Από την Άννα-Μαρία Θεοδώρου, μαθήτρια του Γ1 τμήματος Γυμνασίου.

Πόσες φορές έχω ακούσει τη φράση : «Αααααααα, είσαι προσκοπάκι;;; Τι ωραία που πηγαίνεις και παίζεις με τα άλλα παιδιά!» και άλλες πόσες : «Δεν είσαι όμως λίγο μεγάλη για να χάνεις τον χρόνο σου παιδιαρίζοντας;»;

Απάντηση : Αμέτρητες

Με ρώτησε όμως κανείς ποτέ τι κάνω στον προσκοπισμό, τι μαθαίνω, με τι ασχολούμαι;

Απάντηση : Ποτέ

Η αλήθεια λοιπόν είναι πως σαν πρόσκοπος δεν πουλάω μπισκότα, ούτε βοηθάω κουρασμένες γριούλες να περάσουν τον δρόμο, εκτός φυσικά εάν το απαιτεί η κατάσταση.

Στον προσκοπισμό μαθαίνουμε να ξεχωρίζουμε το καλό από το κακό και το σωστό από το λάθος. Μαθαίνουμε πως κάθε άνθρωπος μπορεί να είναι καλός, να πράττει σωστά και υπεύθυνα, να χαίρεται την ομορφιά της φύσης, να τραγουδάει με τα πουλιά και να χορεύει με τα δέντρα και τους φίλους του υπό το φως των αστεριών. Μαθαίνουμε για την αδελφοσύνη, την αποδοχή του άλλου όπως ακριβώς είναι, χωρίς ταμπέλες. Μαθαίνουμε πως κάθε άνθρωπος είναι αδερφός μου, άσχετα από την καταγωγή, τη θρησκεία, τη γλώσσα, τα έθιμα, τις πολιτικές αντιλήψεις του. Μαθαίνουμε την τεράστια αξία που μπορεί να έχει μια νύχτα κάτω από τα αστέρια, με ιστορίες, τραγούδια και τον ήχο της φύσης να πλαισιώνει τα λόγια των ανθρώπων.

Και για εσάς τους δύσπιστους που θεωρείτε πως το να τραγουδάμε και το να παίζουμε είναι το μόνο που κάνουμε…

Έχετε περάσει ποτέ ένα ολόκληρο βράδυ κάτω από τον έναστρο ουρανό αναγνωρίζοντας τους αστερισμούς στο στερέωμα μαζί με τους φίλους σας; Κι αυτό, καθώς τραγουδάτε γύρω από μια πυρά και περιμένετε να ξημερώσει άλλη μια μέρα κατά τη διάρκεια της οποίας θα κάνετε τα πάντα για να περάσετε όμορφα και δημιουργικά τον χρόνο σας, θα εξερευνήσετε φαράγγια, θα κολυμπήσετε σε ποτάμια και θα γελάσετε με τη συντροφιά ο ένας του άλλου; Έχετε ποτέ κλάψει από ανακούφιση επειδή η σακιδιοθήκη που παλεύετε εδώ και μία ολόκληρη ώρα να στήσετε επιτέλους αποφάσισε να μείνει όρθια; Έχετε τρομάξει ή ανατριχιάσει από την κορφή μέχρι τα νύχια όταν ακούτε έναν θόρυβο το βράδυ στη σκοπιά; Μήπως έχετε χαθεί μόνοι σας σε ένα σκοτεινό δάσος μόνο και μόνο για να ανακαλύψετε πως κάνατε κύκλους ή πως κρατούσατε τον χάρτη ανάποδα;

Εμείς τα “προσκοπάκια” ναι.

Έχουμε ζήσει πράγματα τα οποία δεν υπήρχε περίπτωση να ζήσουμε εάν δεν συμμετείχαμε στον προσκοπισμό, αυτό το “χάσιμο χρόνου”  όπως το ονομάζουν πολλοί. Έχουμε νιώσει τη χαρά και το αίσθημα υπερηφάνιας για έναν αδερφό μας πρόσκοπο που κατάφερε να μάθει μια παραπάνω γνώση, έναν παραπάνω Εθνικό Δρυμό, ένα παραπάνω κόμπο. Έχουμε ξενυχτήσει για να παίξουμε παιχνίδια με κλειστά μάτια ή για να δούμε το πρώτο φως της αυγής και να γίνουμε μάρτυρες όλης της ομορφιάς της.

Έχουμε φυσικά και εμείς τις κακές στιγμές μας. Έχουμε φάει “κράξιμο” από τον Αρχηγό μας, έχουμε κάψει το φαγητό, έχουμε γδάρει τα γόνατά μας από τα πεσίματα στα παιχνίδια. Έχουμε γίνει “παπάκια” από την βροχή ή από ένα απότομο γλίστρημα που καταλήγει σε ένα δροσερό μπανάκι στο ποτάμι. Έχουμε φάει ώρες ατελείωτες για να στήσουμε μια πύλη η οποία κάθε λίγο και λιγάκι έχει την παρόρμηση να πέσει στο κεφάλι κάποιου. Έχουμε ξυπνήσει μέσα στη νύχτα από φωνές της σκοπιάς που λέει πως είδε αλεπού, μόνο και μόνο για να ανακαλύψουμε πως αυτό που είδε είναι ο σκύλος της περιοχής.

Αλλά τίποτα από αυτά δεν μπορεί να επισκιάσει την αγάπη μας για τον προσκοπισμό. Τίποτα δεν μπορεί να μας κάνει να σταματήσουμε να απολαμβάνουμε τις δράσεις και τις εκδρομές και φυσικά, την παρέα ο ένας του άλλου!

Εάν λοιπόν σκέφτεστε να έρθετε στην παρέα μας, σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Θα μάθετε τόσα υπέροχα πράγματα, θα γνωρίσετε απίστευτα άτομα και θα αποκτήσετε αξέχαστες εμπειρίες που δεν θα λησμονήσετε ποτέ.

Οπότε πιστεύω πως είναι σωστό να απαντήσουμε στην ερώτηση που τέθηκε στον τίτλο του άρθρου. Ο προσκοπισμός είναι και αυτός ένα είδος σχολείου, στο οποίο οι “μαθητές” διδάσκονται μαθήματα της ζωής και της ψυχής μέσα από την διασκέδαση και το παιχνίδι.