Η συγχώρεση είναι το πιο σύνθετο και πολυεπίπεδο συναίσθημα του ανθρώπου. Είναι μια κίνηση ενεργητική. Εμπεριέχει την αποχώρηση και την παραίτηση από τον θυμό και την επιθυμία αντεκδίκησης.

Το ρήμα έχει τις ρίζες του στην αρχαία ελληνική γλώσσα, όπου σήμαινε ‘’συγκατατίθεμαι’’, ‘’υποχωρώ για να χωρέσουμε’’, να υπάρξουμε δηλαδή μαζί στον ίδιο χώρο (συν- + χωρέω,-ῶ).

[…] Πρόκειται για την ιστορία δυο φίλων Ινδιάνων που περπατούν στην έρημο. Κάποια στιγμή τσακώθηκαν, αντάλλαξαν άσχημα λόγια και ο ένας από τους δύο σε μια στιγμή έδωσε ένα δυνατό χαστούκι στον άλλο. Εκείνος τότε πόνεσε. Τα μάτια του με μιας γέμισαν παράπονο και δάκρυα, το στόμα του με καυτό αίμα, αλλά χωρίς να πει τίποτα, έβγαλε ένα βέλος από την γεμάτη του φαρέτρα, ακούμπησε μαλακά το τόξο του κάτω στην άμμο και πιο δίπλα έγραψε: ‘’ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΕ ΧΑΣΤΟΥΚΙΣΕ’’…

Συνέχισαν να περπατούν μέχρι που βρήκαν μια όαση και σταμάτησαν να πιούν νερό και πλυθούν. Ξαφνικά αυτός που χτυπήθηκε, έχοντας στο μάγουλο του ακόμη τα δάχτυλα του άλλου, παραλίγο να πνιγεί. Ο φίλος του χωρίς να το σκεφτεί έσπευσε και του έσωσε τη ζωή…

Όταν μετά από λίγο συνήλθε, έβγαλε από την φαρέτρα του το πιο μυτερό του βέλος, διάλεξε μια λεία πέτρα κι’ έπειτα έγραψε πάνω σε αυτήν: ‘’ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ ΕΣΩΣΕ ΤΗΝ ΖΩΗ’’…

Αυτός που αρχικά τον είχε χτυπήσει και στη συνέχεια του έσωσε την ζωή γεμάτος απορία τον ρώτησε: « -Γιατί όταν σε χτύπησα έγραψες πάνω στην άμμο και τώρα πάνω στην πέτρα;». Ο φίλος του τότε γυρνώντας προς το μέρος του του είπε: « -Όταν κάποιος μας πληγώνει, τα τραύματά μας πρέπει να τα γράφουμε στην άμμο, όπου οι αέναες θύελλες της συγγνώμης μπορούν πολύ εύκολα να τα σβήσουν. Όταν, όμως, κάποιος κάνει κάτι πολύ όμορφο για μας, τότε είναι που πρέπει να το χαράζουμε στην σκληρή και ανθεκτική επιφάνεια της πέτρας οπού κανένας δεν μπορεί να το σβήσει…».

Ηθικό συμπέρασμα: – Μάθε να αποτυπώνεις τα τραύματα σου στην άμμο και να χαράζεις τις χαρές σου στην πέτρα, ώστε να μην τις ξεχνάς…

 

Νάσια Τσιτσιγάνη

Φωτογραφία: Windows