Θέμης Ζαχαριουδάκης
Το καλοκαίρι έφτασε και τα σχολεία κλείνουν. Κάθε μαθητής φεύγει από το σχολείο του με μια προσωπική του εντύπωση για τη χρονιά. Οι απόψεις διίστανται! Έτσι, πρέπει να δώσω την γνώμη μου για να αποδοθεί δικαιοσύνη. Αποποιώντας τις ευθύνες από πάνω μου θέλω να τονίσω πως οι παρακάτω παράγραφοι είναι μια προσωπική εμπειρία με δόση υπερβολής, και πως στοχος μου δεν είναι να θίξω κανέναν.
Όλα ξεκινούν τον περασμένο Σεπτέμβριο μετά από ένα ζεστό καλοκαίρι μα και ταυτοχρόνως διασκεδαστικό. Ο αγιασμός και οι πρώτες εβδομάδες περνούν ταχύτατα σε ρυθμούς χαλαρούς και με γνωριμίες νέων καθηγητών. Κάπου εδώ βέβαια πρέπει να ξεκαθαρίσω πως είμαι στην δεύτερη τάξη του γυμνασίου και πως δεν είμαι ώριμος αρκετά για να καταλάβω το κακό οταν πάει να συμβεί. Πριν καλά-καλά καταλάβω πως πέρασε ο χρόνος, ο Νοέμβριος φτάνει. Από τις αρχές έως και το τέλος του Νοεμβρίου οι σφαλιάρες ήταν μπόλικες και απανωτές. Βέβαια πολλοί πιστεύουν πως σφαλιαρες στη μορφή αριθμού γραμμένου σε χαρτί δε θα έπρεπε να επηρεάζουν ανθρώπους. Προσωπικά όμως κάθε σφαλιάρα έμοιαζε με μαχαιριά στην καρδιά και ένα βήμα πιο κοντά στην αποτυχία. Σαν άνθρωπος που δεν μειώνω το διάβασμά μου μα το αυξάνω σε επίπεδα εξαντλητικά, οι ώρες πλήρης αφοσίωση σε βιβλία και τετράδια κειμένονταν μεταξύ τέσσερις με δεκαπέντε. Το πρώτο τετράμηνο περνά με τις χειρότερες πιθανές εντυπώσεις ενώ μπορώ να το χαρακτηρίσω ως το πιο κακό τετράμηνο της ζωης μου μέχρι στιγμής. Τα Χριστούγεννα περνούν ήρεμα και η ψυχική μου υγεία επανέρχεται σε μη κλινικά επίπεδα.
Ξαφνικά ξυπνάω ένα πρωί Φλεβάρη στο άκουσμα της φωνής απ’ το Mortal Kombat να φωνάζει “Round two, Fight!”,και το δεύτερο τετράμηνο αρχίζει. Χωρίς αναμονή τα διαγωνίσματα αρχίζουν από τους πρώτους μήνες. Αν και ο κακός λύκος των πρώτων διαγωνισμάτων είναι ντυμένος πρόβατο και ο πρώτος καιρός παει αρκετα καλά, σταδιακά γυρνάμε στην μαυρίλα. Απέκτησα πίεση το Πάσχα διάβαζα λες και έδινα πανελλήνιες και τα επίπεδα αγχους έχουν βαρέσει κόκκινο. ΟΙ εξετάσεις που πλησιάζουν μου θυμίζουν την σκηνή αποκεφαλισμού του γιου του στρατηγού απο τους τρακόσιους, λόγω αγωνίας.
Πλέον αποδεδειγμένο το ποσό χάλια πήγε η χρονιά ελπίζω και ταυτοχρόνως οχι κάπως έτσι να πήγε και οι δική σας, για να πέσω μέσα στις προβλέψεις. Στο τέλος όμως της ημέρας γυρνάμε σπίτια μας, παραπονιέμαι ένα ολόκληρο μεσημέρι στους γονείς μας και τα ξεχνάμε όλα. Καλό καλοκαίρι !
