Γράφουν οι μαθήτριες της Β” τάξης, Χαντζοπούλου Δέσποινα και Ματοπούλου Βασιλική

   Όπως είπε ο Τικ Νατ Χαν, «Το να είσαι πραγματικά  όμορφος σημαίνει πως πρέπει να είσαι ο εαυτός σου!». Δεν χρειάζεται να είσαι αποδεκτός από τους άλλους, αν είσαι αποδεκτός από εσένα τον ίδιο. Η κοινωνία όμως έχει αναγκάσει τους έφηβους να μην σκέφτονται με αυτόν τον τρόπο…

   Καθημερινά, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης επηρεάζουν αρνητικά τους νέους. Προωθούν συνεχώς συγκεκριμένα πρότυπα ομορφιάς και παρουσιάζουν ως αναγκαία («must») την υιοθέτησή τους από όλους τους εφήβους. Περνούν στα παιδιά το μήνυμα πως το όμορφο είναι μόνο το εξωτερικό κάλλος, η εντυπωσιακή και κυρίως ακριβή ενδυμασία, το τέλειο πρόσωπο και άλλα σχετικά. Επίσης, οι έφηβοι εξαιτίας της φύσης τους αλληλοκρίνονται καθημερινά για την εμφάνισή τους, γι” αυτό και προσπαθούν να ταιριάξουν στα πρότυπα που προβάλλει και επιβάλλει η κοινωνία. Εκτός αυτών, το παρουσιαστικό στις μέρες μας παίζει καθοριστικό ρόλο στις σχέσεις των ανθρώπων, καθώς οι έφηβοι προτιμούν να είναι σε μια παρέα με άτομα που είναι εσωτερικά κενοί αλλά εξωτερικά «ωραίοι». Όμως αν τα μάτια μας έβλεπαν τις ψυχές μας αντί για τα σώματά μας, οι απόψεις μας για την ομορφιά θα ήταν εντελώς διαφορετικές και οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων πιο ουσιαστικές.

   Η πραγματική έννοια της ομορφιάς είναι να σέβεσαι τον εαυτό σου και να τον αγαπάς αλλά ταυτόχρονα να νοιάζεσαι για τα προβλήματα των άλλων και να απλώνεις -όποτε μπορείς- ένα χέρι βοήθειας. Ένα πρόσωπο χωρίς ατέλειες δεν εγγυάται μια όμορφη καρδία ενώ η καλοσύνη και η γενναιοδωρία όντως καθιστούν κάποιον έναν όμορφο άνθρωπο. Η εσωτερική αρετή αντίθετα με την εξωτερική μένει άφθαρτη στο χρόνο και αναπτύσσεται καθημερινά. Επίσης, καλλιεργείται, βέβαια, στην αρχή της ζωής μας από τους γονείς και τους δασκάλους, έπειτα, όμως, μπορεί κάποιος να την εξασκεί μόνος του, χωρίς οποιαδήποτε παρέμβαση από άλλους εξωτερικούς παράγοντες.

   Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, ότι η κοινωνία και η πολιτεία αξίζει από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, αντί να μειώνουν την αυτοπεποίθηση των νέων ανθρώπων, να τους επηρεάζουν θετικά και, ιδίως, να μην παρουσιάζουν την ομορφιά σαν κάτι συγκεκριμένο, κλείνοντάς την σε συγκεκριμένα «κουτάκια», σε αυτό που ονομάζουμε «στερεότυπα». Αλλά και εμείς οφείλουμε να μην κρίνουμε τους ανθρώπους από την εξωτερική τους εμφάνιση δίνοντας βάση στην εσωτερική ομορφιά, γιατί κυρίως αυτή μετράει.

Γράφουν οι μαθήτριες της Β” Γυμνασίου, Ματίνα Κούγκα και Ευθυμία Ασίκη.

    Η κρίση σχετικά με τον κορωνοϊό έχει γίνει μέρος της καθημερινότητάς μας επηρεάζοντας πολλούς κλάδους, συμπεριλαμβανόμενης και της εκπαίδευσης. Ειδικότερα, τους τελευταίους μήνες, μετά την έξαρση της πανδημίας, τα σχολεία στη χώρα μας παρέμειναν κλειστά και το κράτος κατέφυγε στη λύση της τηλεκπαίδευσης, μιας πρωτόγνωρης αλλά και πιεστικής εμπειρίας για μαθητές και καθηγητές, αφού στους περισσότερους έλειψαν τα μαθήματα διά ζώσης. Ωστόσο, στην εξ αποστάσεως εκπαίδευση υπήρξαν και αστείες στιγμές, καθώς και κάποιες χαρακτηριστικές ατάκες οι οποίες θα μείνουν σε όλους μας αξέχαστες!

   Από τη μεριά των μαθητών, λέγονταν αρκετές δικαιολογίες, οι οποίες είτε ανταποκρίνονταν στην πραγματικότητα είτε απλώς χρησιμοποιούνταν για να γλιτώσουν τα παιδιά το μάθημα. Πρώτη και καλύτερη; «Δεν σας ακούω!».  Δεν υπάρχει έστω και ένας μαθητής που να μην το έχει πει αυτό! Συνήθως τα παιδιά αντιμετώπιζαν τεχνικά προβλήματα και, συνεπώς, δεν άκουγαν τους υπόλοιπους συμμετέχοντες. Παρ’ όλα αυτά, δεν έλειψαν και οι στιγμές που έχαναν τη διάθεσή τους για το μάθημα και προσπαθούσαν να ξεφύγουν, χωρίς όμως να πάρουν τη φοβερή και τρομερή απουσία!

   Μία άλλη χιλιοειπωμένη φράση ήταν η εξής: «Κυρία/κύριε πέφτει το ίντερνετ, σας χάνω!». Εντάξει, δεν αρνούμαστε ότι σε αρκετά σπίτια λειτουργούσαν ταυτόχρονα πολλές ηλεκτρονικές συσκευές και η σύνδεση στο διαδίκτυο δεν ήταν και τόσο καλή, αλλά ελάτε, βρε παιδιά! Παραδεχτείτε το! Μια χαρά αρκούσε η σύνδεσή σας! Ίσως το πρόβλημα να ήταν σε εσάς -λέμε εμείς τώρα… Τέλος πάντων, συνεχίζουμε…

  Ακόμα μία ασυναγώνιστη ατάκα ήταν: «Δεν λειτουργεί το μικρόφωνό μου!». Λιγότερο γνωστή βέβαια, αλλά εξίσου «αναγκαία»! Πόσες φορές δε μας έχουν πιάσει αδιάβαστους οι καθηγητές και εμείς αποφύγαμε τις ερωτήσεις τους, γράφοντας στο chat ότι χάλασε το μικρόφωνο μας; Αμέτρητες! Υπάρχουν όμως και εξαιρέσεις, κατά τις οποίες, όντως εξαιτίας τεχνικών προβλημάτων οι μαθητές δεν μπορούσαν να μιλήσουν…

   Δε θα ρίξουμε εντούτοις όλο το βάρος στους μαθητές! Για να λέμε και του στραβού το δίκιο, έβαλαν και οι καθηγητές το χεράκι τους! Ένα μεγάλο ποσοστό αυτών δεν είχε εξοικειωθεί σε μεγάλο βαθμό με την τεχνολογία, με αποτέλεσμα να τα κάνουν θάλασσα! Η πιο γνωστή τους φράση: «Δε με ακούς; Βγες και ξαναμπές!». Ήταν η κλασική απάντηση στην πρώτη από τις παραπάνω ατάκες των μαθητών! Οι διδάσκοντες, δηλαδή,  τους συμβούλευαν να αποχωρήσουν από το μάθημα και να επανασυνδεθούν, με την ελπίδα να μπορέσουν τελικά να το παρακολουθήσουν διαθέτοντας ήχο. Όμως, ξεχνούσαν να το γράψουν στη συνομιλία, ώστε να ξέρουν τα παιδιά τι να κάνουν όταν αντιμετωπίζουν προβλήματα στον ήχο τους, με αποτέλεσμα συχνά να μην λύνεται το πρόβλημα. Άλλες φορές πάλι, ρωτούσαν: «Παιδιά με ακούτε; Μιλήστε λίγο!». Δεν ήταν όμως ανάγκη να μάς το λένε αυτό, αφού, ούτως ή άλλως, σαν μαθητές του γυμνασίου που είμαστε, φημιζόμαστε για τη φασαρία που προκαλούμε στο μάθημα! (Ναι, όπως καταλάβατε θα βγάλουμε όλα τα άπλυτά σας στη φόρα!). Ωστόσο, στα διαδικτυακά μαθήματα μας είχαν πιάσει οι ντροπές και δεν τολμούσαμε να ανοίξουμε το μικρόφωνο! Αν όμως αντιμιλούσαμε (σπανίως βέβαια!), μας απειλούσαν με το γνωστό σε όλους: «Θα σε κάνω expel!», φράση η οποία αντιστοιχούσε στην προειδοποίηση για ωριαία αποβολή.

Συμπερασματικά, η τηλεκπαίδευση αποτέλεσε μία παράξενη εμπειρία για όλους μας. Στη διάρκειά της δεν έλειψαν στενόχωρες στιγμές, αλλά και ευχάριστα αστείες τόσο για τους μαθητές όσο και για τους καθηγητές. Δεν γνωρίζουμε αν και για εσάς αυτό το χρονικό διάστημα ήταν ευχάριστο ή όχι, το σίγουρο όμως είναι ότι εμάς θα μας μείνει αξέχαστο!