Το Πάσχα του 2020 δεν ήταν αυτό θα θέλαμε να περάσουμε… Με περιορισμούς και ίσως μοναξιά, μακριά από αγαπημένα πρόσωπα και συνήθειες χρόνων…

Μία μαθήτρια θυμάται πόσο όμορφα είχε περάσει δύο χρόνια νωρίτερα, το 2018, όταν για την πρώτη φορά συνειδητοποίησε το πραγματικό νόημα του Πάσχα. Και μοιράζεται μαζί μας τη σελίδα εκείνη από το ημερολόγιο της…

 

Από την Ελευθερία Τσαουσίδου, μαθήτρια του Β3 τμήματος Γυμνασίου.

 

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Σήμερα ξημέρωσε μία όμορφη ημέρα… ήρθε επιτέλους το Πάσχα! Δεν κατάλαβα πότε ήρθε και αυτή η ημέρα. Θυμάμαι την Καθαρά Δευτέρα, που πήγαμε για Χαρταετό στο Λιτόχωρο και έλεγα πώς θα αντέξω για ακόμη μία φορά πενήντα ημέρες νηστεία; Αλλά να που άντεξα και για μία ακόμη μία φορά πέρασα με τον Χριστό τα Πάθη Του και την Ανάστασή Του.

Θα ξεκινήσω να σου αφηγούμαι τη φετινή Μεγάλη Εβδομάδα από την Μεγάλη Τετάρτη.

Εκείνη η ημέρα ήταν συννεφιασμένη και για να πω την αλήθεια ήμουν πολύ ανήσυχη. Είχα πολλά νεύρα και η δυνατή βροχή που ξέσπασε με έκανε χειρότερα. Ειδικά το απόγευμα στο Μεγάλο Ευχέλαιο προσπαθούσα να συγκρατήσω τον εαυτό μου. Η μεγάλη ουρά και τα παιδάκια που έτρεχαν από εδώ και από εκεί, εξάντλησαν την υπομονή μου. Όμως, όταν ο Παπα-Χρήστος με σταύρωσε με το λαδάκι, ξαφνικά ηρέμησα και δεν με ενοχλούσε τίποτα. Ήμουν χαμογελαστή και ευδιάθετη.

Την Μεγάλη Πέμπτη, ξύπνησα νωρίς νωρίς. Είχα μία όρεξη για να διαβάσω φυσική και έτσι έφαγα πρωινό και έπιασα δουλειά. Κατά το μεσημεράκι, τελειώνοντας την επανάληψη, κατέβηκα στην αυλή για να κάνω ένα μικρό διάλειμμα και έκανα κούνια. Τα πουλάκια που κελαηδούσαν και ο καθαρός αέρας που έφερνε την γλυκιά μυρωδιά της φλαμουριάς με ξεκούρασαν, μέχρι που, αγαπητό μου ημερολόγιο, με χτυπάει μία μπάλα στο κεφάλι… και τι να δω; Ο Νικόλας έπαιζε μπάλα και ενώ με έβλεπε πέταξε την μπάλα του ποδοσφαίρου… και από τις αυθεντικές, της Μπαρσελόνα που την έφερε ο θείος Διονύσης. Αλλά τελικά την πέταξε κατά λάθος, οπότε ‘’ αθωώνεται’’. Με τούτα και με εκείνα, η ώρα είχε περάσει και η μαμά μάς φώναξε για μεσημεριανό. Φάγαμε τις πεντανόστιμες φακές της και πήγαμε για ύπνο γιατί το βράδυ ήταν μεγάλο. Εκείνη την ημέρα ο Χριστός μας σταυρώθηκε .. να μην Τον τιμήσουμε με την παρουσία μας;

Και όντως Τον τιμήσαμε.. και η κούρασή μου τι ήταν μπροστά σε αυτό;  Ε, λοιπόν, η κούραση αυτή μπορεί να μην ήταν και η πιο σωστή δικαιολογία, όμως γλίτωσα τα μαθηματικά που έπρεπε να κάνω. Εξάλλου, θα ακολουθούσε και ο Επιτάφιος… να μην είμαι ξεκούραστη; Έτσι και αλλιώς πήρα αυτήν την απόφαση συνειδητά… κάθε χρόνο αυτές τις ημέρες προτιμώ να θυσιάσω τα μαθήματα για να πηγαίνω στην Εκκλησία. Ειδικά στον Επιτάφιο πάω με την γιαγιά και ψέλνουμε τον επιτάφιο θρήνο μαζί. Και όπως πάντα αυτό κάναμε και προχθές. Με πήγε ο μπαμπάς νωρίς, καθώς είναι επίτροπος, και κάθισα στο ίδιο στασίδι με εκείνη. Αργότερα ήρθαν και οι υπόλοιποι, τα αγόρια παπαδάκια και η μαμά μαζί μας. Αφότου ήρθαν, ήρθε και η ώρα της περιφοράς, με τις καμπάνες να χτυπούν πένθιμα. Όλοι κουραστήκαμε, όμως ο πιο αξιόλογος της βραδιάς ήταν ο Νικόλας, ο οποίος, αν και έξι χρονών, ακολούθησε με τα άλλα παπαδάκια τον Επιτάφιο, κρατώντας εξαπτέρυγα όλη τη νύχτα.

Να μη στα πολυλογώ, το Μεγάλο Σάββατο το πρωί πήγαμε στη Λειτουργία, κοινωνήσαμε και μετά πήραμε κουλούρια για όλους. Αχ, αυτή η μέρα! Μετά τα Χριστούγεννα και τα γενέθλια του Αβράμη, είναι η μέρα που με χαροποιεί. Ο Χριστός μας νικάει τον θάνατο και ανασταίνεται. Είναι η μέρα που περιμένω πάντα μετά τον Μάρτιο. Το βράδυ πρέπει να είμαστε ξεκούραστοι και να έχουμε όρεξη και καλή διάθεση έτσι, ώστε να αντιμετωπίσουμε με ωριμότητα αυτήν τη σημαντική ημέρα.

Εγώ, όπως και άλλες φορές, ξύπνησα αργά, κατά τις εννιά παρά. Ετοίμασα τα ρούχα μου και κατέβηκα να χαιρετήσω την γιαγιά και τον παππού. Κάθισα μαζί τους για μία ώρα και ανέβηκα στο σπίτι. Την υπόλοιπη ώρα διάβαζα τις «Μικρές Κυρίες», και τελείωσα το πρώτο κεφάλαιο… γέλασα πολύ! Χωρίς να το καταλάβω ήταν περασμένες δέκα και ανέβηκα να ετοιμαστώ. Πήρα την λαμπάδα μου, το βιβλιαράκι μου και κατέβηκα στην αυλή να περιμένω τους άλλους. Ήταν γρήγοροι και δεν αργήσαμε στην Εκκλησία. Τις ώρες εκείνες συνήθως είμαι πολύ ανυπόμονη και ενθουσιασμένη… με την ίδια χαρά και ανυπομονησία ήρθε και η πολυαναμενόμενη ώρα… ακούστηκε από τον Παπα-Χρήστο το ‘’Χριστός Ανέστη’’. Αυτό ήταν!  Ζήσαμε μία ακόμη Άγια Εβδομάδα! Όλοι υγιείς και χαρούμενοι…

Αυτή ήταν η Πασχαλιά του 2018..!

Ημερολόγιό μου, δυστυχώς θα πρέπει  να σε αποχωριστώ… ήρθε η θεία και η γιαγιά και ο μπαμπάς με το θείο έχουν τελειώσει το ψήσιμο. Θα τα πούμε σύντομα.

Σε φιλώ,

Ελευθερία

 

Αφόρμηση αποτέλεσε το κείμενο του Γρηγορίου Ξενόπουλου «Το πρώτο μου Πάσχα»