Στήλη: Γενικά

Οι επιδράσεις της μουσικής

της Χάιδως Δημάδη

                                                                             Οι επιδράσεις της μουσικής

Η μουσική στις μέρες μας είναι ίσως μια από τις πιο αγαπημένες τέχνες και αποτελεί ασχολία χιλιάδων ανθρώπων παγκοσμίως. Υπάρχει μουσική για κάθε γούστο, δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην ακούει έστω και στο ελάχιστο κάποιο είδος μουσικής. Πολλοί μάλιστα λένε πως ακούν περισσότερη μουσική, όταν είναι λυπημένοι, είτε για να ηρεμήσουν είτε για να εκφράσουν τη στενoχώρια τους. Όμως τι είναι αυτό που «κάνει» η μουσική στον εγκέφαλό μας, καθιστώντας την απαραίτητο μέσο χαλάρωσης, έκφρασης και τόσων άλλων;

Αρχικά, είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο πως η μουσική έχει τη δυνατότητα να μειώνει τους καρδιακούς παλμούς, να ρυθμίζει την ομαλότερη κυκλοφορία του αίματος και την αναπνοή, με αποτέλεσμα να υποχωρούν το άγχος και το στρες. Ακόμη, η παραγωγή ενδορφινών, διαδικασία την οποία ενεργοποιεί ο εγκέφαλος εξαιτίας της μουσικής, θεωρείται πως μειώνει όχι μόνο τις ορμόνες του άγχους, αλλά και την ένταση του σωματικού πόνου.

Επιπλέον, δεν είναι καθόλου τυχαίο πως στη σχολή των Πυθαγορείων στην Αρχαία Ελλάδα χρησιμοποιούσαν τη μουσική ως μέσο για τη θεραπεία ψυχικών νοσημάτων. Πράγματι, αποτελέσματα έρευνας απέδειξαν πως η μουσική δεν είναι μόνο ικανή να βελτιώσει τη διάθεσή μας, αλλά ακόμη και να μειώσει τα συμπτώματα της κατάθλιψης κατά 25%! Επιπρόσθετα, μελέτη πανεπιστημίου στο Μόντρεαλ του Καναδά έδειξε πως η μουσική προκαλεί ερεθίσματα στον εγκέφαλο που συνδέονται με τη χαλάρωση και την καλή διάθεση. Τέλος, υπάρχει η πεποίθηση πως είδη όπως η κλασική μουσική βοηθούν στην καταπολέμηση της αϋπνίας.

Υπάρχουν πολλά είδη μουσικής για να επιλέξει κάποιος, σύμφωνα φυσικά με τα ενδιαφέροντά  του. Δεν υπάρχει «κατάλληλη» και «ακατάλληλη» μουσική. Καθένα είδος έχει να προσφέρει κάτι στους ακροατές του. Γι’ αυτό, μην αφήνετε κανέναν να σας επιβάλλει τις μουσικές του προτιμήσεις. Και μην ξεχνάτε πως είμαστε όλοι διαφορετικοί, επομένως έχουμε και διαφορετικές ανάγκες να καλύψουμε με τα μουσικά είδη που επιλέγουμε. Άλλωστε, με τόσα οφέλη και για την ψυχοσωματική μας ανάπτυξη, τα κίνητρα για να ακούσουμε μουσική είναι ποικίλα.

Οι δοκιμασίες: δύναμη ή αδυναμία στη ζωή του ανθρώπου;

της Ερμιόνης Κεφαλά

                                                        Οι δοκιμασίες: δύναμη ή αδυναμία στη ζωή του ανθρώπου;

Μια προσωπική μαρτυρία:

Από μικρός έχω πολλαπλές δυσκολίες εξαιτίας της αναπηρίας μου. Δυσκολεύομαι πολύ στα χέρια και στην ομιλία και λιγότερο στα πόδια μου. Παρ” όλες τις αναποδιές της ζωής, αυτό που βρήκα και με κάνει να νιώθω ευχαριστημένος από τον τρόπο που ζω είναι ότι όλα όσα μου συμβαίνουν δεν τα βλέπω με κακομοιριά, αλλά τα αντιμετωπίζω με αισιοδοξία και φτάνω στο σημείο να κάνω χιούμορ με τα προβλήματά μου. Καθημερινά δέχομαι τη βοήθεια των γύρω μου. Δίνω την ευκαιρία να αισθανθούν ότι χρειάζεται η αλληλοβοήθεια μεταξύ μας. Αυτή η συμπαράσταση που δέχομαι από όλους με κάνει από τη μια να ευχαριστώ τους φίλους μου κι από την άλλη καταλαβαίνω πόσο αδύναμος θα ήμουν χωρίς τους ανθρώπους. Ορισμένοι από εμάς τους ανάπηρους δυσανασχετούν, γκρινιάζουν, μοιρολογούν και κάποτε τα βάζουν με τον Θεό. Με τέτοια στάση η ίδια η ζωή τους γίνεται μίζερη. Όσο για μένα, σήμερα πια αισθάνομαι χρήσιμος στους συνανθρώπους μου. Αυτό το ήθελα πολύ από μικρός. Τώρα πια αισθάνομαι ότι έχω ολοκληρώσει την Οδύσσειά μου με το να σπουδάσω, να δουλέψω και να εκδώσω δύο βιβλία μου .

 ( Ιανουάριος 1997,  Σωτήρης Στυλιανού )

Η  ζωή είναι  γεμάτη  με χαρές, χαμόγελα, ευτυχισμένα  γεγονότα, αλλά είναι γεμάτη και με κακουχίες, βάσανα και  αρρώστιες. Όλοι  έχουν  κάποια  βάσανα  είτε  αυτά  είναι  μικρά  είτε  φαίνονται  ανυπέρβλητα. Δυστυχώς,  όμως,  υπάρχουν  ακόμη  και σήμερα  που  ζούμε  στον  εικοστό  πρώτο  αιώνα κάποια  απόλυτα  και  θρησκόληπτα  μυαλά, που  ταυτίζουν  την  ασθένεια  με την  αμαρτωλότητα  του  ανθρώπου, κάνοντας  αυτά  τα  άτομα  να  υποφέρουν  διπλά, αφού  μαζί  με  το  σταυρό  της  ασθένειας  που  σηκώνουν  έχουν  ν” αντιμετωπίσουν  και  την  περιφρόνηση  αυτών  των  δήθεν  καλών  κι  αναμάρτητων. Ωστόσο  κάτι  τέτοιο  δεν  ισχύει  σε  καμιά  περίπτωση  στον  χριστιανισμό,  γιατί  τότε  θα  έπρεπε  όλοι  οι  αμαρτωλοί  να είναι  άρρωστοι  και  όλοι  οι  άγιοι  υγιείς.. Κι  αυτό  όπως  ξέρουμε  δε  συμβαίνει.

Τα  βάσανα  και  οι  ασθένειες  είναι  κάποια  εμπόδια  που  έχει  η  ζωή, που  όμως  μας  κάνουν  πιο  δυνατούς, μας  φέρνουν  πιο  κοντά  στη   Βασιλεία  του  Θεού, μας  δοκιμάζουν  και  μας  κάνουν  να  μη  δίνουμε  σημασία  σε  μικροπροβλήματα. Μας  κάνουν  πιο  καλόκαρδους, ανεκτικούς  και  μας  απομακρύνουν  από  την  αχαριστία. Έτσι  όπως  υπάρχουν  τα  βάσανα  και  οι  ατυχίες , υπάρχουν  στη  ζωή  μας  και  τα  θαύματα. Θαύμα  είναι  που  αναπνέουμε, που  ζούμε, που  προσευχόμαστε  και  επικοινωνούμε  με  τον  Θεό  μας , που  αντέχουμε …

Επομένως  δε  θα  πρέπει  να  υπάρχουν  τέτοιου  είδους  απάνθρωπα  και  σαρκοφάγα  στερεότυπα, που  βυθίζουν  τον  κόσμο  στο  έλεος  της  κοινωνίας  και  μας  οδηγούν  πίσω  στον  Μεσαίωνα. Οι  άνθρωποι  που  πάσχουν  ή  που  αντιμετωπίζουν δοκιμασίες  είναι  πολλές  φορές  πιο  ικανοί  με  την  επιμονή  τους  και  κατορθώνουν  πράγματα  που  οι  υπόλοιποι  θεωρούν  δύσκολα  και  απραγματοποίητα, αφού  έχουν  αναπαυθεί  στο  εγώ  τους  και  το  μόνο  που  κάνουν  είναι  να  σχολιάζουν  τις  ζωές  των  άλλων, τα  ελαττώματά τους, τη  δυστυχία  τους , ενώ  οι  ίδιοι  είναι  άδειοι… Πολύ  άδειοι… Και  δεν  θα  μπορούσαν  να  φτάσουν  ούτε  στο  ελάχιστο  αυτούς  τους  ανθρώπους  που  παλεύουν  καθημερινά  και  ξεπερνούν  τις  όποιες  δυσκολίες  τους.

Ρατσισμός: ένα άλυτο κοινωνικό πρόβλημα;

  της   Καλλιόπης Μουσκεφτάρα

                                                                           Ρατσισμός: ένα άλυτο κοινωνικό πρόβλημα;

Σε αυτό το τεύχος του περιοδικού αποφάσισα να γράψω ένα άρθρο σχετικό με τον ρατσισμό.

Στη σημερινή εποχή ρατσισμός ονομάζεται το φαινόμενο της υποτίμησης και των διακρίσεων σε βάρος ατόμων ή κοινωνικών ομάδων διαφορετικού φύλου, φυλής, θρησκείας, πολιτισμού, το οποίο πηγάζει κυρίως από το αίσθημα της υπεροψίας και της ανωτερότητας. Εδώ και χρόνια, έχουν διαπιστωθεί πολυάριθμα περιστατικά ρατσισμού που οφείλονται σε ποικίλους παράγοντες.  Όμως  ποιες είναι οι αιτίες που οδηγούν τον σύγχρονο άνθρωπο στην εκδήλωση ρατσιστικής συμπεριφοράς και πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά το κοινωνικό αυτό πρόβλημα;

Τα κύρια αίτια του ρατσισμού σχετίζονται με τους κοινωνικούς φορείς, την οικογένεια, το σχολείο, την κοινωνία και τα Μ.Μ.Ε,  αλλά και με το ίδιο το άτομο. Καταρχάς, η καλλιέργεια της ρατσιστικής συμπεριφοράς μέσα στην οικογένεια με τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις και η άκριτη αποδοχή τους από τα νεότερα μέλη της λόγω της ανάγκης της ταύτισης  οδηγούν στην όξυνση και τη συνέχιση του φαινομένου αυτού. Έπειτα, η έλλειψη ανθρωπιστικής παιδείας στα σχολεία, όπου η μαθησιακή διαδικασία παραγκωνίζει τις ηθικές αξίες (δημοκρατία, ισότητα, ελευθερία), εμποδίζει τα νέα μέλη της κοινωνίας να αναπτύξουν πλήρως την  προσωπικότητά τους και να διευρύνουν τους πνευματικούς τους ορίζοντες. Τέλος, η προώθηση της βίας και της ξενοφοβίας μέσα στην κοινωνία και από πλευράς των Μ.Μ.Ε εντείνει το αίσθημα της αποστροφής προς ορισμένες κοινωνικές ομάδες και συνεπάγεται την κλιμάκωση του ρατσιστικού φαινομένου.

Υπάρχουν αρκετοί τρόποι αντιμετώπισης του ρατσισμού, οι οποίοι διαφέρουν σε κάθε τομέα της ζωής του ατόμου. Πρώτον, όσον αφορά στην εκπαίδευση, η μαθησιακή διαδικασία πρέπει να γίνεται από άρτια καταρτισμένους εκπαιδευτικούς και να καλλιεργείται η ισότιμη μεταχείριση όλων των παιδιών. Επιπροσθέτως, η οικογένεια θα ήταν σωστό να προβάλλει τα σωστά αντιρατσιστικά πρότυπα συμπεριφοράς στα παιδιά και στα νεότερα μέλη της. Τέλος, τα Μ.Μ.Ε θα μπορούσαν να παρουσιάζουν ενημερωτικές εκπομπές, οι οποίες θα δίνουν στους πολίτες πληρέστερη και σαφέστερη εικόνα για το ίδιο το φαινόμενο, τις αιτίες που το προκαλούν και για τις αρνητικές επιπτώσεις του.

Συμπερασματικά, ο ρατσισμός είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο το οποίο στις μέρες μας εντείνεται όλο και περισσότερο. Ωστόσο, το άτομο μπορεί να καταβάλλει προσπάθειες και προσωπικά και στο πλαίσιο της κοινωνίας, προκειμένου να αντιμετωπιστεί  αυτό το πρόβλημα. Ας σημειωθεί ακόμη ότι ο περιορισμός του ρατσισμού από μία κοινωνία αποτελεί σημαντικό παράγοντα  κοινωνικής ευημερίας και ανάπτυξης και θα βοηθήσει τον άνθρωπο να προσεγγίσει το πρότυπο της ιδανικής κοινωνίας.

Σχολικός Εκφοβισμός

της Ιόλης Στεφανίδου

                                                                                   Σχολικός εκφοβισμός

Ο σχολικός εκφοβισμός είναι ένα φαινόμενο κατά το οποίο γίνεται επαναλαμβανόμενα χρήση βίας μεταξύ μαθητών ή συνομήλικων παιδιών, με στόχο, εκτός από την πρόκληση πόνου στο θύμα, την αυτοπροβολή, αλλά και την κατάκτηση «εξουσίας» του θύτη πάνω σε ένα ή περισσότερα άτομα.Ο σχολικός εκφοβισμός διαπιστώνεται στις περισσότερες χώρες του κόσμου. Οι μορφές που μπορεί να πάρει είναι, κυρίως, η λεκτική και η σωματική.

Bullying

 

200181253-001

 

 

 

 

 

 

 

 

Οι συνέπειες που επιφέρει είναι αρκετά «καταστροφικές» για το θύμα, καθώς ο θύτης το κάνει να αισθάνεται κατώτερο και ότι η ζωή του είναι ανούσια. Ἐτσι, λοιπόν, το θύμα πολλές φορές φτάνει στο σημείο  να αρνηθεί την ίδια του την ζωή, διότι, όσο και αν προσπαθεί, δεν μπορεί να καταλάβει τον λόγο αυτής της κακής συμπεριφοράς προς το μέρος του.

Αυτήν την ενέργεια θα μπορούσαν να την αποτρέψουν κυρίως οι γονείς του θύματος, καθώς και οι εκπαιδευτικοί στα σχολεία, εάν πληροφορηθούν έγκαιρα την κατάσταση που βιώνει το παιδί. Η πληροφόρηση αυτή μπορεί να δοθεί από τους «παρατηρητές» περιστατικών εκφοβισμού, δηλαδή από συμμαθητές και άλλους καθηγητές ή και από κάποιον άλλο από τον περίγυρο του θύματος. Σπανιότερα πάντως το θύμα θα εκφραστεί στους γονείς του, καθώς δεν συνηθίζει ή φοβάται να μιλά για τέτοιου είδους καταστάσεις. Κάποιες φορές οι ίδιοι οι γονείς επιδιώκουν να μάθουν τί συμβαίνει, επειδή ενδιαφέρονται πολύ για το παιδί τους, ώστε να θέλουν να γνωρίζουν και την παραμικρή λεπτομέρεια για τη ζωή του.

 

 

Έρευνα: Χρήση του διαδικτύου από τους μαθητές

Στο συγκεκριμένο άρθο αποτυπώνουμε τα αποτέλεσματα μιας έρευνας που πραγματοποιήσαμε για τις ανάγκες του περιοδικού.

Το θέμα της έρευνας είναι «η χρήση του διαδικτύου από τους έφηβους» και πραγματοποιήθηκε κατά το χρονικό διάστημα από τον Απρίλιο μέχρι και τον Μάιο του 2014 σε ένα δείγμα 300 εφήβων-μαθητών του 1ου Γυμνασίου Αλεξάνδρειας.

Υλοποιήθηκε με τη μορφή ενός ανώνυμου ερωτηματολογίου, στο οποίο οι μαθητές κλήθηκαν να απαντήσουν σε 12 ερωτήσεις πολλαπλής επιλογής

Απο τα αποτελέσματα  παρατηρούμε ότι η πλειοψηφία των μαθητών διαθέτουν περισσότερες από μία συσκευές πρόσβασης στο διαδίκτυο, χρησιμοποιούν το διαδίκτυο για περισσότερες από 5 ώρες ημερησίως για παιχνίδια, chat, είναι μέλη σε κάποιο site κοινωνικής δικτύωσης και θεωρούν ότι το διαδίκτυο είναι ασφαλές.

Παρακάτω αναφέρουμε ενδεικτικά ορισμένα αποτελέσματα της έρευνας, για να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα.

 

grafima0

Το πρώτο ερώτημα το οποίο κλήθηκαν να απαντήσουν οι μαθητές, ήταν «πόσες συσκευές πρόσβασης στο διαδίκτυο (κινητό, υπολ

ογιστές, smart tv)  διαθέτουν στο σπίτι». Τα αποτελέσματα αποτυπώνονται στο παρακάτω διάγραμμα.

Παρατηρούμε ότι το 50% των μαθητών  (150 στους 300) διαθέτουν από 2 μέχρι 3 συσκευές πρόσβασης στο διαδίκτυο και μόλις το 16 % διαθέτουν περισσότερες από 4 μέχρι 10 συσκευές πρόσβασης.

 

 

Το επόμενο ερώτημα αφορούσε στο πόσες ώρες χρησιμοποιεί το διαδίκτυο ένας μαθητής καθημερινά.

grafima1

Οι απαντήσεις κατηγοριοποιήθηκαν ανά τάξη και παρουσιάζονται στο διπλανό γράφημα.

Βλέπουμε ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των μαθητών της Α΄τάξης χρησιμοποιεί το διαδίκτυο καθημερινά από 3 μέχρι 5 ώρες, ενώ για τις τάξεις Β΄ και Γ΄ το μεγαλύτερο ποσοστό είναι αυτό που χρησιμοποιεί το διαδίκτυο για περισσότερες από 5 ώρες.

 

 

 

Στη συνέχεια αποτυπώνουμε τα αποτελέσματα των απαντήσεων του λόγου χρήσης του διαδικτύου. Οι μαθητές κλήθηκαν να επιλέξουν μία εκ των απαντήσεων: «Ενημέρωση-Εργασία, Ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης,  Παιχνίδια, chat».Συγκεκριμένα,  60 περίπου μαθητές της Γ΄ τάξης χρησιμοποιούν το διαδίκτυο για περισσότερες από 5 ώρες καθημερινά, ενώ αντίστοιχη χρήση πραγματοποιείται από  35 μαθητές της Α΄ τάξης και 50 μαθητές της Β΄τάξης.

grafima2

Από τα αποτελέσματα παρατηρούμε ότι το 42% (127 σε σύνολο 300) χρησιμοποίούν το διαδίκτυο για ενημέρωση και εύρεση υλικού για πραγματοποίηση εργασιών. Αντίθετα το 67% των μαθητών  (202 σε σύνολο 300) χρησιμοποιούν το διαδίκτυο για να συμμετέχουν σε ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης και το 30%, για να συνομιλήσουν με άλλους χρήστες (chat), ενώ υπάρχει και ένα μεγάλο ποσοστό (57%) που ασχολείται με τα διαδικτυακά παιχνίδια.

 

grafima3

Για το εάν οι μαθητές είναι μέλη σε κάποιο site κοινωνικής δικτύωσης( face book, twitter) ή όχι, βλέπουμε στο διάγραμμα που ακολουθεί ότι οι περισσότεροι μαθητές, κυρίως της Α΄ τάξης, είναι μέλη σε κάποιο site κοινωνικής δικτύωσης ενώ αντίστοιχα οι μαθητές των Β΄και Γ΄τάξεων δήλωσαν ότι δεν είναι μέλη.

 

 

 

 

Ως απάντηση στο τελευταίο ερώτημα «θεωρείτε ότι το internet  είναι ασφαλές» βλέπουμε ότι 65 στους 115 μαθητές ( 56%) της Α’ τάξης θεωρούν ότι το διαδίκτυο είναι ασφαλές, ενώ τα  ποσοστά των Β΄ και Γ΄ τάξεων είναι μικρότερα 43% και 40%, αντίστοιχα.

 

Δεδομένο

                                                                                                                                                                    της  Δέσποινας Μπαλάτσα

                                              »Για όσα θεωρώ δεδομένα, ξεχνώ την αξία που εγώ τους είχα δώσει»

Στο πρώτο φετινό άρθρο θα σχολιάσω αυτήν την τόσο αληθινή πρόταση.

Αρκετοί άνθρωποι από τη γέννηση τους έχουν την ευκαιρία να ζήσουν και να αναπτυχθούν ισορροπημένα στα πλαίσια μιας οικογένειας. Απολαμβάνουν από μικροί την αγάπη, τη φροντίδα, διάφορα υλικά αγαθά και, συχνά, μεγαλώνουν θεωρώντας τα δεδομένα. Είναι πολύ συνηθισμένες στην ιστορία του ανθρώπου η λήθη και η αγνωμοσύνη. Ξεχνάμε εύκολα το παρελθόν που οι ίδιοι βιώσαμε, αδιαφορώντας και δείχνοντας αχαριστία προς δικές μας κατακτήσεις και κυρίως προς το καλό που έχουμε δεχτεί.

Τι σημαίνει όμως η λέξη »δεδομένο» που ήδη χρησιμοποιήσαμε; Θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι όλα αυτά τα οποία έχουμε ανάγκη, που θέλουμε και επιθυμούμε με πάθος, που όμως, όταν γίνονται δικά μας, δεν εκτιμούμε την αξία τους. Κυρίως, ξεχνάμε όσους μας βοήθησαν να τα ζήσουμε. Γιατί ο άνθρωπος εκδηλώνει συχνά την αρνητική συμπεριφορά, να θεωρεί ως κτήμα του πράγματα και καταστάσεις που, ουσιαστικά, δεν ανήκουν σε κανέναν άνθρωπο.

Ας εξετάσουμε πιο αναλυτικά το θέμα. Η αδυναμία βίωσης και έκφρασης συναισθημάτων, άρα και η ανικανότητα να εκτιμήσει κανείς πρόσωπα και καταστάσεις, έχουν βαθύτερα αίτια. Πολλοί άνθρωποι δεν μπορούν να εκφράζουν τα συναισθήματα τους, ούτε να δείχνουν σεβασμό, αγάπη και εκτίμηση, επειδή ποτέ δεν έχουν αγαπηθεί, εκτιμηθεί, ούτε έχουν γίνει οι ίδιοι σεβαστοί. Επομένως δεν φταίνε οι ίδιοι, αλλά η λανθασμένη αγωγή που έχουν λάβει.

Και τι γίνεται με το θέμα της λήθης; Δυστυχώς η απάντηση δεν συμφέρει αρκετούς από εμάς. Σε πολλλές περιπτώσεις, βολευόμαστε να ξεχνάμε, γιατί απλά δεν είμαστε ικανοί να διαχειριστούμε διάφορα προβλήματα του παρελθόντος. Έτσι τα κουβαλάμε στο παρόν, με αποτέλεσμα να αναπαράγονται και στο μέλλον. Όμως εκτός από διάφορα ζητήματα, εύκολα ξεχνάμε ανθρώπους, καταστάσεις, ακόμη και αντικείμενα που εκτιμούσαμε.

Όσον αφορά, λοιπόν, στην αχαριστία  και στην έλλειψη σεβασμού, παρατηρούνται συχνά οι παρακάτω συμπεριφορές. Είναι στη φύση του ανθρώπου, όταν του προσφέρονται εξουσία και φήμη, να φέρεται αλαζονικά,  με αποτέλεσμα να μη μπορεί να διαχειριστεί αυτή την κατάσταση, υπερβάλλοντας. Έτσι και με το «δεδομένο». Πολλές φορές προσφέρονται σ” εμάς απλόχερα είτε άνθρωποι, είτε συναισθήματα, ή αγαθά. Αυτό διευκολύνει τη ζωή μας, μας ανεβάζει ηθικά, αλλά εμείς πλέον δεν εκτιμούμε ούτε δείχνουμε σεβασμό, γιατί έχουμε συνηθίσει και έχουμε βαρεθεί. Αιτία, λοιπόν, αυτής μας της στάσης είναι η επιδίωξη κατάκτησης από μέρους μας και άλλων «δεδομένων».

Γίνεται κατανοητό πως πρόκειται για έναν φαύλο κύκλο που επηρεάζει αρνητικά την καθημερινότητά μας. Σίγουρα,  κλειδιά στο να μη θεωρούμε τίποτε «δεδομένο» αποτελούν η αγωγή και η γνώση. Είναι ανθρώπινο να θυμόμαστε αυτά στα οποίο δώσαμε αξία και αγαπήσαμε στο παρελθόν. Να δείχνουμε σεβασμό και ευγνωμοσύνη για όσα έχουμε ζήσει. Γιατί τίποτα δεν είναι «δεδομένο«. Ούτε καν η ίδια μας η ΖΩΗ!

 

 

 

Λίγα λόγια για τα Άτομα Με Ειδικές Ανάγκες (Α. Με. Α)

                                                                                                                                                                                          της Ελένης Τουλίκα

Αναπηρία έχουν οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα, είτε νοητικό είτε σωματικό, άσχετα με το αν γεννήθηκαν έτσι ή το απέκτησαν στην πορεία (π.χ. λόγω κάποιου ατυχήματος). Αυτοί οι άνθρωποι, όμως,  είναι ακριβώς όπως εμείς, απλά ίσως είναι λίγο ή πιο πολύ αργοί. Ίσως χρειάζονται περισσότερο χρόνο για να φέρουν σε πέρας τις καθημερινές εργασίες τους από ό,τι κάποιος άλλος χωρίς αναπηρία και επίσης ίσως χρειάζεται να καταβάλλουν περισσότερη προσπάθεια. Πολλοί είναι προκατειλημμένοι απέναντι στα άτομα με αναπηρία και πολλές φορές θέλουν και προσπαθούν να τους αλλάξουν (π.χ. τρόπο σκέψης, συμπεριφοράς), ενώ στην πραγματικότητα θα έπρεπε ΕΜΕΙΣ να αλλάξουμε νοοτροπίες, αντιλήψεις, μα κυρίως τη συμπεριφορά μας απέναντι σε αυτά τα άτομα. Όλοι αξίζει να έχουν την ευκαιρία να είναι ΊΣΟΙ και το δικαίωμα να είναι ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ . Το πόσο ανθρώπινη και πολιτισμένη είναι μια κοινωνία φαίνεται και από το πόσο ευαίσθητη είναι απέναντι στη διαφορετικότητα και στα άτομα με αναπηρία.

Ας δούμε, συγκεκριμένα, ποια είναι τα είδη της αναπηρίας. Η αναπηρία διακρίνεται σε ολική και μερική, καθώς και σε σωματική και διανοητική.

Ολική αναπηρία μπορεί να έχει κάποιος, αν αντιμετωπίζει:

- Παντελή απώλεια όρασης και στα δύο μάτια

- Ολοκληρωτική γενική μετατραυματική παράλυση

- Απώλεια των άνω άκρων, δηλαδή των χεριών

- Ακρωτηριασμό και των δύο μηρών ή και των δύο κνημών του

- Αφασία

- Παραπληγία

- Ψυχοπάθεια, προερχόμενη από τραύμα στο κεφάλι

- Απώλεια ενός άκρου και αχρήστευση του άλλου

- Ακρωτηριασμό ή πλήρη αχρήστευση του ενός τουλάχιστον ποδιού.

Σε σύγκριση με την ολική, η μερική αναπηρία έχει ελαφρύτερο χαρακτήρα και κυμαίνεται σε ποσοστά αναπηρίας.
Γενικότερα, στα άτομα με αναπηρία θα πρέπει να συμπεριφερόμαστε όπως ακριβώς συμπεριφερόμαστε και στους άλλους, αφού αυτά τα άτομα είναι άνθρωποι όπως εμείς και φυσικά είναι ίσοι με εμάς και έχουν τα ίδια δικαιώματα με εμάς. Πρέπει να βοηθάμε αυτά τα άτομα με όποιον τρόπο μπορούμε, όπως μπορούμε και όποτε μπορούμε.

Επίσης μην ξεχνάμε  ότι ως  Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία έχει καθιερωθεί από το 1992 η 3η Δεκεμβρίου.

Eμπιστοσύνη

της  Καλλιόπης Μουσκεφτάρα

                                                                  

   Σε αυτό το τεύχος του περιοδικού αποφάσισα να γράψω ένα άρθρο με θέμα την εμπιστοσύνη.

   Είναι σχεδόν βέβαιο πως όλοι μας  έχουμε ακουστά τον όρο ¨εμπιστοσύνη¨, καθώς και την τεράστια  σημασία της στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Ας αναλύσουμε, λοιπόν, την έννοια του όρου αυτού. Εμπιστοσύνη ονομάζεται το αίσθημα της ασφάλειας, σιγουριάς  και προστασίας και μπορεί να θεωρηθεί ως ένας στενός δεσμός που ενώνει τους ανθρώπους, καθώς προϋποθέτει  ανιδιοτελή αγάπη, συμπόνια , συμπαράσταση. Είναι αισθητή σε σχέσεις, φιλίες, οικογένειες και αποτελεί βίωμα που αναπτύσσεται συνήθως μετά από αρκετό χρόνο, αλλά αρκούν λίγα λεπτά για να χαθεί.

   Στη συνέχεια, ας αναφερθούμε σε μορφές εμπιστοσύνης που διακρίνουμε στους ανθρώπους. Η εμπιστοσύνη μεταξύ των φίλων σημαίνει πως έχω τη δυνατότητα να μιλήσω σε φίλους για θέματα προσωπικά, θέματα που διαταράσσουν την ψυχική μου ηρεμία, θέματα που με πικραίνουν. Αυτοί από τη μεριά τους θα μου δώσουν συμβουλές και θα μου καταθέσουν την άποψή τους για την επιλογή που έκανα και οδηγήθηκα σε αυτήν την κατάσταση. Επίσης, η εμπιστοσύνη μεταξύ των μελών μιας οικογένειας μπορεί να χαρακτηριστεί ως η πιο σημαντική μορφή της,  αφού, με εξαίρεση ελάχιστες περιπτώσεις, η οικογένεια κυρίως θα μας προστατεύσει από οποιονδήποτε επιχειρήσει να μας επιβουλευτεί, προσφέροντάς μας, ταυτόχρονα, μια ανοιχτή αγκαλιά γεμάτη παρηγοριά και υποδείξεις σε κάθε δύσκολη περίοδο της ζωής μας. Τέλος, η εμπιστοσύνη σε μία σχέση είναι εξίσου πολύτιμη με τις παραπάνω δύο μορφές της στη ζωή ενός ανθρώπου και αποτελεί τη βάση της αρμονίας στη σχέση αυτή. Σε αυτήν την περίπτωση αξίζει να συμπεριλάβουμε στην έννοια της εμπιστοσύνης (πέρα από την αποκάλυψη μυστικών και καταστάσεων που μας επηρεάζουν ψυχολογικά,  αναφορικά στον σύντροφό μας) και την έλλειψη της ζήλιας, η οποία  κυρίως οφείλεται στην καχυποψία και αποτελεί ένδειξη φθοράς της σχέσης, όμως ίσως και να αποτελεί συναισθηματική απόδειξη του ενδιαφέροντός μας για τον άλλο.

   Συμπερασματικά, ένα συναίσθημα άξιο θαυμασμού είναι η εμπιστοσύνη. Μας καθοδηγεί στο δρόμο των σχέσεών μας και μας αποτρέπει από το να κάνουμε μοιραία λάθη στις σχέσεις με τους ανθρώπους της ζωής μας.

Η Απελευθέρωση του Γιδά

Των Ευαγγελίας Τόζιου & Κυριακής Στεφανίδου

    Οι Έλληνες που ζούσαν στην περιοχή του Ρουμλουκιού υπέμεναν τον Τούρκικο ζυγό για πάρα πολλά χρόνια. Πιστοί, όμως, πάντα στην ιστορία των προγόνων τους και με βαθιά εμπιστοσύνη στον Θεό, περίμεναν ανυπόμονα τη βοήθεια από το ήδη απελευθερωμένο κράτος της Νότιας Ελλάδας. Έτσι, το 1912 ήρθε επιτέλους η βοήθεια και με όλες του τις δυνάμεις ο λαός του Ρουμλουκιού πήρε μέρος στον αγώνα για την απελευθέρωσή του.

   Ο Γιδάς συμμετείχε ενεργά στην επανάσταση του 1912 με  οπλαρχηγό τον Ζήση Γηδιώτη. Κατά τον Μακεδονικό Αγώνα καταβλήθηκαν μεγάλες προσπάθειες για την καταδίωξη των κομιτατζήδων.  Εκτός του Ζήση Γιδιώτη, ο καπετάν Θεοχάρης Κούγκας ή Γιδιώτης μαζί με το ολιγάριθμο σώμα του έδωσε βροντερό παρόν σε αρκετές μάχες.

   Συγκεκριμένα, στις 16 Οκτωβρίου 1912 αφiχθη ο Ελληνικός Στρατός στα χωριά της δυτικής πλευράς του Ρουμλουκιού. Στις 17 Οκτωβρίου 1912 σημειώθηκε μάχη για την κατάληψη της σιδερένιας γέφυρας του Νησελίου. Την επομένη, στις 18 Οκτωβρίου 1912,  απελευθερώθηκε ο Γιδάς και στις 20 Οκτωβρίου 1912 διεξήχθη η Μάχη του Καρά Ασμάκ για την κατάληψη των δύο γεφυρών του Λουδία ποταμού στο Πλατύ, οι οποίες άνοιξαν το δρόμο και για την κατάληψη της Θεσσαλονίκης. Το τηλεγράφημα για την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης στάλθηκε στην Αθήνα από τον τηλέγραφο του σιδηροδρομικού σταθμού Γιδά – Καψόχωρας.

   Μετά την απελευθέρωσή της, η Αλεξάνδρεια αναπτύχθηκε με γοργό ρυθμό, οικονομικά και πνευματικά. Κατόπιν της Μικρασιατικής καταστροφής του 1922, στην πεδιάδα εγκαταστάθηκε μεγάλος αριθμός προσφύγων και δημιουργήθηκαν πολλά νέα χωριά.

   Τελικά, οι Γιδιώτες και οι μαχητές του Ρουμλουκιού απέδειξαν ότι, παρόλην τη μικρή δύναμη με την οποία συμμετείχαν στον μακεδονικό αγώνα και στους βαλκανικούς πολέμους,  η επιθυμία τους για ελευθερία και ευημερία, καθώς και το πνεύμα ενότητας που τους χαρακτήριζε ήταν αυτά που τους ώθησαν να καταφέρουν να διώξουν τους Τούρκους από τα εδάφη των προγόνων τους. Συμπληρωματικά στα προαναφερθέντα, από φέτος και κάθε χρονιά θα γιορτάζεται η απελευθέρωση του Γιδά στις 18 κάθε Οκτωβρίου.

Αθλητισμός

                                                                                                                                                         της Μυρτώς Μερτζανίδου

     Γεια σας και πάλι ! Μαζί για ακόμη μία χρονιά θα προβληματιστούμε, θα αναρωτηθούμε και θα αναλύσουμε επίκαιρα θέματα. Στο πρώτο μου άρθρο για τη νέα χρονιά επέλεξα να ασχοληθούμε με τον αθλητισμό. Πηγή έμπνευσής μου γι” αυτό το άρθρο αποτέλεσαν οι αθλητικές εκδηλώσεις που πραγματοποιήσαμε στο σχολείο, στα πλαίσια της παγκόσμιας ημέρας αθλητισμού.

     Όπως όλοι γνωρίζουμε, ο αθλητισμός σχετίζεται άμεσα με την υγεία μας, αλλά και την ψυχολογία μας . Πρώτ” από όλα , η φυσική άσκηση είναι ο καλύτερος τρόπος, για να προστατέψουμε τον εαυτό μας από πολλές ασθένειες, όπως για παράδειγμα τα καρδιακά νοσήματα. Επιπλέον, με τη γυμναστική εκκρίνονται ορμόνες οι οποίες ενισχύουν την καλή διάθεση. Τέλος, ένα υγιές και γυμνασμ

ένο σώμα αποτελεί  ιδανικό, καθώς έτσι συνδυάζονται η καλαισθησία και η καλή φυσική κατάσταση.

Η άθληση έχει και άλλες θετικές επιδράσεις σε όσους ασχολούνται με αυτόν. Αρχικά, μέσω των αθλημάτων καλλιεργούνται στους αθλητές, είτε ερασιτέχνες (σε διάφορους τοπικούς συλλόγους) είτε επαγγελματίες, αξίες όπως η ευγενής άμιλλα , η αποδοχή του διαφορετικού, αλλά και η ομαδικότητα , ιδίως εάν κάποιος ασχολείται με ομαδικά αθλήματα, για παράδειγμα με το βόλεϊ ή το ποδόσφαιρο.     Ακόμη, οι αθλούμενοι ασκούνται στην πειθαρχία , στη συνέπεια, καθώς και στον αυτοέλεγχο. Συμπερασματικά, ο αθλητισμός ψυχαγωγεί και, παράλληλα, οξύνει το πνεύμα των αθλητών.

     Εκτός αυτών, η ενασχόληση με τα αθλήματα αποτελεί  μέσο για να καταπολεμήσουμε δύο από τα χειρότερα φαινόμενα, την παχυσαρκία που σχετίζεται με την υγεία και τον ρατσισμό που αφορά στην κοινωνία. Γι” αυτό και είναι ιδιαίτερα σημαντικό τα παιδιά να αθλούνται από μικρά, ώστε να μην ζουν με  αδράνεια την καθημερινότητά τους, αλλά ενεργητικά. Έτσι θα υιοθετήσουν σωστές συνήθειες και, αφενός, θα βελτιώνουν τη φυσική τους κατάσταση, αφετέρου θα σχετίζονται με άλλους αθλητές, γνωρίζοντάς τους και απορρίπτοντας στερεότυπα και απάνθρωπες προκαταλήψεις.

   Ας μην ξεχνάμε πως οι αρχαίοι πρόγονοί μας συνήθιζαν να λένε «νους υγιής εν σώματι υγιεί». Σύμφωνα με αυτό το σοφό ρητό, όταν αθλούμαστε, το σώμα μας είναι υγιές, κατά συνέπεια και το μυαλό μας θα είναι περισσότερο διαυγές. Βέβαια, είναι πολύ σημαντικό να κατανοήσουμε πόσο αναγκαίος είναι ο αθλητισμός για όλους μας , αρκεί να μη γίνεται αυτοσκοπός η διάκριση σε σχέση με τους άλλους, οπότε και η πίεση, ψυχολογική και σωματική, αυξάνει και συνεπάγεται πολλούς κινδύνους.

Εν κατακλείδι, ο αθλητισμός συμβάλλει στην εκγύμναση του σώματος και στην καλλιέργεια του πνεύματος. Ωστόσο, το κίνητρο δεν πρέπει να είναι οι κοιλιακοί ή το γραμμωμένο σώμα, διότι έτσι ίσως οδηγηθεί κανείς σε αναβολικά και άλλα φάρμακα ιδιαίτερα βλαβερά για την υγεία. Αντίθετα στόχο αποτελεί η εξάσκηση ενός αθλήματος της αρεσκείας και του ενδιαφέροντός σας!


Top