Από τον Γιάννη Σαπίδη, μαθητή του Β2
Το καλοκαίρι του 2004 ήταν αυτό που έμελλε να γραφτεί με χρυσά γράμματα στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού. Η Εθνική Ελλάδος ταξίδεψε στην Πορτογαλία για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ως ένα από τα μεγάλα «αουτσάιντερ» της διοργάνωσης. Οι περισσότεροι δεν πίστευαν καν ότι θα καταφέρει να προκριθεί από τη φάση των ομίλων. Όμως, η συγκεκριμένη ομάδα είχε κάτι μοναδικό: πειθαρχία, πάθος και απόλυτη αφοσίωση στο πλάνο του προπονητή της, Ότο Ρεχάγκελ.
Η αρχή έγινε με το ιστορικό 2-1 επί της οικοδέσποινας Πορτογαλίας και άφησε «άφωνη» την Ευρώπη. Η ισοπαλία με την Ισπανία και η ήττα από τη Ρωσία δε στέρησαν τη δυνατότητα από την ελληνική ομάδα να συνεχίσει στη φάση των νοκ άουτ παιχνιδιών. Εκεί θα αντιμετώπιζε τη Γαλλία του Ζιντάν και του Ανρί. Η κεφαλιά του Άγγελου Χαριστέα έστειλε την Ελλάδα στην επόμενη φάση και τους Πρωταθλητές Ευρώπης 2000 σπίτι τους.
Στα ημιτελικά αντιμετώπισε την πάντα υπολογίσιμη Τσεχία. Το «χρυσό» γκολ του Τραϊανού Δέλλα στην παράταση έδωσε την πρόκριση στην Εθνική μας. Ήταν η στιγμή που όλοι άρχισαν να καταλαβαίνουν ότι το «όνειρο» δεν ήταν πια μόνο όνειρο.
Το παιχνίδι με την Πορτογαλία στον τελικό ήταν το επιστέγασμα μιας επικής πορείας! Η Ελλάδα, χάρη στην κεφαλιά του Χαριστέα, επικράτησε 1-0 της Πορτογαλίας στον τελικό και κατέκτησε το Euro 2004, προκαλώντας πρωτοφανή έκρηξη χαράς σε όλη τη χώρα. Από το «κανείς δεν μας πιστεύει» στο «το σηκώσαμε». Ένα από τα μεγαλύτερα θαύματα στην ιστορία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου.
Το Euro 2004 δεν ήταν απλά ένας τίτλος. Ήταν μια όμορφη υπενθύμιση πως όταν οι καρδιές και τα μυαλά είναι ενωμένα στον ίδιο στόχο, τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο!
