Αγαπητό μου ημερολόγιο,
[…]Τελευταίες μέρες στο Γυμνάσιο και μοιάζουν να περνούν τόσο γρήγορα, που θαρρείς και δεν μπορώ να προλάβω να απολαύσω λίγες ακόμη μικρές στιγμές με τους συμμαθητές μου… Ως τώρα ήταν πολύ όμορφα στο Γυμνάσιο, του χρόνου όμως ποιος ξέρει…ꓼ Εάν μου το έλεγες δύο χρόνια πριν ότι θα πήγαινα Λύκειο και θα γινόμουν δεκάξι, σίγουρα θα σε περνούσα για τρελό…
Με τους συμμαθητές μου δε χωριστήκαμε ποτέ, καθ’ όλη τη διάρκεια των μαθητικών μας χρόνων, και σίγουρα έχω να πω πως εκτός από τις πολλές διαφωνίες και τσακωμούς μας, περνούσαμε εξαιρετικά. Είμαστε μια πολύ δεμένη τάξη, που έχουμε περάσει πολλά μαζί… Έχουμε μοιραστεί εκδρομές, επισκέψεις, δραστηριότητες, παιχνίδια, θεατρικές εκδηλώσεις, γιορτές, τραγούδια, αστεία και γέλια, πειράγματα και σκανδαλιές, καλές και άσχημες στιγμές, εντάσεις, φιλίες, ένα σωρό αναμνήσεις, ανέμελα χρόνια… Όλα έρχονται ξαφνικά στο μυαλό μου και με έναν όμορφο τρόπο, μεταμορφώνονται σε δάκρυα και αναπάντεχες συγκινήσεις, κι αυτό είναι πολύ ωραίο! Όταν ζεις κάτι δυνατά, μπορείς να απολαύσεις και έντονα το συναίσθημα του τέλους και τα σχολικά χρόνια του Γυμνασίου, ομολογώ, θα μου μείνουν αξέχαστα, με όλη τη σημασία της λέξης! Είμαστε όλοι μας τόσο διαφορετικοί μεταξύ μας, που μερικές φορές νομίζω ότι δημιουργούμε ένα πανέμορφο πολύχρωμο μωσαϊκό!
Από τη νέα χρονιά, όμως, θα χωριστούμε και θα σκορπίσουμε. Ο καθένας θα χαράξει τη δική του πορεία με τις δικές του δυνάμεις και προσπάθειες… Κάποια παιδιά δε θα ακολουθήσουν τον δρόμο του Γενικού Λυκείου και άλλα πιθανόν να αλλάξουν και σχολείο. Πολλές φορές κοιτώ το αναμνηστικό του Δημοτικού με τα ωραία καλλιγραφικά σκαλιστά του γράμματα, που στέκει πλάι στο κομοδίνο, και αναρωτιέμαι, «αν χωριστούμε τώρα, πότε θα τους ξαναδώ, κι αν τους ξαναδώ πώς θα ’ναιꓼ», «πώς θα είναι όταν συναντηθούμε έπειτα από χρόνια στο ρεγιούνιον το 2033…ꓼ». Ένα είναι το σίγουρο, ότι θα μου λείπουν πολύ κι ότι θα ανυπομονώ να μαθαίνω νέα τους.
[…] Πολλές σκέψεις κατακλύζουν το μυαλό μου… Από τη μια θέλω πολύ να πάω στο Λύκειο, γιατί εκεί θα γνωρίσω νέα άτομα, θα κάνω νέες παρέες, θα αποκτήσω νέες γνώσεις, αλλά από την άλλη μισώ αφάνταστα τους αποχωρισμούς και δε θέλω με τίποτα να αφήσω όλα τα πράγματα που αγαπώ και ανήκουν στο κεφάλαιο με τίτλο «ΓΥΜΝΑΣΙΟ»!
Τα τελευταία τρία χρόνια, έχουμε μοναδικές αναμνήσεις, που θα μας συντροφεύουν και στην υπόλοιπη ζωής μας. Ο καιρός πέρασε γρήγορα από τότε που ήμασταν τα «πρωτάκια» του σχολείου, τότε που έχοντας αφήσει το Δημοτικό διαβήκαμε τη σιδερένια καγκελόπορτα του Γυμνασίου και σταθήκαμε στο μεγάλο προαύλιο χώρο. Το σχολείο δεν ήταν μονάχα ο χώρος που οι καθηγητές μας μας μετέδωσαν γνώσεις, το σχολείο ήταν μια μεγάλη οικογένεια μέσα στην οποία νιώθαμε ασφαλείς.
Τι μπορώ να πω, όμως, για τους καθηγητές μαςꓼ Γνωρίζω πολύ καλά, ότι αρκετές ήταν οι φορές που τους βγάλαμε εκτός εαυτού με τις συμπεριφορές μας, αλλά το βέβαιο είναι ότι τους αγαπάμε όλους πολύ! Ήταν εκείνοι που προσπάθησαν να διαμορφώσουν όσο μπορούσαν καλούς χαρακτήρες, καλούς μαθητές, μα πάνω απ’ όλα καλούς ανθρώπους και χρήσιμους για την έξω κοινωνία.
Εύχομαι κι ελπίζω να αφήσουμε τη μνήμη μας ανεξίτηλη στους καθηγητές μας και πάνω στα θρανία της αίθουσας μας και να έχουμε αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση για την νέα Τρίτη που έπεται…
Και τώρα που σου εκμυστηρεύτηκα τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου, αγαπητό μου ημερολόγιο, νομίζω πως ήρθε η ώρα να σε κρύψω και πάλι στην κρυψώνα σου. Πριν από αυτό όμως θα ήθελα να χαράξω σε αυτή σου την σελίδα και τα ονόματα των καθηγητών που συνάντησα στα χρόνια του Γυμνασίου, για να μην τους ξεχάσω ποτέ και να μείνουν μέσα στα σπλάχνα σου και στη μνήμη μου αθάνατοι…

Παντσίδης Χρήστος,
Σαμαρά Μαρία,
Κωνσταντινίδου Σεβαστή,
Βάσσου Ευαγγελία,
Τριγώνης Χρήστος,
Τσιρέκα Αικατερίνη,
Πασιάκου Ελένη,
Κουφογιάννη Θεοδώρα,
Κουφογιάννης Γιώργος,
Ζησοπούλου Βασιλική,
Ζάμπρου Δήμητρα,
Καλαμπούκας Τάσος,
Μήτου Παναγιώτα,
Σακελάρης Κωνσταντίνος

[…]Αντίο, Γυμνάσιο!
Αντίο για πάντα…!

Νάσια Τσιτσιγάνη

Φωτογραφία: Νάσια Τσιτσιγάνη