Παρίσσης Γιώργος Β4
Σηκώθηκε και σήμερα μόνος…
Ένα κρεβάτι, ένα ζευγάρι παντόφλες, ένα κομοδίνο και πάνω μόνο το κινητό του.
Οι μόνοι του σύντροφοι οι τέσσερις τοίχοι.
Οι δρόμοι απέπνεαν το αίσθημα της εγκατάλειψης, της φυγής.
Ήταν από τους λίγους φοιτητές που έμειναν.
Ήταν από τους λίγους φοιτητές που ξέμειναν.
Ήταν από αυτούς που η καραντίνα τον βρήκε πνιγμένο στην μοναξιά του δωματίου του .
Η ώρα δύο και το τηλέφωνο χτυπά.
Η μητέρα είναι σε απευθείας σύνδεση από το πατρικό του,
«Ακούς παιδί μου να τρως, και να προσέχεις. Με την πρώτη ευκαιρία να έρθεις εδώ να μην είσαι μόνος». Η λέξη αυτή τον πάγωσε γιατί θα έμενε μόνος μέχρι το τέλος της καραντίνας…
