Από την Ευαγγελία Αδαμίδου, μαθήτρια του Α3
Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα θεάτρου, η οποία γιορτάζεται στις 27 Μαρτίου αποφάσισα να γράψω ένα άρθρο εξηγώντας την ουσία του θεάτρου. Οι περισσότεροι θα σου πουν «μάθε τέχνη και άσε την». Σοφή πρόταση θα έλεγε κανείς , αλλά γιατί να την αφήσεις να χαθεί μέσα στον χρόνο. Το θέατρο, η μουσική, η ζωγραφική και κάθε είδους τέχνη είναι καλό να αναπτύσσονται και όχι να θεωρούνται δευτερεύουσες ασχολίες.
Το θέατρο δεν είναι μία απλή τέχνη, είναι έκφραση ψυχής και συναισθημάτων. Η σημασία του διευρύνεται ακόμα περισσότερο, καθώς ξεκίνησε από την πατρίδα μας, την Ελλάδα. Από τα αρχαία χρόνια ακόμα το θέατρο εμφανίστηκε για να υπηρετήσει λατρευτικούς και θρησκευτικούς σκοπούς, στις γιορτές προς τιμήν του Θεού Διονύσου. Ακόμα μέσα από τις κωμωδίες και τραγωδίες οι υποκριτές ενσάρκωναν ρόλους με τους οποίους άγγιζαν δύσκολα προβλήματα που αφορούσαν στη θεϊκή και την ανθρώπινη δικαιοσύνη και τις ανθρώπινες σχέσεις. Αποτελούσε μέσο διδασκαλίας, καθώς το παρακολουθούσε πολυπληθές κοινό με πολύ προσοχή και μπορούσε να προβληματιστεί και να απελευθερωθεί από τα κοινωνικά στερεότυπα της εποχής του και να γίνει καλύτερος άνθρωπος. Σημαντική ήταν και η συμβολή του Θεάτρου στον εκδημοκρατισμό της αθηναϊκής κοινωνίας, γιατί όλοι οι πολίτες, οποιασδήποτε τάξης και αν ήταν συγκεντρώνονταν και παρακολουθούσαν παραστάσεις χωρίς να υπάρχουν διακρίσεις.
Δυστυχώς όμως στην σημερινή εποχή τα δεδομένα έχουν αλλάξει. Το θέατρο δε συνδέεται με τη θρησκευτική λατρεία και τη βελτίωση των ανθρώπινων σχέσεων, αλλά μόνο με τα συμφέροντα που καταπατούν τις αξίες του. Οι άνθρωποι σήμερα θεωρούν το θέατρο ως μία δευτερεύουσα ασχολία, καθώς δεν μπορεί να προσφέρει τα αναγκαία έσοδα που χρειάζεται κανείς για να ζήσει στη σημερινή κοινωνία, η οποία πλήττεται από την οικονομική κρίση. Οι άνθρωποι πιστεύουν πως το να είσαι ηθοποιός δεν είναι αληθινή εργασία και πως για να γίνεις επιτυχημένος σε αυτόν τον τομέα πρέπει να προβείς σε πράξεις που προσβάλλουν την αξιοπρέπειά σου. Ακόμα και αν κάποιος έχει ταλέντο και μπορεί πραγματικά να το εξελίξει, κανείς δεν θα τον ενθαρρύνει να το κάνει. Όλοι φοβούνται την απόρριψη. Ο κόσμος πλέον δε διδάσκεται από το θέατρο, δεν πηγαίνει στις θεατρικές παραστάσεις για να ψυχαγωγηθεί, να διδαχτεί και να κοινωνικοποιηθεί. Πηγαίνει μόνο για να κρίνει. Γιατί ο σημερινός άνθρωπος φορτίζεται και ικανοποιεί τις ανάγκες του με το να μειώνει και να υποβιβάζει τον συνάνθρωπό του.
Με λύπη μου θα έλεγα πως το θέατρο στις μέρες μας αρχίζει να χάνει την μαγεία του και να «μαυρίζει» κάθε πτυχή του. Αν και είμαστε κληρονόμοι του αρχαίου θεάτρου, αρχίζουμε σιγά-σιγά να ξεχνάμε τον πολιτισμό του. Γιατί το θέατρο είναι ένας μεγάλος πολιτισμός.
