Στήλη: Γενικά

Ο χορός

Της Μυρτώς-Παναγιώτας Μερτζανίδου

Χορός ονομάζεται η έκφραση συναισθημάτων μέσω κινήσεων του σώματος, συνήθως σε συνδυασμό ή παράλληλα με συγκεκριμένη μουσική. Αυτός είναι ο επιστημονικός ορισμός για τον χορό, για τους ίδιους τους χορευτές όμως είναι τρόπος ζωής είναι το δικό τους ναρκωτικό χωρίς το οποίο δεν μπορούν να ζήσουν.

    Μετά από κάποια χρόνια προσωπικής εμπειρίας χορού αποφάσισα να γράψω ένα άρθρο για το τι σημαίνει χορός .  Ο χορός αποτελεί ένα μεγάλο και σημαντικό μέρος στις ζωές όλων μας ακόμη και όσων δεν έχουν ασχοληθεί με αυτόν. Οι περισσότεροι από εμάς όταν θα επισκεφτούν κάποιο μπαρ ή κάποιο άλλο κέντρο διασκέδασης θα αφεθούμε στο ρυθμό της μουσικής και θα παρασυρθούμε κουνώντας έστω και ελάχιστα κάποιο μέρος του σώματός μας. Ο χορός επίσης είναι από τις λίγες, ίσως και η μοναδική δραστηριότητα που αποτελεί άθλημα και τέχνη ταυτόχρονα. Για αυτόν τον λόγο όποιο είδος χορού και αν εξετάσουμε (μπαλέτο, μοντέρνος χορός ,μιούζικαλ, σύγχρονο , χιπ-χοπ, λάτιν ,παραδοσιακοί) έχει πλήθος από θετικά αντίκτυπα στους χορευτές αλλά και σε όσους απλά κουνιούνται σύμφωνα με την μουσική.

   Ως άθλημα,  είναι ένας ιδιαίτερα αποτελεσματικός τρόπος ψυχαγωγίας, συμβάλλει στην σωματική ευεξία των χορευτών.Μαθαίνουν να έχουν αφοσίωση, τον πλήρη έλεγχο του σώματός τους και των κινήσεων που πραγματοποιούν.Οι χορευτές πειθαρχούνται και κοινωνικοποιούνται παρόλο που θεωρείται ατομικό άθλημα. Νιώθουν το αίσθημα της επιβράβευσης και της ανταμοιβής (χειροκρότημα σε παραστάσεις, καλοί βαθμοί σε εξετάσεις )

   Ως τέχνη μας βοηθάει να γνωρίσουμε καλύτερα τους εαυτούς μας.  Είναι τρόπος όξυνσης του πνεύματος καθώς συνδυάζει και μουσική παιδεία ως ένα βαθμό.  Ευχαριστεί τον χορευτή και βοηθάει στην καλή και χαρούμενη διάθεσή του.  Αποτελεί ένα μέσο ψυχικής ξεκούρασης και διέξοδο από την φορτική καθημερινότητα.

   Από όλα τα παραπάνω διαπιστώνουμε λοιπόν πως η ερασιτεχνική ενασχόληση με τον χορό που εμείς επιλέγουμε μας προσφέρει απλόχερα όλες τις θετικές επιπτώσεις αρκεί να ασχολούμαστε μέχρι το σημείο που μας ευχαριστεί γιατί ως επάγγελμα ίσως χάσει τη μαγεία του και την υπέροχη αυτή αίσθηση που έχει λόγω του μεγάλου ανταγωνισμού και καταλήξει μία από τις πολλές καταναγκαστικές εργασίες!!! Και κάτι ακόμα, ο καθένας μας αντιλαμβάνεται με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο την μουσική και τις κινήσεις για αυτό και δεν μπορούμε να πούμε αν κάποιος που αυτοσχεδιάζει, χορεύει ωραία ή όχι γιατί ο καθένας χορεύει με την ψυχή του όπως αισθάνεται.

Δυσκολίες-Δοκιμασίες

                                                                                                                                                 του Μπαμπαλή Αθανάσιου

    Φτάνοντας προς το τέλος τόσο της σχολικής χρονιάς όσο και του περιοδικού μας για φέτος θα ήθελα να σας αποχαιρετήσω με ένα άρθρο που αναφέρεται σε όλους εσάς μαζί και στον καθένα σας ξεχωριστά! «Δυσκολίες…» Σχεδόν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας το καταλαμβάνουν οι δυσκολίες! “Ένα κομμάτι της καθημερινότητας που κανείς μας δεν μπορεί να αποφύγει όσο και αν το επιθυμεί.

    Πολλοί από μας δίνουμε μεγάλη σημασία στο «ΓΙΑΤΙ;»  δεν μας «περισσεύει» χρόνος για να σκεφτούμε πώς θα αντιμετωπίσουμε την οποιαδήποτε δυσκολία , ούτε για το πώς θα τη «δεχτούμε» ούτε για το αν μπορούμε να διακρίνουμε ποια  «πραγματική» δυσκολία και ποια  όχι!

ΠΟΤΕ, ΚΑΝΕΝΑΣ και για ΚΑΝΕΝΑ λόγο δεν μπορεί να χαρακτηρίσει σημαντική ή όχι  τη δυσκολία – δοκιμασία που αντιμετωπίζει κάποιος συνάνθρωπός του για τον απλούσταστο λόγο πως ο καθένας υποβάλλεται σε δοκιμασίες  που μόνο ο ίδιος μπορεί  να «βαθμολογεί» με μόνο κριτή τον  ίδιο του τον εαυτό και κανέναν άλλο.Είτε αυτός ο άλλος είναι κάποιος από τους γονείς μας , κάποιος φίλος μας ή κάποιο πολύ αγαπητό μας πρόσωπο!

   Αρκετοί παραπονιούνται πως αυτά που περνάνε είναι πολύ πιο δύσκολα από όσα περνάει κάποιος άλλος. Δυστυχώς όμως αυτό το λέμε γιατί πρώτον δεν μπορούμε ποτέ να ξέρουμε τι πραγματικά περνάει κάποιος και πόσο δύσκολο είναι αυτό. Δεύτερον γιατί δεν έχουμε την γνώση του ότι ίσως αυτά που περνάμε να είναι πολύ λιγότερα από αυτά που περνάει ο οποιοσδήποτε! Άσχετα με τα παράπονά μας το θέμα είναι τι κάνουμε και πως αντιμετωπίζουμε  οτιδήποτε στην ζωή μας…

   Κλείνοντας θα ήθελα να σας προβληματίσω λιγάκι ως προς το τι είναι δυσκολίες και δοκιμασίες…  Αρρώστιες; Οικονομικά προβλήματα;” Άγχος; Κάποια αποτυχία; Ίσως και να είναι όλα αυτά μαζί και ακόμα πιο πολλά αλλά εκτός από το να γνωρίζει κανείς μας τι είναι θα έπρεπε να ψάχνουμε μέσα μας για δύναμη και πίστη γιατί μόνο με αυτά τα 2 εφόδια θα μπορέσουμε να καταπολεμήσουμε τα ΠΑΝΤΑ ,  κάνοντας το αδύνατο δυνατό!Και αν κάτι πάει στραβά στον αγώνα μας αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να απογοητευτούμε και να τα παρατήσουμε όλα όπως και την δύναμη και την πίστη. Ίσα ίσα πρέπει να αγωνιζόμαστε με ακόμα πιο μεγάλο ζήλο με όλη μας την δύναμη!

    Τότε θα καταλάβουμε κάποτε στην ζωή μας τι είναι δυσκολία-δοκιμασία και τι πραγματικά σημαίνει για μας , διότι όλα για κάποιον λόγο γίνονται! Μην ψάχνουμε το «ΓΙΑΤΙ;» ας ψάξουμε το «ΠΩΣ;» Και όλα θα έρθουν στον καιρό τους! Με υπομονή και επιμονή τα πάντα μπορεί να καταφέρει κανείς έχοντας και λίγο πίστη σε ότι και αν αυτός πιστεύει…

Διατροφή

της Ολυμπίας-Άννας Μαλιώτα και Ειρήνης Λαμπροπούλου

    Η διατροφή είναι ένα θέμα που μας αφορά όλους και είναι σημαντική για την επιβίωση όλων των ζωντανών οργανισμών, μονοκύτταρων και πολυκύτταρων για αυτό πρέπει να τρεφόμαστε σωστά ώστε να έχουμε μια υγιή ζωή. Η κακή διατροφή έχει διάφορες συνέπειες όπως να πάσχουμε από καρδιακά νοσήματα που προκαλούνται από το περιττό βάρος και άλλες σοβαρές ασθένειες.

    Το να τρεφόμαστε σωστά δεν είναι κάτι δύσκολο αρκεί να έχουμε θέληση και υπομονή. Σρες του ε πολλές χώκόσμου παρατηρείτε ένα σημαντικό φαινόμενο η παχυσαρκία που πολλές φορές είναι αιτία θανάτου. Στην Αμερική παρατηρείται περισσότερο το φαινόμενο αυτό στην οποία το ένα στα δύο παιδιά είναι παχύσαρκα τρώγοντας συνέχεια ανθυγιεινά και όχι τροφές που τους δίνουν θρεπτικά συστατικά.

  Σοκάρουν τα στοιχεία για την παιδική παχυσαρκία στην Ελλάδα. Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Παχυσαρκίας, που έχει οριστεί η 24ηΟκτωβρίου, δόθηκαν στην δημοσιότητα στοιχεία από έρευνες που αφορούν τους υπέρβαρους ανήλικους. Τα αποτελέσματα ευρωπαϊκής έρευνας που διεξήχθη πριν λίγους μήνες βάζει την Ελλάδα στην πρώτη θέση των ποσοστών παιδικής παχυσαρκίας, καθώς ένα στα δύο Ελληνόπουλα (μαθητές και μαθήτριες ηλικίας 10-12 ετών) αντιμετωπίζει πρόβλημα βάρους . Περίπου το 20% των Ελλήνων αυτής της ηλικίας έχει πρόβλημα παχυσαρκίας, ενώ ένα 30% επιπλέον είναι υπέρβαρο.

Οι ειδικοί επισημαίνουν πώς όσο αυξάνεται η οικονομική και κοινωνική κρίση στην χώρα μας, τόσο αυξάνονται αντί να μειώνονται τα ποσοστά των υπέρβαρων ανήλικων. Σύμφωνα με τους επιστήμονες ο τρόπος να μειωθεί το πρόβλημα είναι το σπιτικό φαγητό και η διακοπή κακών συνηθειών. Τα παιδιά έχουν την τάση να μιμούνται τους γονείς τους, για αυτό πρέπει να αποφεύγουν οι γονείς να καταναλώνουν junk food μπροστά στην τηλεόραση.

 Η ανθυγιεινή διατροφή και συνήθειες που ακολουθούν οι περισσότεροι είναι:

  • Προτιμούν το γρήγορο φαγητό αντί για το σπιτικό
  • Δεν τρέφονται με φρούτα και λαχανικά
  • Τρώνε συνεχώς γλυκά
  • Δεν αθλούνται κάνοντας καθιστική ζωή

 Η σωστή διατροφή  και συνήθειες που ακολουθούν λίγοι άνθρωποι είναι:    

  • Άφθονες φυτικές ίνες(φρούτα, λαχανικά, ψωμί/δημητριακά,πατάτες,όσπρια, καρποί).
  • Ελάχιστα επεξεργασμένα προϊόντα
  • Γαλακτοκομικά προϊόντα (κυρίως τυρί και γιαούρτι) καθημερινά σε μικρές έως μέτριες ποσότητες
  • Ψάρια και πουλερικά σε μικρές έως μέτριες ποσότητες
  • Κόκκινο κρέας 2 φορές το μήνα
  • Ελαιόλαδο ως κύρια πηγή λιπαρών που περιέχουν μονοακόρεστα λιπαρά οξέα.
  • Με λίγα γλύκα
  • Προτιμούν τους φρεσκοστημένους χυμούς αντί των ανθρακούχων αναψυκτικών
  • Και αθλούνται

Μαρτυρία μιας μαθήτριας της Α” Γυμνασίου

της Μαρίας Κϊτσα

    Ρατσισμός είναι η κοινωνική πρακτική διακρίσεων που βασίζεται στο δόγμα της ανωτερότητας μιας φυλής ή μιας κοινωνικής ομάδας. Συνήθως δέχονται ρατσιστικές επιθέσεις οι άνθρωποι που έχουν   διαφορετικό χρώμα ή  που έχουν άλλη καταγωγή ή έχουν παραπάνω κιλά.

   Ένα παράδειγμα ρατσισμού είμαστε και εμείς οι Ρουμανόβλαχοι που ζούμε στην πόλη της Αλεξάνδρειας.Όπου και αν μας δουν οι άνθρωποι της πόλης μας δείχνουν με το δάχτυλο.Πολλές φορές  οι ιδιοκτήτες των καταστημάτων μας διώχνουν από τα μαγαζιά τους.Μας θεωρούν κατώτερους και νομίζουν ότι οι ίδιοι είναι ανώτεροι.Γιατί άραγε;Τι έχουν αυτοί που εμείς δεν έχουμε;Σε τι διαφέρουμε;

    Ευτυχώς μόνο στο σχολείο δεν αντιμετωπίζουμε το ρατσισμό.Στο γυμνάσιο μας φέρονται καλύτερα απ” ότι στον έξω κόσμο.Οι καθηγητές μας δίνουν την απαραίτητη προσοχή και σημασία και οι σχέσεις μας με τα υπόλοιπα παιδιά είναι άριστες . Συζητάμε , κάνουμε παρέα και γινόμαστε φίλοι.

   Έτσι λοιπόν και οι μεγαλύτεροι σε ηλικία πρέπει να καταλάβετε αυτό που ξέρουν τα παιδιά του 1ου Γυμνασίου Αλεξάνδρειας, ότι όλοι είμαστε ίσοι. Αυτό είναι το μήνυμα που πρέπει να λάβουμε όλοι. Τι και αν ο άλλος έχει άλλο χρώμα , άλλη καταγωγή ,περιττά κιλά; Άνθρωπος είναι. Μην είστε ρατσιστές.

 

Οι επιδράσεις της μουσικής

της Χάιδως Δημάδη

                                                                             Οι επιδράσεις της μουσικής

Η μουσική στις μέρες μας είναι ίσως μια από τις πιο αγαπημένες τέχνες και αποτελεί ασχολία χιλιάδων ανθρώπων παγκοσμίως. Υπάρχει μουσική για κάθε γούστο, δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην ακούει έστω και στο ελάχιστο κάποιο είδος μουσικής. Πολλοί μάλιστα λένε πως ακούν περισσότερη μουσική, όταν είναι λυπημένοι, είτε για να ηρεμήσουν είτε για να εκφράσουν τη στενoχώρια τους. Όμως τι είναι αυτό που «κάνει» η μουσική στον εγκέφαλό μας, καθιστώντας την απαραίτητο μέσο χαλάρωσης, έκφρασης και τόσων άλλων;

Αρχικά, είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο πως η μουσική έχει τη δυνατότητα να μειώνει τους καρδιακούς παλμούς, να ρυθμίζει την ομαλότερη κυκλοφορία του αίματος και την αναπνοή, με αποτέλεσμα να υποχωρούν το άγχος και το στρες. Ακόμη, η παραγωγή ενδορφινών, διαδικασία την οποία ενεργοποιεί ο εγκέφαλος εξαιτίας της μουσικής, θεωρείται πως μειώνει όχι μόνο τις ορμόνες του άγχους, αλλά και την ένταση του σωματικού πόνου.

Επιπλέον, δεν είναι καθόλου τυχαίο πως στη σχολή των Πυθαγορείων στην Αρχαία Ελλάδα χρησιμοποιούσαν τη μουσική ως μέσο για τη θεραπεία ψυχικών νοσημάτων. Πράγματι, αποτελέσματα έρευνας απέδειξαν πως η μουσική δεν είναι μόνο ικανή να βελτιώσει τη διάθεσή μας, αλλά ακόμη και να μειώσει τα συμπτώματα της κατάθλιψης κατά 25%! Επιπρόσθετα, μελέτη πανεπιστημίου στο Μόντρεαλ του Καναδά έδειξε πως η μουσική προκαλεί ερεθίσματα στον εγκέφαλο που συνδέονται με τη χαλάρωση και την καλή διάθεση. Τέλος, υπάρχει η πεποίθηση πως είδη όπως η κλασική μουσική βοηθούν στην καταπολέμηση της αϋπνίας.

Υπάρχουν πολλά είδη μουσικής για να επιλέξει κάποιος, σύμφωνα φυσικά με τα ενδιαφέροντά  του. Δεν υπάρχει «κατάλληλη» και «ακατάλληλη» μουσική. Καθένα είδος έχει να προσφέρει κάτι στους ακροατές του. Γι’ αυτό, μην αφήνετε κανέναν να σας επιβάλλει τις μουσικές του προτιμήσεις. Και μην ξεχνάτε πως είμαστε όλοι διαφορετικοί, επομένως έχουμε και διαφορετικές ανάγκες να καλύψουμε με τα μουσικά είδη που επιλέγουμε. Άλλωστε, με τόσα οφέλη και για την ψυχοσωματική μας ανάπτυξη, τα κίνητρα για να ακούσουμε μουσική είναι ποικίλα.

Οι δοκιμασίες: δύναμη ή αδυναμία στη ζωή του ανθρώπου;

της Ερμιόνης Κεφαλά

                                                        Οι δοκιμασίες: δύναμη ή αδυναμία στη ζωή του ανθρώπου;

Μια προσωπική μαρτυρία:

Από μικρός έχω πολλαπλές δυσκολίες εξαιτίας της αναπηρίας μου. Δυσκολεύομαι πολύ στα χέρια και στην ομιλία και λιγότερο στα πόδια μου. Παρ” όλες τις αναποδιές της ζωής, αυτό που βρήκα και με κάνει να νιώθω ευχαριστημένος από τον τρόπο που ζω είναι ότι όλα όσα μου συμβαίνουν δεν τα βλέπω με κακομοιριά, αλλά τα αντιμετωπίζω με αισιοδοξία και φτάνω στο σημείο να κάνω χιούμορ με τα προβλήματά μου. Καθημερινά δέχομαι τη βοήθεια των γύρω μου. Δίνω την ευκαιρία να αισθανθούν ότι χρειάζεται η αλληλοβοήθεια μεταξύ μας. Αυτή η συμπαράσταση που δέχομαι από όλους με κάνει από τη μια να ευχαριστώ τους φίλους μου κι από την άλλη καταλαβαίνω πόσο αδύναμος θα ήμουν χωρίς τους ανθρώπους. Ορισμένοι από εμάς τους ανάπηρους δυσανασχετούν, γκρινιάζουν, μοιρολογούν και κάποτε τα βάζουν με τον Θεό. Με τέτοια στάση η ίδια η ζωή τους γίνεται μίζερη. Όσο για μένα, σήμερα πια αισθάνομαι χρήσιμος στους συνανθρώπους μου. Αυτό το ήθελα πολύ από μικρός. Τώρα πια αισθάνομαι ότι έχω ολοκληρώσει την Οδύσσειά μου με το να σπουδάσω, να δουλέψω και να εκδώσω δύο βιβλία μου .

 ( Ιανουάριος 1997,  Σωτήρης Στυλιανού )

Η  ζωή είναι  γεμάτη  με χαρές, χαμόγελα, ευτυχισμένα  γεγονότα, αλλά είναι γεμάτη και με κακουχίες, βάσανα και  αρρώστιες. Όλοι  έχουν  κάποια  βάσανα  είτε  αυτά  είναι  μικρά  είτε  φαίνονται  ανυπέρβλητα. Δυστυχώς,  όμως,  υπάρχουν  ακόμη  και σήμερα  που  ζούμε  στον  εικοστό  πρώτο  αιώνα κάποια  απόλυτα  και  θρησκόληπτα  μυαλά, που  ταυτίζουν  την  ασθένεια  με την  αμαρτωλότητα  του  ανθρώπου, κάνοντας  αυτά  τα  άτομα  να  υποφέρουν  διπλά, αφού  μαζί  με  το  σταυρό  της  ασθένειας  που  σηκώνουν  έχουν  ν” αντιμετωπίσουν  και  την  περιφρόνηση  αυτών  των  δήθεν  καλών  κι  αναμάρτητων. Ωστόσο  κάτι  τέτοιο  δεν  ισχύει  σε  καμιά  περίπτωση  στον  χριστιανισμό,  γιατί  τότε  θα  έπρεπε  όλοι  οι  αμαρτωλοί  να είναι  άρρωστοι  και  όλοι  οι  άγιοι  υγιείς.. Κι  αυτό  όπως  ξέρουμε  δε  συμβαίνει.

Τα  βάσανα  και  οι  ασθένειες  είναι  κάποια  εμπόδια  που  έχει  η  ζωή, που  όμως  μας  κάνουν  πιο  δυνατούς, μας  φέρνουν  πιο  κοντά  στη   Βασιλεία  του  Θεού, μας  δοκιμάζουν  και  μας  κάνουν  να  μη  δίνουμε  σημασία  σε  μικροπροβλήματα. Μας  κάνουν  πιο  καλόκαρδους, ανεκτικούς  και  μας  απομακρύνουν  από  την  αχαριστία. Έτσι  όπως  υπάρχουν  τα  βάσανα  και  οι  ατυχίες , υπάρχουν  στη  ζωή  μας  και  τα  θαύματα. Θαύμα  είναι  που  αναπνέουμε, που  ζούμε, που  προσευχόμαστε  και  επικοινωνούμε  με  τον  Θεό  μας , που  αντέχουμε …

Επομένως  δε  θα  πρέπει  να  υπάρχουν  τέτοιου  είδους  απάνθρωπα  και  σαρκοφάγα  στερεότυπα, που  βυθίζουν  τον  κόσμο  στο  έλεος  της  κοινωνίας  και  μας  οδηγούν  πίσω  στον  Μεσαίωνα. Οι  άνθρωποι  που  πάσχουν  ή  που  αντιμετωπίζουν δοκιμασίες  είναι  πολλές  φορές  πιο  ικανοί  με  την  επιμονή  τους  και  κατορθώνουν  πράγματα  που  οι  υπόλοιποι  θεωρούν  δύσκολα  και  απραγματοποίητα, αφού  έχουν  αναπαυθεί  στο  εγώ  τους  και  το  μόνο  που  κάνουν  είναι  να  σχολιάζουν  τις  ζωές  των  άλλων, τα  ελαττώματά τους, τη  δυστυχία  τους , ενώ  οι  ίδιοι  είναι  άδειοι… Πολύ  άδειοι… Και  δεν  θα  μπορούσαν  να  φτάσουν  ούτε  στο  ελάχιστο  αυτούς  τους  ανθρώπους  που  παλεύουν  καθημερινά  και  ξεπερνούν  τις  όποιες  δυσκολίες  τους.

Ρατσισμός: ένα άλυτο κοινωνικό πρόβλημα;

  της   Καλλιόπης Μουσκεφτάρα

                                                                           Ρατσισμός: ένα άλυτο κοινωνικό πρόβλημα;

Σε αυτό το τεύχος του περιοδικού αποφάσισα να γράψω ένα άρθρο σχετικό με τον ρατσισμό.

Στη σημερινή εποχή ρατσισμός ονομάζεται το φαινόμενο της υποτίμησης και των διακρίσεων σε βάρος ατόμων ή κοινωνικών ομάδων διαφορετικού φύλου, φυλής, θρησκείας, πολιτισμού, το οποίο πηγάζει κυρίως από το αίσθημα της υπεροψίας και της ανωτερότητας. Εδώ και χρόνια, έχουν διαπιστωθεί πολυάριθμα περιστατικά ρατσισμού που οφείλονται σε ποικίλους παράγοντες.  Όμως  ποιες είναι οι αιτίες που οδηγούν τον σύγχρονο άνθρωπο στην εκδήλωση ρατσιστικής συμπεριφοράς και πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά το κοινωνικό αυτό πρόβλημα;

Τα κύρια αίτια του ρατσισμού σχετίζονται με τους κοινωνικούς φορείς, την οικογένεια, το σχολείο, την κοινωνία και τα Μ.Μ.Ε,  αλλά και με το ίδιο το άτομο. Καταρχάς, η καλλιέργεια της ρατσιστικής συμπεριφοράς μέσα στην οικογένεια με τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις και η άκριτη αποδοχή τους από τα νεότερα μέλη της λόγω της ανάγκης της ταύτισης  οδηγούν στην όξυνση και τη συνέχιση του φαινομένου αυτού. Έπειτα, η έλλειψη ανθρωπιστικής παιδείας στα σχολεία, όπου η μαθησιακή διαδικασία παραγκωνίζει τις ηθικές αξίες (δημοκρατία, ισότητα, ελευθερία), εμποδίζει τα νέα μέλη της κοινωνίας να αναπτύξουν πλήρως την  προσωπικότητά τους και να διευρύνουν τους πνευματικούς τους ορίζοντες. Τέλος, η προώθηση της βίας και της ξενοφοβίας μέσα στην κοινωνία και από πλευράς των Μ.Μ.Ε εντείνει το αίσθημα της αποστροφής προς ορισμένες κοινωνικές ομάδες και συνεπάγεται την κλιμάκωση του ρατσιστικού φαινομένου.

Υπάρχουν αρκετοί τρόποι αντιμετώπισης του ρατσισμού, οι οποίοι διαφέρουν σε κάθε τομέα της ζωής του ατόμου. Πρώτον, όσον αφορά στην εκπαίδευση, η μαθησιακή διαδικασία πρέπει να γίνεται από άρτια καταρτισμένους εκπαιδευτικούς και να καλλιεργείται η ισότιμη μεταχείριση όλων των παιδιών. Επιπροσθέτως, η οικογένεια θα ήταν σωστό να προβάλλει τα σωστά αντιρατσιστικά πρότυπα συμπεριφοράς στα παιδιά και στα νεότερα μέλη της. Τέλος, τα Μ.Μ.Ε θα μπορούσαν να παρουσιάζουν ενημερωτικές εκπομπές, οι οποίες θα δίνουν στους πολίτες πληρέστερη και σαφέστερη εικόνα για το ίδιο το φαινόμενο, τις αιτίες που το προκαλούν και για τις αρνητικές επιπτώσεις του.

Συμπερασματικά, ο ρατσισμός είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο το οποίο στις μέρες μας εντείνεται όλο και περισσότερο. Ωστόσο, το άτομο μπορεί να καταβάλλει προσπάθειες και προσωπικά και στο πλαίσιο της κοινωνίας, προκειμένου να αντιμετωπιστεί  αυτό το πρόβλημα. Ας σημειωθεί ακόμη ότι ο περιορισμός του ρατσισμού από μία κοινωνία αποτελεί σημαντικό παράγοντα  κοινωνικής ευημερίας και ανάπτυξης και θα βοηθήσει τον άνθρωπο να προσεγγίσει το πρότυπο της ιδανικής κοινωνίας.

Σχολικός Εκφοβισμός

της Ιόλης Στεφανίδου

                                                                                   Σχολικός εκφοβισμός

Ο σχολικός εκφοβισμός είναι ένα φαινόμενο κατά το οποίο γίνεται επαναλαμβανόμενα χρήση βίας μεταξύ μαθητών ή συνομήλικων παιδιών, με στόχο, εκτός από την πρόκληση πόνου στο θύμα, την αυτοπροβολή, αλλά και την κατάκτηση «εξουσίας» του θύτη πάνω σε ένα ή περισσότερα άτομα.Ο σχολικός εκφοβισμός διαπιστώνεται στις περισσότερες χώρες του κόσμου. Οι μορφές που μπορεί να πάρει είναι, κυρίως, η λεκτική και η σωματική.

Bullying

 

200181253-001

 

 

 

 

 

 

 

 

Οι συνέπειες που επιφέρει είναι αρκετά «καταστροφικές» για το θύμα, καθώς ο θύτης το κάνει να αισθάνεται κατώτερο και ότι η ζωή του είναι ανούσια. Ἐτσι, λοιπόν, το θύμα πολλές φορές φτάνει στο σημείο  να αρνηθεί την ίδια του την ζωή, διότι, όσο και αν προσπαθεί, δεν μπορεί να καταλάβει τον λόγο αυτής της κακής συμπεριφοράς προς το μέρος του.

Αυτήν την ενέργεια θα μπορούσαν να την αποτρέψουν κυρίως οι γονείς του θύματος, καθώς και οι εκπαιδευτικοί στα σχολεία, εάν πληροφορηθούν έγκαιρα την κατάσταση που βιώνει το παιδί. Η πληροφόρηση αυτή μπορεί να δοθεί από τους «παρατηρητές» περιστατικών εκφοβισμού, δηλαδή από συμμαθητές και άλλους καθηγητές ή και από κάποιον άλλο από τον περίγυρο του θύματος. Σπανιότερα πάντως το θύμα θα εκφραστεί στους γονείς του, καθώς δεν συνηθίζει ή φοβάται να μιλά για τέτοιου είδους καταστάσεις. Κάποιες φορές οι ίδιοι οι γονείς επιδιώκουν να μάθουν τί συμβαίνει, επειδή ενδιαφέρονται πολύ για το παιδί τους, ώστε να θέλουν να γνωρίζουν και την παραμικρή λεπτομέρεια για τη ζωή του.

 

 

Έρευνα: Χρήση του διαδικτύου από τους μαθητές

Στο συγκεκριμένο άρθο αποτυπώνουμε τα αποτέλεσματα μιας έρευνας που πραγματοποιήσαμε για τις ανάγκες του περιοδικού.

Το θέμα της έρευνας είναι «η χρήση του διαδικτύου από τους έφηβους» και πραγματοποιήθηκε κατά το χρονικό διάστημα από τον Απρίλιο μέχρι και τον Μάιο του 2014 σε ένα δείγμα 300 εφήβων-μαθητών του 1ου Γυμνασίου Αλεξάνδρειας.

Υλοποιήθηκε με τη μορφή ενός ανώνυμου ερωτηματολογίου, στο οποίο οι μαθητές κλήθηκαν να απαντήσουν σε 12 ερωτήσεις πολλαπλής επιλογής

Απο τα αποτελέσματα  παρατηρούμε ότι η πλειοψηφία των μαθητών διαθέτουν περισσότερες από μία συσκευές πρόσβασης στο διαδίκτυο, χρησιμοποιούν το διαδίκτυο για περισσότερες από 5 ώρες ημερησίως για παιχνίδια, chat, είναι μέλη σε κάποιο site κοινωνικής δικτύωσης και θεωρούν ότι το διαδίκτυο είναι ασφαλές.

Παρακάτω αναφέρουμε ενδεικτικά ορισμένα αποτελέσματα της έρευνας, για να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα.

 

grafima0

Το πρώτο ερώτημα το οποίο κλήθηκαν να απαντήσουν οι μαθητές, ήταν «πόσες συσκευές πρόσβασης στο διαδίκτυο (κινητό, υπολ

ογιστές, smart tv)  διαθέτουν στο σπίτι». Τα αποτελέσματα αποτυπώνονται στο παρακάτω διάγραμμα.

Παρατηρούμε ότι το 50% των μαθητών  (150 στους 300) διαθέτουν από 2 μέχρι 3 συσκευές πρόσβασης στο διαδίκτυο και μόλις το 16 % διαθέτουν περισσότερες από 4 μέχρι 10 συσκευές πρόσβασης.

 

 

Το επόμενο ερώτημα αφορούσε στο πόσες ώρες χρησιμοποιεί το διαδίκτυο ένας μαθητής καθημερινά.

grafima1

Οι απαντήσεις κατηγοριοποιήθηκαν ανά τάξη και παρουσιάζονται στο διπλανό γράφημα.

Βλέπουμε ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των μαθητών της Α΄τάξης χρησιμοποιεί το διαδίκτυο καθημερινά από 3 μέχρι 5 ώρες, ενώ για τις τάξεις Β΄ και Γ΄ το μεγαλύτερο ποσοστό είναι αυτό που χρησιμοποιεί το διαδίκτυο για περισσότερες από 5 ώρες.

 

 

 

Στη συνέχεια αποτυπώνουμε τα αποτελέσματα των απαντήσεων του λόγου χρήσης του διαδικτύου. Οι μαθητές κλήθηκαν να επιλέξουν μία εκ των απαντήσεων: «Ενημέρωση-Εργασία, Ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης,  Παιχνίδια, chat».Συγκεκριμένα,  60 περίπου μαθητές της Γ΄ τάξης χρησιμοποιούν το διαδίκτυο για περισσότερες από 5 ώρες καθημερινά, ενώ αντίστοιχη χρήση πραγματοποιείται από  35 μαθητές της Α΄ τάξης και 50 μαθητές της Β΄τάξης.

grafima2

Από τα αποτελέσματα παρατηρούμε ότι το 42% (127 σε σύνολο 300) χρησιμοποίούν το διαδίκτυο για ενημέρωση και εύρεση υλικού για πραγματοποίηση εργασιών. Αντίθετα το 67% των μαθητών  (202 σε σύνολο 300) χρησιμοποιούν το διαδίκτυο για να συμμετέχουν σε ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης και το 30%, για να συνομιλήσουν με άλλους χρήστες (chat), ενώ υπάρχει και ένα μεγάλο ποσοστό (57%) που ασχολείται με τα διαδικτυακά παιχνίδια.

 

grafima3

Για το εάν οι μαθητές είναι μέλη σε κάποιο site κοινωνικής δικτύωσης( face book, twitter) ή όχι, βλέπουμε στο διάγραμμα που ακολουθεί ότι οι περισσότεροι μαθητές, κυρίως της Α΄ τάξης, είναι μέλη σε κάποιο site κοινωνικής δικτύωσης ενώ αντίστοιχα οι μαθητές των Β΄και Γ΄τάξεων δήλωσαν ότι δεν είναι μέλη.

 

 

 

 

Ως απάντηση στο τελευταίο ερώτημα «θεωρείτε ότι το internet  είναι ασφαλές» βλέπουμε ότι 65 στους 115 μαθητές ( 56%) της Α’ τάξης θεωρούν ότι το διαδίκτυο είναι ασφαλές, ενώ τα  ποσοστά των Β΄ και Γ΄ τάξεων είναι μικρότερα 43% και 40%, αντίστοιχα.

 

Δεδομένο

                                                                                                                                                                    της  Δέσποινας Μπαλάτσα

                                              »Για όσα θεωρώ δεδομένα, ξεχνώ την αξία που εγώ τους είχα δώσει»

Στο πρώτο φετινό άρθρο θα σχολιάσω αυτήν την τόσο αληθινή πρόταση.

Αρκετοί άνθρωποι από τη γέννηση τους έχουν την ευκαιρία να ζήσουν και να αναπτυχθούν ισορροπημένα στα πλαίσια μιας οικογένειας. Απολαμβάνουν από μικροί την αγάπη, τη φροντίδα, διάφορα υλικά αγαθά και, συχνά, μεγαλώνουν θεωρώντας τα δεδομένα. Είναι πολύ συνηθισμένες στην ιστορία του ανθρώπου η λήθη και η αγνωμοσύνη. Ξεχνάμε εύκολα το παρελθόν που οι ίδιοι βιώσαμε, αδιαφορώντας και δείχνοντας αχαριστία προς δικές μας κατακτήσεις και κυρίως προς το καλό που έχουμε δεχτεί.

Τι σημαίνει όμως η λέξη »δεδομένο» που ήδη χρησιμοποιήσαμε; Θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι όλα αυτά τα οποία έχουμε ανάγκη, που θέλουμε και επιθυμούμε με πάθος, που όμως, όταν γίνονται δικά μας, δεν εκτιμούμε την αξία τους. Κυρίως, ξεχνάμε όσους μας βοήθησαν να τα ζήσουμε. Γιατί ο άνθρωπος εκδηλώνει συχνά την αρνητική συμπεριφορά, να θεωρεί ως κτήμα του πράγματα και καταστάσεις που, ουσιαστικά, δεν ανήκουν σε κανέναν άνθρωπο.

Ας εξετάσουμε πιο αναλυτικά το θέμα. Η αδυναμία βίωσης και έκφρασης συναισθημάτων, άρα και η ανικανότητα να εκτιμήσει κανείς πρόσωπα και καταστάσεις, έχουν βαθύτερα αίτια. Πολλοί άνθρωποι δεν μπορούν να εκφράζουν τα συναισθήματα τους, ούτε να δείχνουν σεβασμό, αγάπη και εκτίμηση, επειδή ποτέ δεν έχουν αγαπηθεί, εκτιμηθεί, ούτε έχουν γίνει οι ίδιοι σεβαστοί. Επομένως δεν φταίνε οι ίδιοι, αλλά η λανθασμένη αγωγή που έχουν λάβει.

Και τι γίνεται με το θέμα της λήθης; Δυστυχώς η απάντηση δεν συμφέρει αρκετούς από εμάς. Σε πολλλές περιπτώσεις, βολευόμαστε να ξεχνάμε, γιατί απλά δεν είμαστε ικανοί να διαχειριστούμε διάφορα προβλήματα του παρελθόντος. Έτσι τα κουβαλάμε στο παρόν, με αποτέλεσμα να αναπαράγονται και στο μέλλον. Όμως εκτός από διάφορα ζητήματα, εύκολα ξεχνάμε ανθρώπους, καταστάσεις, ακόμη και αντικείμενα που εκτιμούσαμε.

Όσον αφορά, λοιπόν, στην αχαριστία  και στην έλλειψη σεβασμού, παρατηρούνται συχνά οι παρακάτω συμπεριφορές. Είναι στη φύση του ανθρώπου, όταν του προσφέρονται εξουσία και φήμη, να φέρεται αλαζονικά,  με αποτέλεσμα να μη μπορεί να διαχειριστεί αυτή την κατάσταση, υπερβάλλοντας. Έτσι και με το «δεδομένο». Πολλές φορές προσφέρονται σ” εμάς απλόχερα είτε άνθρωποι, είτε συναισθήματα, ή αγαθά. Αυτό διευκολύνει τη ζωή μας, μας ανεβάζει ηθικά, αλλά εμείς πλέον δεν εκτιμούμε ούτε δείχνουμε σεβασμό, γιατί έχουμε συνηθίσει και έχουμε βαρεθεί. Αιτία, λοιπόν, αυτής μας της στάσης είναι η επιδίωξη κατάκτησης από μέρους μας και άλλων «δεδομένων».

Γίνεται κατανοητό πως πρόκειται για έναν φαύλο κύκλο που επηρεάζει αρνητικά την καθημερινότητά μας. Σίγουρα,  κλειδιά στο να μη θεωρούμε τίποτε «δεδομένο» αποτελούν η αγωγή και η γνώση. Είναι ανθρώπινο να θυμόμαστε αυτά στα οποίο δώσαμε αξία και αγαπήσαμε στο παρελθόν. Να δείχνουμε σεβασμό και ευγνωμοσύνη για όσα έχουμε ζήσει. Γιατί τίποτα δεν είναι «δεδομένο«. Ούτε καν η ίδια μας η ΖΩΗ!

 

 

 

Top