Το θέμα της μετανάστευσης των νέων αποτελεί ένα από τα πιο πολυσυζητημένα ζητήματα της εποχής. Διχάζει την ελληνική κοινωνία και απασχολεί κάθε νεαρό άνθρωπο όταν καλείται να πάρει αποφάσεις για το μέλλον του. Από την μια η οικογένεια, οι φίλοι, η χώρα η ίδια που συμπορεύεται με την σκληρή βιοπάλη, την εξαθλίωση και την καταπάτηση ανθρώπινων αξιών και από την άλλη ένα πιο σίγουρο μέλλον χωρίς όμως την αίσθηση της πατρίδας και της ουσιαστικής ενότητας. Ο νέος στην μέση και ενώ όλοι οι δρόμοι οδηγούν θεωρητικά σε αδιέξοδο.
Ο ένας δρόμος, όπως προείπαμε, είναι ο δρόμος της μετανάστευσης. Σύμφωνα με τις στατιστικές, οι νέοι καταφεύγουν κυρίως στις ευρωπαΐκές χώρες για την διαμόρφωση και την εξασφάλιση μιας καλύτερης ζωής. Αφήνουν πίσω την οικογένεια τους, τους συγγενείς και φίλους τους αφού η ίδια τους η χώρα δεν μπορεί να τους προσφέρει θέσεις εργασίας, συγκεκριμένο ωράριο, έναν αξιοπρεπή μισθό και γενικά ένα βέβαιο μέλλον. Νέα χώρα, νέα κουλτούρα, νέοι άνθρωποι και όπως είναι λογικό, η προσαρμογή φαίνεται να είναι δύσκολη και επίπονη και ταλαιπωρεί τους νέους καθώς τους βάζει στην διαδικασία των «δεύτερων σκέψεων» για το εάν έχουν πάρει την σωστή απόφαση. Όπως και να έχει, η μετανάστευση είναι σίγουρα μια διαδικασία που καταπονεί και ψυχολογικά και σωματικά έναν άνθρωπο αλλά κρίνεται σχεδόν αναγκαία για την επιβίωσή του.
Ο άλλος δρόμος είναι η παραμονή στην χώρα. Αρκετοί νέοι επιλέγουν να μείνουν την χώρα, είτε για λόγους οικονομικούς είτε για λόγους συναισθηματικούς. Ορισμένοι ίσως να μην έχουν το μορφωτικό επίπεδο (ξένες γλώσσες κ.τ.λ) για να εγκατασταθούν σε μια χώρα και άλλοι παραμένουν εδώ γιατί δεν θέλουν να αφήσουν πίσω την οικογένεια τους. Οι συνθήκες διαβίωσής τους είναι δύσκολες. Πολλοί συντηρούνται από τους γονείς τους και μένουν μαζί τους ενώ η εργασία τους μπορεί να μην έχει καμία απολύτως σχέση με το αντικείμενο των σπουδών τους. Υπάρχει και μια μικρή αλλά εξαιρετικά σημαντική μερίδα ανθρώπων που μένουν σε αυτή την χώρα με δική τους απόφαση και συνειδητή επιλογή καθώς θέλουν να στηρίξουν την χώρα τους και να την βοηθήσουν να ορθοποδήσει κάνοντας πράγματα εδώ. Ο δρόμος της παραμονής είναι όσο δύσκολος είναι και αυτός της μετανάστευσης αλλά ο πρώτος αποβλέπει με σίγουρα πιο άμεσο τρόπο στην αλλαγή.
Όπως όλα δείχνουν, οι περισσότεροι νέοι επιλέγουν την μετανάστευση. Κατά πόσο όμως αυτή η λύση θα επιφέρει την αλλαγή στην κατάσταση της χώρας; Το μόνο σίγουρο είναι πως όταν μια χώρα αποχωρίζεται ή διώχνει το ανθρώπινο δυναμικό της, το νέο αίμα της, βυθίζεται στην απελπισία και την ανημπόρια της, ακόμη περισσότερο. Ποιός όμως θα τολμήσει να πει στον νεαρό, αγανακτισμένο άνθρωπο πως η «φυγή» δεν είναι ίσως η μόνη λύση; Ποιός θα μπορέσει να αναζωπυρώσει τα αισθήματα αγάπης του για την πατρίδα όταν νιώθει προδομένος και αδικημένος από αυτή την ίδια; Τα ερωτήματα αναπάντητα. Ίσως επειδή δεν υπάρχει καν μια σωστή απάντηση. Οι δρόμοι αυτοί έχουν μια δύσβατη διαδρομή και δεν οδηγούν σε έναν βέβαιο προορισμό. Ρίσκο, το τιμόνι στα χέρια του καθενός…
Λαμπρινή Σούλα
