Την Παρασκευή 8 Δεκεμβρίου, πραγματοποιήθηκε η 3η διαμαρτυρία του σχολείου μας τα τελευταία 5 χρόνια. Παρόλο που τα αιτήματά μας θα έπρεπε να είναι αυτονόητα, μαθητές, καθηγητές, γονείς και φίλοι μαζεύτηκαν στην Κεντρική Πλατεία Ξάνθης για να δείξουν πως παλεύουνε ακόμα για το καλύτερο του σχολείου μας.

Μαθητές κάθε τάξης, καινούριοι και παλιοί, φώναξαν με το ίδιο πάθος και αγανάκτηση αυτά τα οποία αξίζουμε και χρειαζόμαστε μα δεν τα έχουμε. Ο κόσμος επίσης συνέβαλε με τον τρόπο του. Αρκετοί ενδιαφέρθηκαν και ρώτησαν τον σκοπό μας, ενώ άλλοι έμειναν να παρακολουθήσουν την μικρή μουσική εκδήλωση που έλαβε μέρος. Φυσικά, δεν έλειψαν οι απαθείς άνθρωποι που θεώρησαν πως δεν χρειαζόταν να μας ακούσουν από τη στιγμή που δεν είχαν κάποιον δικό τους άνθρωπο στο σχολείο μας. Η αλήθεια είναι πως η απάθεια και οι υποσχέσεις δεν θα οδηγήσουν πουθενά. Γι” αυτό η όλη «φασαρία».

Τα προηγούμενα, αλλά κυρίως τα τελευταία, χρόνια το Μουσικό Σχολείο Ξάνθης έπαιξε σημαντικό ρόλο στις πολιτιστικές εκδηλώσεις της πόλης με τις χριστουγεννιάτικες συναυλίες του αλλά και με το Χατζιδάκειο Φεστιβάλ του. Κάθε χρονιά, οργανωμένο από τους καθηγητές με τη βοήθεια των γονιών και την απίστευτη δουλειά των μαθητών που καταφέρνουν να ισορροπήσουν το σχολείο με τις πρόβες και τα συνήθως πολύωρα φροντιστήρια τους, καταφέρνει κάθε χρόνο να καταπλήξει μικρούς και μεγάλους. Είναι αξιοσημείωτο το πόσα έχουμε καταφέρει κάτω από τις ελλιπείς συνθήκες που επικρατούν. Αυτό που μας κρατάει εδώ και μας κάνει να προχωράμε, είναι κατά βάση η αγάπη μας για την μουσική και το πείσμα που μας χαρακτηρίζει ως εφήβους.

Τέλος, θα έπρεπε να λάβουμε υπόψη το γεγονός ότι δεν ζητήθηκε κάτι παράλογο. Ζητήθηκε το αναγκαίο και μόνο. Καθηγητές από την αρχή και όχι την μέση της σχολικής χρονιάς, ένα κτίριο κατάλληλο να χαρακτηριστεί ως σχολείο, δωρεάν βιβλία μουσικής και πιστοποίηση για τις μουσικές σπουδές μας. Με κύριο σύνθημα,  Η δωρεάν παιδεία δεν είναι ουτοπία, φωνάξαμε λοιπόν για τις συνθήκες που επικρατούν στο σχολείο μας εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Χωρίς «εγώ θα φύγω του χρόνου» και «δεν με νοιάζει». Γιατί είμαστε μια ομάδα, κάτι περισσότερο από σχολείο. Κι όσο μεγαλώνουμε κάτω από την ίδια στέγη, 7 με 8 ώρες την ήμερα, 6 χρόνια στη σειρά, μαθαίνουμε πιο πολύ και πιο καλά ο ένας τον άλλο. Γινόμαστε ένα και παλεύουμε για τους επόμενους σαν ένα.

Επιμέλεια: Γεωργία Αρβανιτάκη