εγκαταστάσεις της πόλης είναι προσβάσιμα και αυτό έφερε περισσότερους ανάπηρους στην πόλη και έκανε τους ανάπηρους της να κυκλοφορούν περισσότερο, ο αθλητισμός γενικά είναι πολύ σημαντικός.

Εν συνεχεία, μιλήσαμε για την προσβασιμότητα της δικής μας πόλης.  Γενικότερα ολόκληρη η πόλη του Πειραιά δεν είναι προσβάσιμη και δεν υπάρχει κανένα ενδιαφέρον ούτε στις γειτονιές ούτε καν για το λιμάνι. Να σημειωθεί επίσης ότι η Κομοτηνή είναι μία γενικά φτωχή πόλη σε αντίθεση με τον Πειραιά που έχει πολλά χρήματα και το γεγονός ότι δεν είναι προσβάσιμος μπορεί να χαρακτηριστεί έως και αστείο. Με παράδειγμα το σχολείο μας το οποίο στο κομμάτι τη προσβασιμότητας είναι αρκετά πίσω. Στην ερώτηση για τον υπάρχουν ανάπηροι μαθητές στο σχολείο με οποιοδήποτε είδος αναπηρίας, η απάντηση ήταν όχι επειδή δεν μπορούν πρακτικά να έρθουν. Αυτό είναι αρκετά θλιβερό σκεπτόμενοι το ότι το σχολείο είναι πρότυπο και είχε υπάρξει μία προσπάθεια γονέα που το παιδί του ενδιαφερόταν να μπει στο σχολείο αλλά λόγω της αναπηρίας δεν έδωσε εξετάσεις. Κάποιοι από τους λόγους είναι ότι το σχολείο είναι του δέκατου ενάτου αιώνα και αναπτύσσεται κατ’ ύψος και τώρα φτάνει τους πέντε ορόφους, βέβαια φέτος, μετά από πολλές προσπάθειες συλλόγων γονέων, προστέθηκε ένα αναβατόριο που φτάνει μέχρι τον πρώτο όροφο. Βέβαια έγινε αναφορά σε πολλά μη νευροτυπικά παιδιά και περισσότερα παιδιά στο φάσμα του αυτισμού αλλά λιγότερα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες κυρίως λόγω του ακαδημαϊκού χαρακτήρα των εισαγωγικών εξετάσεων.

Αρκετά σημαντικό και χαρακτηριστικό είναι το αντιπροσωπευτικό σήμα που έχουν οι cool crips, το οποίο απεικονίζει ένα τυφλό πρόβατο με ένα μόνο πόδι που πάνω απ’ όλα είναι κουλ. Το συγκεκριμένο δημιουργήθηκε από μία φίλη τους, γραφίστρια και όπως μας είπαν δεν είναι τίποτα πέρα από ένα κουλ ανάπηρο πρόβατο. Ήξεραν ότι για την εικόνα τους ήθελαν κάποιο ζώο και αφού κατέληξαν τυχαία στο πρόβατο πρόσθεσαν τις ιδιαίτερες πινελιές που κάνουν την διαφορά και έβαλαν λίγες λεπτομέρειες.

Εν τέλει μιλήσαμε για τα εμπόδια που έχουν αντιμετωπίσει και για τα σχέδιά τους για το μέλλον. Έτσι μας ξεκαθάρισαν πως η έκφραση “ Άνθρωπος με αναπηρία” είναι λάθος και ο σωστός ορισμός είναι ανάπηρος άνθρωπος. Έπειτα μας είπαν ότι τα βασικά θέματα που αντιμετωπίζουν είναι στην καθημερινότητά τους και οικονομικά προβλήματα καθώς δεν τους παρέχονται χρήματα για βοηθούς και τους παρέχεται μόνο ένα μικρό ποσοστό για την αγορά και τη συντήρηση των αμαξιδίων . Μετά τα πλάνα τους για το μέλλον είναι η διοργάνωση διαφόρων εκδηλώσεων, πάρτι, συναντήσεων, αλλά και ετοιμάζονται να προωθήσουν merch, να ανανεώσουν και να εξελίξουν την ιστοσελίδα τους και να κάνουν το δικό τους podcast. Βέβαια το βασικότερο σχέδιό τους είναι να μην χρειάζεται να υπάρχει πια  μία ιστοσελίδα που θα μιλά για την αναπηρία να είναι απλά αυτονόητη για όλους.

Τελικά δεν είναι απαραίτητο να είναι κάποιος ανάπηρος για να σέβεται ή πλούσιους για να αλλάξει την κοινωνία, απλά δεν χρειάζεται να περιθωριοποιούμε κανένα, να αδικούμε κανένα, απλά να ζούμε ελεύθερα χωρίς να περιορίζουμε την ελευθερία του άλλου, επειδή εν τέλει το νόημα είναι να μην χρειάζεται να συζητάμε το θέμα της αναπηρίας απλά να είναι αυτονόητο για όλους.