Έφτασε εκείνη η στιγμή του χρόνου όπου οι σκέψεις γίνονται κύματα μπλεγμένα με αναμνήσεις που σκάνε μέσα μας για να δημιουργήσουν τον «αφρό» της χρονιάς μας. Έναν αφρό που αντικατροπτίζει πρόσωπα και γεγονότα και υπενθυμίζει στους «ναυαγούς» πως τουλάχιστον επιβίωσαν ακόμα μια χρονιά.
Θα έμοιαζε ιδανικό το όνειρο μιας χρονιάς που δεν θα άφηνε στο ξεψύχισμά της μια γλυκόπικρη αίσθηση. Θα έμοιαζε εξίσου ιδανικό αν η χρονιά, μας χάριζε όλα εκείνα που ζητήσαμε, εκείνα που πιστέψαμε πως αξίζαμε και εκείνα που για χάρη τους παλέψαμε πολύ. Κανένας χρόνος όμως δεν μπορεί να προσαρμοστεί στους ορισμούς της τελειότητας και σε μόνιμα συναισθήματα ψυχικής ικανοποίησης. Άλλωστε, σε περίπτωση που τα κατάφερνε, η ζωή θα στερούνταν συνταρακτικές εμπειρίες οι οποίες θα κατέληγαν σε μαθήματα και συμπεράσματα. Την χρονιά μας λοιπόν, δεν τη αξιολογούμε με βάση το «άγγιγμα» της ιδανικά πλασμένης ιδέας μας αλλά με βάση το κατά πόσο κατάφερε να μας βουτήξει στα πολλά και διαφορετικά χρώματα της ζωής.
Είναι πραγματικά εύκολο, ιδιαίτερα στην σημερινή εποχή, να εντοπίσουμε και να επικεντρωθούμε στα περιστατικά ανάμεσα στο πέρασμα των μηνών που έφυγαν και άφησαν πίσω απομεινάρια ανασφαλειών και προβλημάτων. Εκείνα που δημιούργησαν έναν φαύλο κύκλο αρνητικών συναισθημάτων ο οποίος με την σειρά του αλλοίωσε διαφορετικές πτυχές των σχέσεων και του χαρακτήρα μας. Ορισμένες φορές, δεν ήταν λάθος μας, μπλέχτηκαν οι συγκυρίες και έφταιγαν οι εξωτερικοί παράγοντες, ενώ σε άλλες οι ατυχείς επιλογές μας και ο κακός χειρισμός των καταστάσεων και των δεδομένων, μας έφεραν αντιμέτωπους με σκοτάδια κι τέρατα που στένευαν τα περιθώρια της συναισθηματικής μας ισορροπίας και εξαντλούσαν τις απομείναντες δυνάμεις για την αντιμετώπισή τους. Σίγουρα όμως, υπήρξαν σκοτάδια που αργότερα έλαμψαν από φωτεινά γεγονότα και τέρατα που πολεμήθηκαν σε συνεργασία με τους ανθρώπους που ντύθηκαν γενναίοι και θαρραλέοι για εμάς.
Οπότε μάλλον η χρονιά μας, ζυγίζεται καλύτερα με τις αληθινές, ατόφιες και ουσιαστικές αναμνήσεις και εμπειρίες μας που αποτέλεσαν όμορφα διαλείμματα της καθημερινότητας μας και γέμισαν φρέσκο αέρα τους εαυτούς μας.
Χρωστάμε πολλά σε εκείνα τα εισιτήρια που κόψαμε για εκείνη την εξαιρετική ταινία, για εκείνο το συγκινητικό θεατρικό και εκείνη την αξέχαστη συναυλία. Στα ταξίδια που μας λύτρωσαν και μας σύστησαν ξανά στον κόσμο, στους δίσκους που μας συγκλόνισαν και τους «λιώσαμε» για μήνες, στα βιβλία που μας μούδιασαν επειδή μας κατάλαβαν και μας άφησαν σωστότερους ανθρώπους. Χρωστάμε πολλά επίσης στους ήλιους και τις βροχές και σε εκείνα τα πρωινά που δεν ξημέρωσαν όμορφα και κλειστήκαμε στον εαυτό μας και το σπίτι μας προστάτεψε από τον κόσμο ή σε εκείνα τα βράδια με τις βόλτες που επιδίωκαν να ξεχάσουμε και να ξεσκάσουμε από τα δεδομένα. Οι μέρες μας πάντα θα σημειώνονται με μικρές ή μεγάλες καθημερινές μάχες που θα καταγράφονται με νίκες και με ήττες αλλά εμείς τον πόλεμο θα τον έχουμε κερδίσει ήδη για όσο θα μπορούμε να τα ξεκινάμε όλα από την αρχή.
Και φυσικά, καμία περίσταση δεν θα διαμορφωνόταν με τον τρόπο που διαμορφώθηκε αν δεν στέκονταν πλάι μας οι άνθρωποι μας. Εκείνοι οι αφανείς ήρωες μας, που μοιραστήκαμε μαζί τους ουρανούς και αστέρια και μας δέχτηκαν για όλα αυτά που είμαστε και για όλα αυτά που δεν είμαστε. Και ας κάναμε πράγματα που τα μετανιώσαμε μετά και ας γίναμε κάτι που δεν φανταζόμασταν ποτέ, αυτοί εκεί- μας περίμεναν με μια κρατημένη θέση και  περίσσια αγάπη. Σε όλους εκείνους που επιδίωξαν να αντικρίσουν την καλύτερη πλευρά μας, εκείνους που μας αγάπησαν σε μέρες που δεν το αξίζαμε, εκείνους που μας έφτιαξαν ιστορίες για να θυμόμαστε πάντα και εκείνους που μας ξεκλείδωσαν πόρτες επειδή απλώς ζούσαν μένοντας ο εαυτός τους- σε εκείνους χρωστάμε την μεγαλύτερη ευγνωμοσύνη. Γιατί χωρίς αυτούς, το ξέρουμε καλά, πως τίποτα γύρω μας δεν θα ήταν το ίδιο.

Την χρονιά μας λοιπόν, την εντοπίζουμε σε όλα αυτά που πολλές φορές ξεχνάμε πόσο τυχεροί είμαστε που τα έχουμε ακόμα, στα σχεδόν αυτονόητά μας. Γιορτάζουμε αυτά που στην πραγματικότητα δεν θα φύγουν ποτέ από μέσα μας και τα καινούργια που θα φέρει η νέα χρονιά για να συμπληρώσουν ένα δικό τους κομμάτι στο μωσαϊκό της ύπαρξής μας. Την χρονιά την μετράμε στα μικρά, που τυχαίνει να είναι πάντα τα πιο σημαντικά.

Επιμέλεια: Λαμπρινή Σούλα