Λίγες μέρες μας χωρίζουν από τις διακοπές των Χριστουγέννων. Μιλάω για αυτές τις δεκαπέντε μέρες που Μαράια Κάρεϊ και Γουάμ ακούγονται σε κάθε σπίτι ή Σάκης Ρουβάς και Δέσποινα Βανδή σε κάθε… περίεργο σπίτι. Τις δεκαπέντε αυτές μέρες που επιτέλους το δέντρο -το οποίο παρεμπιπτόντως στολίστηκε τον Νοέμβρη- έχει κάποιο νόημα. Είναι όμως τα Χριστούγεννα -μιλώντας για την γιορτή όπως την γιορτάζουμε στον σύγχρονο κόσμο και όχι για τη σημασία της στον χριστιανισμό- η χαρούμενη και ιδανική γιορτή που όλοι φανταζόμαστε;
Καταρχάς, για να αποφευχθούν περιττές συζητήσεις, Άγιος Βασίλης ΔΕΝ υπάρχει. Ο ευτραφής γεράκος με τη γενειάδα και την κόκκινη στολή είναι επινόηση της Coca Cola . Επιπλέον ακόμα και σαν δημιούργημα φαντασίας, όχι μόνο δώρα δεν μοιράζει αλλά το μόνο που έχει καταφέρει τόσα χρόνια είναι να χαλάει το πρόγραμμα ύπνου μου.
Συνεχίζοντας, ένα θέμα που απασχολεί αρκετά τους μαθητές είναι οι εργασίες. Πρώτον, ντροπή σε όποιον καθηγητή βάζει περισσότερες από μία ασκήσεις σε μαθητές τέτοιες άγιες μέρες. Δεύτερον, το αστείο της υπόθεσης είναι πως κάθε καθηγητής αναθέτει αμέτρητες εργασίες στους μαθητές με δικαιολογία την ακόλουθη φράση » Έλα μωρέ δύο εβδομάδες έχετε!». Κάπως έτσι καταλήγω με είκοσι τέσσερις εβδομάδες δουλειάς λόγω του αθροίσματος των δεκαπενθήμερων κάθε καθηγητή. Εντωμεταξύ όλη η μαγεία βρίσκεται στο χαμόγελο των καθηγητών και την προσπάθειά τους να σε πείσουν πως είναι λίγες οι τέσσερις σελίδες δουλειάς… και τα καταφέρνουν.
Ένα άλλο ζήτημα της επικαιρότητας των Χριστουγέννων είναι τα κάλαντα. Ως χαρούμενος άνθρωπος έχω να πω πως το διασκεδάζω. Αυτό όμως που μισώ είναι τα παιδιά που σκάνε μύτη στην πόρτα μου έξι με επτά το πρωί. Ας αποδεχτούμε πως η κοινώς αποδεκτή ώρα φιλοξενίας ανηλίκων στα φτωχικά μας κατώφλια, είναι περίπου στις εννιά με δέκα το πρωί. Έτσι η παρακάτω σκηνή έχει καταντήσει η πιο μισητή μου. Φαντάσου να είναι επτά το χάραμα παραμονή Χριστουγέννων, με σένα να κάνεις τον καλύτερο σου ύπνο. Ξαφνικά ακούς το κουδούνι του σπιτιού σου να ηχεί για πέντε λεπτά συνεχόμενα. Έχοντας αποτύχει να το αγνοήσεις σηκώνεσαι από το κρεβάτι, κατευθύνεσαι στην εξώπορτα, την ανοίγεις και βλέπεις ένα εξοργιστικό θέαμα. Μια ενήλικη με δύο επτάχρονα που σε ρωτάνε αν θες να ακούσεις τα κάλαντα. Οι μόνες μου σκέψεις σε τέτοιες καταστάσεις είναι πως οι είκοσι σεζόν Grey’s Anatomy που είδα, θα μου χρησιμεύσουν στις στοχευμένες μαχαιριές που θα κάνω στους απρόσμενους καλεσμένους μου. Τώρα δεν ξέρω κατά πόσο όλοι συμφωνούμε πως πράξεις, που παραπέμπουν στη Φόνισσα του Παπαδιαμάντη και σε τουλάχιστον 8 παιδοκτονίες, είναι καλή ιδέα. Μπορούμε όμως να συμφωνήσουμε πως όλοι το έχουμε σκεφτεί- μην το αρνείστε.
Και μιας που το έφερε η κουβέντα στα κάλαντα, τα προηγούμενα Χριστούγεννα είδα δεκαπεντάχρονο (!) να λέει τα κάλαντα. Κατά την άποψή μου, όταν αρχίζεις να ξυρίζεσαι και τα σπυράκια σου καλύπτουν τη μεγαλύτερη επιφάνεια του προσώπου σου τότε πρέπει να βγεις εκτός παιχνιδιού.
Μέσα στα Χριστούγεννα θα βγούμε βόλτες με φίλους. Ας μην παραλείψω εδώ να πω πως μισώ την οργάνωση συναντήσεων εντός Χριστουγέννων. Ακόμα προσπαθώ να εντοπίσω τι είδους διαβολεμένη γκαντεμιά είναι αυτή που μας εμποδίζει να βγούμε έξι βήματα μακριά από τα σπίτια μας. Επίσης άγνωστο το πώς γίνεται, όποτε κανονίζω εξόδους, η μάνα μου να είναι στο τηλέφωνο κανονίζοντας επισκέψεις σε συγγενείς. Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να καταλήγω συνεχώς στο συμπέρασμα ότι κάνεις δεν με θέλει για παρέα, διότι μου φαίνεται λίγο ύποπτο που όλοι μου οι «φίλοι» έχουν επτά θείους τους οποίους συναντούν τις καθημερινές και τέσσερις παππουδογιαγιάδες τους οποίους συναντούν τα σαββατοκύριακα.
Λίγες μέρες μας χωρίζουν από τις διακοπές των Χριστουγέννων και ήδη η προοπτική αυτή χτυπά στα νεύρα μου. Παρόλα αυτά, καλές γιορτές και ας ελπίσουμε σε μια ελπιδοφόρα και πιο χαρούμενη χρονιά.
Θέμης Ζαχαριουδάκης
