Στην Εράτυρα το 1943 υπήρχαν δύο σχολεία. Το ένα βρισκόταν στην σημερινή κοινότητα και το έλεγαν Γκορτζιόβα. Το άλλο βρισκόταν στο σημείο που σήμερα είναι η ταβέρνα και το έλεγαν Μπαΐρια. Ο παππούς μου, από τον οποίο πήρα τις πληροφορίες, πήγαινε στη Γκορτζιόβα.

Το σχολείο είχε 6 τάξεις και στην κάθε μια υπήρχαν 30 μαθητές. Τα παιδιά κάθονταν στο θρανίο τρία-τρία. Πήγαιναν στο σχολείο με σακούλι, το οποίο είχε μέσα μια πλάκα, ένα κοντύλι (είδος κιμωλίας) και ένα τετράδιο το οποίο αγόραζαν με αντάλλαγμα ένα αυγό.

Κάθε πρωί τους έδιναν στο συσσίτιο γάλα και ένα ξυλοκέρατο. Τα αγόρια τότε πήγαιναν στο σχολείο με ένα παντελόνι, το οποίο μπάλωναν συνέχεια. Tα κορίτσια φορούσαν ποδιά. Επειδή δεν είχαν θέρμανση, το κάθε παιδί έφερνε μαζί του από ένα ξύλο για να ζεσταθούν. Όποιο παιδί δεν έφερνε ξύλο, το έβαζε ο δάσκαλος τιμωρία στο λεγόμενο  «μπουντρούμι», που ήταν το υπόγειο του σχολείου. Όταν τα υπόλοιπα παιδιά έβγαιναν διάλειμμα, ο δάσκαλος πήγαινε στο  «μπουντρούμι» και του έλεγε: Ή θα πας να φέρεις ξύλο ή πίσω στο μπουντρούμι. Πήγαιναν στο σχολείο πρωί και απόγευμα. Επειδή στα σπίτια δεν είχαν όλοι ρολόγια, χτυπούσε η καμπάνα  ως ώρα έναρξης.

Τα πράγματα σήμερα στον τομέα του σχολείου έχουν αλλάξει πολύ, κατά τη γνώμη μου προς το καλύτερο. Χαίρομαι που έχω τη δυνατότητα να μορφώνομαι σε έναν χώρο στον οποίο εκτός από υποχρεώσεις, έχω και δικαιώματα.

 

Αθηνά Πήτα

Πηγή: Συνέντευξη με τον Πήτα Νικόλαο, τον παππού μου.

Φωτογραφία: Βούλα Παπαϊωάννου