Το λίγο φως του σκοταδιού

Το καλό και το κακό είναι δύο λέξεις που από μικρά παιδιά ακούμε, δύο έννοιες που όσο μεγαλώνουμε μαθαίνουμε πως να διαχωρίζουμε. Το καλό συμβολίζεται με το χρώμα άσπρο, τον ήλιο, την αγάπη. Το κακό, αντίθετα, θεωρείται μαύρο, σκοτάδι, μίσος. Ο διαχωρισμός αυτός υπάρχει στις ζωές μας από την πρώτη ημέρα της ύπαρξης  μας. Μαθαίνουμε να αποφεύγουμε το κακό για να μην γίνουμε κακοί. Μαθαίνουμε πως η οικογένεια είναι καλή και πως πρέπει να γίνουμε κι εμείς καλοί. Ο δρόμος του φωτός είναι η μόνη επιλογή. Οτιδήποτε αντίθετο φέρνει το μίσος απέναντι στο άτομο που θα επιλέξει «τον λάθος δρόμο». Μα δεν είναι κακός αυτός που μισεί; Ακόμη κι αυτός που μισεί το κακό, κάνει κάτι κακό.

Koi-Water-Yin-Yang-Tattoo-1-150x150

Το θέμα είναι ότι οι δύο αυτές έννοιες δεν υπάρχουν. Είναι ριζωμένες στα βάθη του μυαλού μας και ελέγχουν τη ζωή μας, μα δεν υπάρχει κάποιος λογικός διαχωρισμός μεταξύ αυτών. Όπως το άσπρο δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το μαύρο, το φως χωρίς το σκοτάδι, η γη χωρίς τον ουρανό, έτσι και το καλό δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το κακό. Ο άνδρας δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τη γυναίκα και η γυναίκα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τον άνδρα. Η αόρατη, μεσ” το μυαλό μας, σχέση μεταξύ αυτών, αλλά στην πραγματικότητα τόσο ορατή, είναι τεράστια. Όχι απλώς το ένα ακυρώνει το άλλο, μα το ένα γεννιέται μέσα από το άλλο. Αρκεί να το προσέξουμε.

Ο Θεός, όπως και αυτές οι έννοιες, καθορίζει κατά βάση τη ζωή μας. Στις περισσότερες θρησκείες η κύρια θεϊκή μορφή είναι το καλό, ενώ ότι αντιτίθεται σε αυτήν είναι το κακό. Μα ο Θεός, όπως και κόσμος, δεν είναι τίποτα μονάχα από τα δύο. Δεν θα υπήρχε δίκαιο εάν κυριαρχούσε μόνο μια εκ των δύο εννοιών, δεν θα υπήρχαμε εμείς. Ο άνθρωπος ως ον που μαθαίνει από τα λάθη του πρέπει να περάσει μέσα από μια σειρά διαδικασιών και λαθών για να καταλάβει τι «πρέπει» και τι «δεν πρέπει» να κάνει, να λέει ή να πιστεύει. Το να ονομάζουμε αυτές όπως μας βολεύει, ως κάτι καλό ή κάτι κακό αντίστοιχα, στερεί και κομμάτι της δικής μας νοητικής και σκεπτικής ελευθερίας. Ο «φωτεινός» και ο «σκοτεινός» κόσμος δεν είναι διαφορετικοί δρόμοι. Είναι οι δύο λωρίδες αυτού του μεγάλου δρόμου που ονομάζουμε ζωή. Και να το θέλαμε, δεν θα μπορούσαμε να κινηθούμε μονάχα στη μια από αυτές. Πρέπει να περάσεις από κάτι για να φτάσεις σε κάτι άλλο. Έτσι και ο δρόμος αυτός.

Αξίζει σε κάθε περίπτωση να κινηθούμε και στις δύο πλευρές του δρόμου. Έτσι μόνο θα καταλάβουμε τον τρόπο με το οποίο λειτουργούν τα πάντα. Άλλωστε, μια σφαιρική ματιά δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.

Επιμέλεια: Γεωργία Αρβανιτάκη

Σχολιάστε

Top