Στήλη: Απόψεις - Προβληματισμοί

Άλλη μια χρονιά

Έφτασε εκείνη η στιγμή του χρόνου όπου οι σκέψεις γίνονται κύματα μπλεγμένα με αναμνήσεις που σκάνε μέσα μας για να δημιουργήσουν τον «αφρό» της χρονιάς μας. Έναν αφρό που αντικατροπτίζει πρόσωπα και γεγονότα και υπενθυμίζει στους «ναυαγούς» πως τουλάχιστον επιβίωσαν ακόμα μια χρονιά.
Θα έμοιαζε ιδανικό το όνειρο μιας χρονιάς που δεν θα άφηνε στο ξεψύχισμά της μια γλυκόπικρη αίσθηση. Θα έμοιαζε εξίσου ιδανικό αν η χρονιά, μας χάριζε όλα εκείνα που ζητήσαμε, εκείνα που πιστέψαμε πως αξίζαμε και εκείνα που για χάρη τους παλέψαμε πολύ. Κανένας χρόνος όμως δεν μπορεί να προσαρμοστεί στους ορισμούς της τελειότητας και σε μόνιμα συναισθήματα ψυχικής ικανοποίησης. Άλλωστε, σε περίπτωση που τα κατάφερνε, η ζωή θα στερούνταν συνταρακτικές εμπειρίες οι οποίες θα κατέληγαν σε μαθήματα και συμπεράσματα. Την χρονιά μας λοιπόν, δεν τη αξιολογούμε με βάση το «άγγιγμα» της ιδανικά πλασμένης ιδέας μας αλλά με βάση το κατά πόσο κατάφερε να μας βουτήξει στα πολλά και διαφορετικά χρώματα της ζωής.
Είναι πραγματικά εύκολο, ιδιαίτερα στην σημερινή εποχή, να εντοπίσουμε και να επικεντρωθούμε στα περιστατικά ανάμεσα στο πέρασμα των μηνών που έφυγαν και άφησαν πίσω απομεινάρια ανασφαλειών και προβλημάτων. Εκείνα που δημιούργησαν έναν φαύλο κύκλο αρνητικών συναισθημάτων ο οποίος με την σειρά του αλλοίωσε διαφορετικές πτυχές των σχέσεων και του χαρακτήρα μας. Ορισμένες φορές, δεν ήταν λάθος μας, μπλέχτηκαν οι συγκυρίες και έφταιγαν οι εξωτερικοί παράγοντες, ενώ σε άλλες οι ατυχείς επιλογές μας και ο κακός χειρισμός των καταστάσεων και των δεδομένων, μας έφεραν αντιμέτωπους με σκοτάδια κι τέρατα που στένευαν τα περιθώρια της συναισθηματικής μας ισορροπίας και εξαντλούσαν τις απομείναντες δυνάμεις για την αντιμετώπισή τους. Σίγουρα όμως, υπήρξαν σκοτάδια που αργότερα έλαμψαν από φωτεινά γεγονότα και τέρατα που πολεμήθηκαν σε συνεργασία με τους ανθρώπους που ντύθηκαν γενναίοι και θαρραλέοι για εμάς.
Οπότε μάλλον η χρονιά μας, ζυγίζεται καλύτερα με τις αληθινές, ατόφιες και ουσιαστικές αναμνήσεις και εμπειρίες μας που αποτέλεσαν όμορφα διαλείμματα της καθημερινότητας μας και γέμισαν φρέσκο αέρα τους εαυτούς μας.
Χρωστάμε πολλά σε εκείνα τα εισιτήρια που κόψαμε για εκείνη την εξαιρετική ταινία, για εκείνο το συγκινητικό θεατρικό και εκείνη την αξέχαστη συναυλία. Στα ταξίδια που μας λύτρωσαν και μας σύστησαν ξανά στον κόσμο, στους δίσκους που μας συγκλόνισαν και τους «λιώσαμε» για μήνες, στα βιβλία που μας μούδιασαν επειδή μας κατάλαβαν και μας άφησαν σωστότερους ανθρώπους. Χρωστάμε πολλά επίσης στους ήλιους και τις βροχές και σε εκείνα τα πρωινά που δεν ξημέρωσαν όμορφα και κλειστήκαμε στον εαυτό μας και το σπίτι μας προστάτεψε από τον κόσμο ή σε εκείνα τα βράδια με τις βόλτες που επιδίωκαν να ξεχάσουμε και να ξεσκάσουμε από τα δεδομένα. Οι μέρες μας πάντα θα σημειώνονται με μικρές ή μεγάλες καθημερινές μάχες που θα καταγράφονται με νίκες και με ήττες αλλά εμείς τον πόλεμο θα τον έχουμε κερδίσει ήδη για όσο θα μπορούμε να τα ξεκινάμε όλα από την αρχή.
Και φυσικά, καμία περίσταση δεν θα διαμορφωνόταν με τον τρόπο που διαμορφώθηκε αν δεν στέκονταν πλάι μας οι άνθρωποι μας. Εκείνοι οι αφανείς ήρωες μας, που μοιραστήκαμε μαζί τους ουρανούς και αστέρια και μας δέχτηκαν για όλα αυτά που είμαστε και για όλα αυτά που δεν είμαστε. Και ας κάναμε πράγματα που τα μετανιώσαμε μετά και ας γίναμε κάτι που δεν φανταζόμασταν ποτέ, αυτοί εκεί- μας περίμεναν με μια κρατημένη θέση και  περίσσια αγάπη. Σε όλους εκείνους που επιδίωξαν να αντικρίσουν την καλύτερη πλευρά μας, εκείνους που μας αγάπησαν σε μέρες που δεν το αξίζαμε, εκείνους που μας έφτιαξαν ιστορίες για να θυμόμαστε πάντα και εκείνους που μας ξεκλείδωσαν πόρτες επειδή απλώς ζούσαν μένοντας ο εαυτός τους- σε εκείνους χρωστάμε την μεγαλύτερη ευγνωμοσύνη. Γιατί χωρίς αυτούς, το ξέρουμε καλά, πως τίποτα γύρω μας δεν θα ήταν το ίδιο.

Την χρονιά μας λοιπόν, την εντοπίζουμε σε όλα αυτά που πολλές φορές ξεχνάμε πόσο τυχεροί είμαστε που τα έχουμε ακόμα, στα σχεδόν αυτονόητά μας. Γιορτάζουμε αυτά που στην πραγματικότητα δεν θα φύγουν ποτέ από μέσα μας και τα καινούργια που θα φέρει η νέα χρονιά για να συμπληρώσουν ένα δικό τους κομμάτι στο μωσαϊκό της ύπαρξής μας. Την χρονιά την μετράμε στα μικρά, που τυχαίνει να είναι πάντα τα πιο σημαντικά.

Επιμέλεια: Λαμπρινή Σούλα

Κατσαρόλα σε.. διαπραγματεύσεις

Η καθημερινότητα πολλές φορές μας κουράζει και δεν μας αφήνει να δούμε την άλλη όψη των πραγμάτων. Να δούμε τι κρύβεται πίσω απο τις αναγκαίες μας συνήθειες. Φυσικά, δεν μπορούν να αρέσουν τα πάντα στους πάντες και να έχουν όλοι την αντοχή και την θέληση να τα ανακαλύψουν. Αυτό δεν σημαίνει πως θα πάψει να ενοχλεί μερικούς ανθρώπους αυτή η αδιαφορία προς την «συνήθεια» που αγαπούν. Συγκεκριμένα, θέλω να θίξω την στάση του μέγιστου πληθυσμού των ανθρώπων απέναντι σε έναν δημιουργικό τομέα αλλά και την στάση αυτών που είχαν το μεράκι να την ανακαλύψουν: την μαγειρική! Ένα τεράστιο κεφάλαιο με πολλές ενότητες που ελάχιστοι έχουν ξεφυλλίσει.

Μπορώ να κατανοήσω ότι ως άνθρωποι που είμαστε, κουραζόμαστε εύκολα και δεν μπαίνουμε στον κόπο να ασχοληθούμε με κάτι και να το ψάξουμε ή έστω να το δούμε διαφορετικά. Αυτό οφείλεται, λογικά, είτε στην έλλειψη χρόνου και σωματικής, κυρίως, κούρασης είτε απλά στην αδιαφορία για προσωπικούς λόγους του καθενός. Έχουμε συνηθίσει να υπάρχουν μερικά πράγματα στην ζωή μας και είναι περίεργο το να προσθέτουμε καινούργια. Οι αλλαγές πάντα τρομάζουν. Κατανοητό και σεβαστό απόλυτα. Επίσης, η πλειοψηφία του πληθυσμού έχει να σκεφτεί και την επαγγελματική του αποκατάσταση, που δυστυχώς στις μέρες μας δεν είναι δεδομένη. Ασχολούμαστε γενικά με πιο «σοβαρά» θέματα που δεν αφήνουν την προσοχή μας να αποσπαστεί. Η μαγειρική έχει τον ρόλο της ανάγκης. Κάτι, δηλαδή, που πρέπει να καλύψουμε για να επιβιώσουμε. Επομένως, φαίνεται λογικό, η ουσιώδης έννοια της μαγειρικής, να περνάει απαρατήρητη από τις ζωές των περισσοτέρων.

Αυτή όμως η αντιμετώπιση μπορεί να προκαλέσει προβλήματα στην ανάδειξη του κλάδου αυτού. Η αδιαφορία που δείχνουμε προς την μαγειρική ίσως μας κάνει να απομυθοποιήσουμε την αξία της και συνεπώς να την υποβιβάσουμε. Δεν συμβαίνει επίτηδες, όμως συμβαίνει. Εκτός αυτού, χάνουμε και την ευκαιρία να ανακαλύψουμε κάτι αρκετά ενδιαφέρον μιας και οι κλάδοι της είναι αρκετοί για να απασχολήσουν τους περισσότερους . Έχουμε αυτήν την ευκαιρία γιατί βρίσκεται στην καθημερινότητα μας. Περπατάμε στο δρόμο και έρχονται μυρωδιές από ανοιχτά παράθυρα, γυρνάμε σπίτια μας και βρίσκουμε μια κατσαρόλα γεμάτη φαγητό (ή αλλιώς την γεμίζουμε εμείς), βγαίνουμε έξω και βλέπουμε μαγαζιά γεμάτα κόσμο να την απολαμβάνουν. Βρίσκεται και θα βρίσκεται τόσο έντονα στην καθημερινότητα μας και εμείς την έχουμε βάλει στην λίστα με τα αναγκαία πράγματα. Κάπως έτσι προκαλείται ο υποβιβασμός της μαγειρικής. Δεν γίνεται συνειδητά αλλά προκαλεί την αρνητική πλευρά.

Παρ’όλα αυτά, υπάρχουν και οι άνθρωποι που την έχουν βάλει στην ζωή τους με διαφορετικό τρόπο. Μερικοί την έχουν σπουδάσει. Την επέλεξαν επειδή το ήθελαν και δούλεψαν για αυτήν. Έμαθαν πράγματα, διάβασαν, έκαναν πρακτική στις γνώσεις τους πάνω στον τομέα και την έβαλαν στην καθημερινότητα τους. Κάποιοι άλλοι, αποφάσισαν να ασχοληθούν μαζί της είτε από περιέργεια είτε από αγάπη είτε από αγανάκτηση για την ρουτίνα τους. Όλοι αυτοί λοιπόν, ασχολήθηκαν με κάτι ξεχωριστό για τους ίδιους. Με κάτι που το έψαξαν και του έδωσαν διαφορετική σημασία. Απέκτησαν μια άποψη πάνω σε αυτήν και πρόσθεσαν την δική τους πινελιά. Για αυτούς η μαγειρική αποτελεί το κίνητρο της ζωής τους. Το χρώμα που θέλουμε όλοι να φωτίσει την ζωή μας. Γιατί, μην ξεχνάμε, οι άνθρωποι που έχουν ασχοληθεί με πράγματα που εμπνέουν, μπορούν πολύ εύκολα να εμπνεύσουν και οι ίδιοι. Και αρκετές φορές σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό.

Η μαγειρική είναι ένας καλός τρόπος να πειραματιστεί κανείς και να δει την διαφορετική όψη μιας αναγκαίας συνήθειας. Να βρει ίσως αυτήν την σπίθα που αναζητεί για την ζωή του. Δοκιμάστε να βρείτε την αφορμή που ψάχνετε πρώτα από πράγματα της καθημερινότητας σας. Φροντίστε όμως να βρείτε το καλύτερο μέσο που διαθέτετε. Γιατί όπως λέει και ένας σεφ: «Να θυμάστε πάντα ότι μια κάλη σαρδέλα αποτελεί καλύτερη επιλογή από έναν όχι και τόσο καλό αστακό.»

Επιμέλεια: Δώρα Παπαντοπούλου

Cheers to the teenage years!

 

«Μόλις είχα γυρίσει από το μάθημα, καθόντουσαν στην τραπεζαρία. Τους χαιρέτησα στα γρήγορα- δεν είχα χρόνο για να τους πω κάτι παραπάνω και ανέβηκα πάνω. Πέταξα την τσάντα στο πάτωμα, άλλαξα ρούχα και μόλις πήγα να ετοιμάσω τα βιβλία τους άκουσα κάτι να ψiθυρίζουν.
-’Φοβάμαι. Από το πρωί είναι με δύο μπισκότα, χθες το βράδυ κοιμήθηκε στις τρεις. Ούτε τρώει καλά, ούτε κοιμάται. Προσπαθώ να θυμηθώ πότε ήταν το τελευταίο Σάββατο που βγήκε έξω. Φοβάμαι σου λέω- το παιδί δεν είναι καλά.’
-’Να φοβάσαι αν δεν περάσει πουθενά.’
Έκλεισα την πόρτα και έβαλα τα κλάματα μέχρι να με πάρει ο ύπνος. Τη επόμενη μέρα έφαγα μόνο δύο μπισκότα και κοιμήθηκα στις τρεις.  Δεν με πειράζει. Μόνο φοβάμαι μην δεν περάσω πουθενά.»

 

«Ήταν μια Δευτέρα, αρχές Οκτώβρη. Άνοιξα το βοήθημα της Φυσικής στις σελίδες με τους πορτοκαλί σελιδοδείκτες. Τις κοίταζα και τις ξανακοίταζα μέχρι που έτσουξαν τα μάτια μου. «Τέλος» είπα. «Φτάνει για σήμερα». Το έκλεισα, άνοιξα το αρμόνιο και έγραψα 2 εισαγωγές. Πόσο καιρό είχα να γράψω; Κοιμήθηκα όπως δεν είχα κοιμηθεί μέρες!
Το επόμενο απόγευμα ο κύριος της Φυσικής με ρώτησε γιατί δεν έκανα τις ασκήσεις. Μετά ψιλοφώναξε. Δεν μίλησα. Σοβαρά τώρα- έτσι και αλλιώς τι ξέρει από μουσική για να του πω για τις δύο εισαγωγές;»

 

«Τα παιδιά στο μάθημα τα είχαν πάει άψογα. Τους κοίταγα με ζήλια. Ναι, ήθελα και εγώ να μην έχω κενά και να έχω τόσο σωστές απαντήσεις και ζήλευα- ε και; Το τετράδιο είχε γεμίσει κόκκινες ακατανόητες διορθώσεις, ήθελα να το πετάξω από το παράθυρο και ας έπεφτα και εγώ μαζί του. Έμπηξα τα νύχια στο χέρι μου, ήθελα μόνο να γυρίσω σπίτι και να μπω κάτω από το κρεβάτι μου- όπως έκανα όταν ήμουνα παιδάκι και ήθελα να κρυφτώ από το κακό τέρας. Τα μαθηματικά ας παίξουν το κακό τέρας. Εγώ γιατί να μην είμαι ακόμα παιδάκι;»

 

«Τσακώθηκα με τον μπαμπά. «Νομική» λέει «που έχω και άκρες και τουλάχιστον δεν θα πεινάσεις». Με το άκουσμα της λέξης “τουλάχιστον” ένιωσα να λες και με διαπερνούσε ρεύμα! Μου τσάκισε τα κόκαλα, δεν σου κάνω καθόλου πλάκα! Καταλαβαίνεις τι γίνεται; Συμβιβαζόμαστε! Παλεύουμε για αυτά τα “έστω’. Τι με νοιάζουν εμένα τα “τουλάχιστον’; Αρνούμαι Λαμπρινή, αρνούμαι! Παλεύω για μια αξιοπρεπή ζωή κάνοντας πράγματα που αγαπώ γύρω από τους ανθρώπους που αγαπώ. Αρνούμαι!

Τσακώθηκα με τον μπαμπά. Τουλάχιστον μπορώ ακόμα να λέω πως αρνούμαι…»

 

«Έλα μαμά, ακούς; Ναι, ναι όλα καλά… Όχι δεν με ακούς περίεργα, κουρασμένος είμαι απλώς. Βασικά ναι μόλις γύρισα σπίτι και τώρα θα κάτσω να διαβάσω γνωστό. Μαμά, είναι δύσκολα τα αρχαία. Πολύ δύσκολα. Η ιστορία παλεύεται, στα λατινικά πάω καλύτερα… Ε μαμά, μερικές φορές νιώθω πολύ ανασφαλής και μόνος. Τα βάζω και εύκολα με τον εαυτό μου, του πατάω κάτι σφαλιάρες αλλά βρίσκει κάθε φορά τρόπο και σηκώνεται. [...] Ναι, ναι έχει δίκιο και εγώ σ’αγαπώ μαμά, μου λείπεις πολύ. Ναι, θα προσέχω, τα είπαμε αυτά. Έλα καληνύχτα. Θα σε κάνω περήφανη, σ’αγαπώ.»

 

«Προχθές βγήκα με κάτι φίλους. Καιρό είχαμε να τα πούμε και ξεκλέψαμε χρόνο για να βγούμε. Περπατούσαμε και μιλούσαμε.. Προς το τέλος όταν καληνυχτιστήκαμε, αντιλήφθηκα κάτι τραγικό: ήταν η πρώτη φορά που δεν είχα ακούσει λέξη από ο,τι είπαν! Πότε είχα στο μυαλό μου την στοίβα άλυτων φυλλαδίων που περίμεναν πάνω στο γραφείο μου, πότε στα προβλήματά μου και  πότε στο τι ήθελα να τους πω εγώ. Σοβαρά τώρα ρε σύ, γύρισα σπίτι και ένιωσα ο πιο απαίσιος άνθρωπος στον κόσμο. Πως καταντήσαμε έτσι ρε γαμώτο; Ακόμα και μεταξύ μας κοροΐδευόμαστε!»

 

«Είχα γαλλικά σε 1,5 ώρα και δεν είχα τίποτα να κάνω. Ετοιμάστηκα και έκατσα στον καναπέ. Άνοιξα την τηλεόραση. Μερικές δηλώσεις, κάποια εγκλήματα, κάτι γελοίες συνεντεύξεις. Ποιός θα βρίσκεται στην κάθε εκπομπή, πικρόχολες συζητήσεις μεταξύ του πάνελ- η Μενεγάκη κάνει αλλαγές στην εκπομπή της το ήξερες; Οι παρουσιάστριες είναι όμορφες, σε μια εκπομπή πουλούσαν κρέμες για 20 λεπτά! Κάποιος πέθανε και συγγενείς κλαίνε στην κάμερα. Και ξανά: Γάμοι, σχέσεις, ρούχα, εταιρίες που διαφημίζουν μπότοξ, συνεντεύξεις, μαγειρική. Τουλάχιστον έφυγα για το μάθημα γελώντας- μα τι γίνεται στον κόσμο!»

 

«Την περασμένη Κυριακή μου πρότειναν οι γονείς μου να πάμε για φαγητό στο βουνό. Στην αρχή δίσταζα- θα βαριόμουν μαζί τους και είχα και “διάβασμα’. Με παρακάλεσαν αρκετά και δεν το κάνουν συχνά οπότε υπέθεσα πως όντως ήθελαν πολύ να πάω μαζί τους. Φτάσαμε στο βουνό και καθήσαμε στο μαγαζί. Κλασικά, αρχικά μιλούσαν για θέματα περί δουλειάς και γνωστών και μετά πιάσαμε τα δικά μου. Συζητούσαμε και τρώγαμε και σε μια στιγμή απλά τους παρατηρούσα: δύο απλοί άνθρωποι που ενώθηκαν και δημιούργησαν εμένα και τώρα όλη την εβδομάδα δουλεύουν ασταμάτητα για να μου εξασφαλίσουν μια αξιοπρεπή ζωή. Ούτε μάγοι είναι, ούτε ήρωες, ούτε μυθικά πλάσματα. Είναι δύο άνθρωποι με την ιδιότητα του γονέα την οποία πολλές φορές δεν ξέρουν πως να την διαχειριστούν. Οι γονείς μου βρίσκουν την χαρά σε αυτά τα κυριακάτικα τραπέζια. Έκανα καλά που πήγα μαζί τους εκείνη την Κυριακή. Μεγαλώνω.»

 

 «Την Παρασκευή περπατούσα στο προαύλιο του σχολείου και κοιτούσα γύρω μου. Πότε έφτασα τρίτη λυκείου; Σε μερικούς μήνες δεν θα ανήκω εδώ! Δεν θα είμαι ξανά με τους συμμαθητές μου, δεν θα κάνουμε ξανά βλακείες, δεν θα πάμε ξανά στον διευθυντή. Δεν θα ξανά ζωγραφίσω με διορθωτικό το θρανίο, δεν θα ξανά πετάξω χαρτάκια, δεν θα μιλάω μόλις γυρίσει ο καθηγητής να γράψει στον πίνακα. Δεν θα ξανά κάνω πρόβες για την συναυλία, δεν θα ακούω καθηγητές να φωνάζουν, δεν θα ακούω τα παιδιά του γυμνασίου να γελάνε. Δεν είχα συνειδητοποιήσει πως το σχολείο είναι μια σανίδα στον ωκεανό που μου φαντάζει τώρα ο κόσμος- σε λίγους μήνες θα πρέπει να μάθω να κολυμπάω μόνη μου. Δεν θέλω να πάω πουθενα! Θέλω την σανίδα μου!»

 

«Θυμάσαι εκείνη την φορά που ήρθατε σπίτι μου και καθήσαμε στην ταράτσα μέχρι τα ξημερώματα και μιλούσαμε; Ή εκείνη την φορά που άναψα εκείνα τα κεριά βανίλια που σ’αρέσουν και πίναμε όλες μαζί κρασί και εσύ δεν ήπιες τελικά ούτε μισό ποτήρι και εμείς ανοίγαμε το δεύτερο μπουκάλι; Ή εκείνη την φορά που το πρωί δεν είχαμε σχολείο και έβρεχε και ήρθατε σπίτι μου να πιούμε καφέ στο δίπλα στο τζάκι; Εκείνες τις μέρες στην θάλασσα, τις άλλες στο σαλονάκι του κήπου, στο αγαπημένο μας μαγαζί με μακαρόνια, στο μπαλκόνι του 7ου ορόφου, τις βόλτες στα πιο άκυρα μαγαζιά της πόλης. Όλες εκείνες τις μέρες ανακαλώ και αποκαλώ ευτυχία και κάνω κουράγιο μέχρι να ξαναέρθουν γιατί κανένας δεν μπορεί να μου στερήσει την ζωή και τους ανθρώπους μου. Σε εκείνες τις μέρες λοιπόν!»

 

 

 Επιμέλεια: Λαμπρινή Σούλα

Το λίγο φως του σκοταδιού

Το καλό και το κακό είναι δύο λέξεις που από μικρά παιδιά ακούμε, δύο έννοιες που όσο μεγαλώνουμε μαθαίνουμε πως να διαχωρίζουμε. Το καλό συμβολίζεται με το χρώμα άσπρο, τον ήλιο, την αγάπη. Το κακό, αντίθετα, θεωρείται μαύρο, σκοτάδι, μίσος. Ο διαχωρισμός αυτός υπάρχει στις ζωές μας από την πρώτη ημέρα της ύπαρξης  μας. Μαθαίνουμε να αποφεύγουμε το κακό για να μην γίνουμε κακοί. Μαθαίνουμε πως η οικογένεια είναι καλή και πως πρέπει να γίνουμε κι εμείς καλοί. Ο δρόμος του φωτός είναι η μόνη επιλογή. Οτιδήποτε αντίθετο φέρνει το μίσος απέναντι στο άτομο που θα επιλέξει «τον λάθος δρόμο». Μα δεν είναι κακός αυτός που μισεί; Ακόμη κι αυτός που μισεί το κακό, κάνει κάτι κακό.

Koi-Water-Yin-Yang-Tattoo-1-150x150

Το θέμα είναι ότι οι δύο αυτές έννοιες δεν υπάρχουν. Είναι ριζωμένες στα βάθη του μυαλού μας και ελέγχουν τη ζωή μας, μα δεν υπάρχει κάποιος λογικός διαχωρισμός μεταξύ αυτών. Όπως το άσπρο δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το μαύρο, το φως χωρίς το σκοτάδι, η γη χωρίς τον ουρανό, έτσι και το καλό δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το κακό. Ο άνδρας δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τη γυναίκα και η γυναίκα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τον άνδρα. Η αόρατη, μεσ” το μυαλό μας, σχέση μεταξύ αυτών, αλλά στην πραγματικότητα τόσο ορατή, είναι τεράστια. Όχι απλώς το ένα ακυρώνει το άλλο, μα το ένα γεννιέται μέσα από το άλλο. Αρκεί να το προσέξουμε.

Ο Θεός, όπως και αυτές οι έννοιες, καθορίζει κατά βάση τη ζωή μας. Στις περισσότερες θρησκείες η κύρια θεϊκή μορφή είναι το καλό, ενώ ότι αντιτίθεται σε αυτήν είναι το κακό. Μα ο Θεός, όπως και κόσμος, δεν είναι τίποτα μονάχα από τα δύο. Δεν θα υπήρχε δίκαιο εάν κυριαρχούσε μόνο μια εκ των δύο εννοιών, δεν θα υπήρχαμε εμείς. Ο άνθρωπος ως ον που μαθαίνει από τα λάθη του πρέπει να περάσει μέσα από μια σειρά διαδικασιών και λαθών για να καταλάβει τι «πρέπει» και τι «δεν πρέπει» να κάνει, να λέει ή να πιστεύει. Το να ονομάζουμε αυτές όπως μας βολεύει, ως κάτι καλό ή κάτι κακό αντίστοιχα, στερεί και κομμάτι της δικής μας νοητικής και σκεπτικής ελευθερίας. Ο «φωτεινός» και ο «σκοτεινός» κόσμος δεν είναι διαφορετικοί δρόμοι. Είναι οι δύο λωρίδες αυτού του μεγάλου δρόμου που ονομάζουμε ζωή. Και να το θέλαμε, δεν θα μπορούσαμε να κινηθούμε μονάχα στη μια από αυτές. Πρέπει να περάσεις από κάτι για να φτάσεις σε κάτι άλλο. Έτσι και ο δρόμος αυτός.

Αξίζει σε κάθε περίπτωση να κινηθούμε και στις δύο πλευρές του δρόμου. Έτσι μόνο θα καταλάβουμε τον τρόπο με το οποίο λειτουργούν τα πάντα. Άλλωστε, μια σφαιρική ματιά δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.

Επιμέλεια: Γεωργία Αρβανιτάκη

Οδηγός στο Γυμνό

Στις μέρες μας, η έκθεση του ανθρώπινου σώματος είναι ίσως η μεγαλύτερη ντροπή του καθενός. Το γεγονός ότι ο οποιοσδήποτε θα ένιωθε εκτεθειμένος εάν βρισκόταν λιγότερο ντυμένος από το “φυσιολογικό” μπροστά σε ένα πλήθος ανθρώπων, μας δείχνει την αλλαγή συμπεριφοράς της κοινωνίας απέναντι στη γύμνια τους τελευταίους αιώνες. Πλέον θεωρείται ντροπή, ξεπεσμός και οδηγεί στη δημιουργία στερεοτύπων για όσους δεν νιώθουν το ίδιο.

Στην τέχνη όμως, εκφράζεται μεγάλη αγάπη για το ανθρώπινο σώμα. Η δομή του, βοήθησε πολλούς καλλιτέχνες να ανακαλύψουν τρόπους και τεχνικές που κανένας δεν είχε σκεφτεί μέχρι τότε. Έτσι ξεκίνησαν όλοι να θαυμάζουν το ανθρώπινο σώμα, καλλιτέχνες ή όχι. Και δικαίως το θαύμαζαν! Σήμερα, ο κόσμος είναι ανασφαλής για το σώμα του κυρίως λόγω των υπερεπεξεργασμένων φωτογραφιών των celebrities και μοντέλων, οι οποίες προβάλλουν κάτι ανθυγιεινό ως φυσιολογικό και επιθυμητό, ενώ είναι ντροπιαστικό εάν το σώμα σου διαφέρει από αυτό.

Από τον 14ο αιώνα, ο θαυμασμός για το ανθρώπινο σώμα άνθισε παράλληλα και μέσα από την τέχνη της Αναγέννησης. Μεγάλοι καλλιτέχνες όπως οι Λεονάρντο ντα Βίντσι, Σάντρο Μποτιτσέλι και ο ζωγράφος/γλύπτης Μικελάντζελο άφησαν πίσω τους τεράστια καλλιτεχνική κληρονομιά η οποία περιέχει γνωστά γυμνά έργα. Η λατρεία απέναντι στο γυμνό τότε ήταν όμως κάτι αρκετά αθώο. Εντασσόταν στην έννοια της αισθητικής του καθενός, απέναντι σε οποιοδήποτε φύλο. Αν και οι περισσότεροι θεωρήθηκαν απρεπείς, βλάσφημοι και «στον δρόμο του Σατανά» από τον λαό και την εκκλησία, συνέχισαν να κάνουν αυτό που αγαπούσαν και ενέπνευσαν πολλούς μέσα από αυτό. Για παράδειγμα, ο Μικελάντζελο έγινε γνωστός για το έργο του «Η δημιουργία του Αδάμ» και το άγαλμα του Δαυίδ τα οποίαν προβάλλουν γυμνά σώματα ανδρών.

Τέλος, είναι δύσκολο να πείσεις έναν άνθρωπο πως δεν είναι ντροπή η έκθεση του σώματός του, γιατί απλά και μόνο  όλοι μας μεγαλώσαμε μαθαίνοντας αυτό. Μπροστά σε μια γυμνή φωτογραφία, το παιδί θα γελάσει ή θα αποστρέψει το βλέμμα του, ο έφηβος θα κοκκινίσει και ο ενήλικας θα προσπαθήσει να δείξει στο παιδί του πως αυτό είναι κακό, όπως ακριβώς έμαθε κι αυτός ως παιδί. Είναι ένας φαύλος κύκλος που δεν σε αφήνει να αποδράσεις παρά μόνο με τη βοήθεια και τη ματιά της τέχνης.

Γυμνό σκίτσο της Μόνα Λίσα- Leonardo da Vinchi

Γυμνό σκίτσο της Μόνα Λίσα- Leonardo da Vinchi

 

Birth of Venus- Sandro Botticheli

Birth of Venus- Sandro Botticheli

 

Birth of Adam- MIchelangelo

Birth of Adam- Michelangelo

 

David- Michelangelo

David- Michelangelo

 

Vitruvian Man- Leonardo da Vinchi

Vitruvian Man- Leonardo da Vinchi

 

Adam and Eve- Titian

Adam and Eve- Titian

 

Σύγχρονες φωτογραφίες:

vasoimage_1777419

 

αρχείο λήψης (6)

 

αρχείο λήψης (7)

 

thumb_01NellysNikolska1929

 

thumb_Brandt_Campden_Hill_1949

 

Επιμέλεια: Γεωργία Αρβανιτάκη

 

 

 

Η σημαντικότητα του χώρου

Διανύουμε αδιαμφισβήτητα μια εποχή με αυξημένες απαιτήσεις και υποχρεώσεις αφού μια καπιταλιστική κοινωνία, δεν μπορεί να στηριχθεί χωρίς ανταγωνισμό. Ο ανταγωνισμός απαιτεί από κάθε σύγχρονο άνθρωπο να είναι εφοδιασμένος με πτυχία, γνώσεις, ταλέντα ενώ παράλληλα να διαθέτει συγκρότηση, διορατικότητα, αφοσίωση, οργάνωση και χρόνο. Το άτομο φυσικά, μετά από ένα σημείο διαρκούς σύγκρισης, αρχίζει να αναπτύσσει συναισθήματα μειονεξίας, κατωτερότητας και αμφισβήτησης και συνεπώς νιώθει πως ποτέ δεν του δόθηκε o απαραίτητος χώρος.

Όλοι οι άνθρωποι, έχουν την ανάγκη να νιώθουν πως η ζωή τους δίνει χώρο. Σε μια ασφυκτική ρουτίνα, που μοιάζει με χορό όπου νικητής βγαίνει αυτός με την καλύτερη στολή και όχι αυτός με τις καλύτερες χορευτικές δεξιότητες, ο άνθρωπος χάνει τις προτεραιότητες του, τα πράγματα που τον ευχαριστούν, αφήνει πίσω του σημαντικούς του ανθρώπους και απομακρύνεται σταδιακά από το νόημα της ζωής του. Αν υποθέσουμε πως το νόημα της ζωής βρίσκεται στους ανθρώπους και στις σταθερές του καθενός, ένας άνθρωπος χωρίς αναφορές αφενός δεν έχει καλλιεργήσει ακόμα την προσωπικότητα του και αφετέρου οδηγείται ασυναίσθητα στην αυτοκαταστροφή καθώς αισθάνεται πως δεν έχει πραγματικό λόγο ύπαρξης. Έτσι, η ζωή μετατρέπεται σε έναν ρυθμό αναγκαστικής επιβίωσης και η ψυχική ευτυχία σε ένα μόνιμο στατικό συναίσθημα ανικανοποίησης. Όπως μπορεί να γίνει αντιληπτό λοιπόν, ο άνθρωπος χρειάζεται να νιώθει πως κατέχει μια συγκεκριμένη θέση τόσο στην ζωή του όσο και στην ζωή άλλων ανθρώπων, όπου εκεί μπορεί να αφήνει πίσω τις πολλές εκδοχές του, να παραμένει ο εαυτός του και να χτίζει την προσωπικότητα του.

Είναι βέβαια, σχεδόν παράλογο να αποζητούμε θέση ενώ δεν είμαστε διατεθειμένοι εμείς οι ίδιοι να την δώσουμε . Συνηθίσαμε να προδικάζουμε μια προσωπικότητα χωρίς ιδιαίτερη σκέψη, πιάσαμε “αγκαζέ” τις δικαιολογίες μας και παραμερίσαμε με θαυμαστή ευκολία ανθρώπους που γρήγορα τους καταδικάσαμε απλώς ακατάλληλους. Σαφώς λύση δεν είναι σε καμία περίπτωση να δίνουμε ευκαιρίες σε ανθρώπους από υποχρέωση ή για να κοιμόμαστε ήσυχοι τα βράδια θεωρώντας πως αγγίξαμε την καλοσύνη, αλλά δημιουργείται το εξής ερώτημα: Αν δεν ανοίξαμε χώρο στους ανθρώπους πως μπορούμε να είμαστε τόσο σίγουροι ότι δεν μας ταιριάζουν; Και αν όντως αυτοί οι άνθρωποι ήταν τελικά για εμάς και εμείς δεν το μάθαμε ποτέ επειδή ίσως προβλέψαμε επιπόλαια την όποια κατάληξη;

Δύο διαφορετικοί άνθρωποι αγοράζουν το ίδιο λουλούδι. Ο ένας του αλλάζει νερό κάθε μέρα, το έχει βάλει μέσα στο πιο όμορφο βάζο και στο κέντρο του τραπεζιού όπου χτυπάει δυνατότερα ο ήλιος. Ο άλλος σχεδόν το πετάει σε ένα ποτήρι νερού και το τοποθετεί σε σκιερό μέρος. Η κατάληξη; Και τα δύο λουλούδια θα πεθάνουν. Το θέμα είναι πως το πρώτο λουλούδι θα προλάβει να φωτοσυνθέσει, να ανθίσει περισσότερο και στο τέλος να πεθάνει όμορφα. Το δεύτερο θα μαραθεί, θα πέσουν τα φύλλα του και δεν θα έχει προλάβει να γίνει όμορφο και να πεθάνει έτσι. Κάπως έτσι λειτουργεί και ο χώρος που αφήνουμε στην ζωή για τον εαυτό μας και τους ανθρώπους γύρω μας. Μπορεί ο ίδιος άνθρωπος να αναπτυχθεί διαφορετικά σε μια σχέση από ότι σε μια άλλη και μπορεί τα ενδιαφέροντα μας να πάρουν μια μορφή ανάλογη με το άτομο που ασχολείται με αυτά. Τα πράγματα αποκτούν ομορφιά και σημαντικότητα όταν τα αφήνουμε να μπουν μέσα μας και όταν ανάλογα αποφασίσουμε να τα αφήσουμε να φύγουν ή να μείνουν. Γινόμαστε καθημερινά άσχημοι και απάνθρωποι, γεμάτοι νεύρα και πλήξη γιατί ίσως δεν βρήκαμε στα αληθινά τον χώρο μας. Δεν είναι εύκολο να βρούμε θέση, σταθερές και αξίες. Θέλει χρόνο, καθημερινό αυτοπροσδιορισμό και δύναμη και όσο δύσκολο είναι για εμάς είναι και για τους ανθρώπους γύρω μας. Πάντα θα παίζει ρόλο σε ποια χέρια θα πέσει το… “λουλούδι” και πόσο παραγωγικός και χρήσιμος θα είναι ο χώρος που θα του δοθεί.

Καταλήγοντας λοιπόν, είναι απαραίτητο να ειπωθεί πως πρέπει σαν κοινωνία να αλλάξουμε τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τις ζωές μας και τους ανθρώπους. Χρειάζεται να χτίσουμε τις φωλιές μας και να αφήνουμε τους ανθρώπους να μπαίνουν σε αυτές με μια συνειδητή επιφύλαξη. Διαφορετικά, απομακρυνόμαστε από τις ρίζες μας, αλλάζουμε πρόσωπα και χάνουμε κομμάτια του εαυτού μας. Ο καθένας μας έχει την ανάγκη να νιώθει πως μετά από τον βομβαρδισμό και την εξουθένωση, θα μπορεί να γυρνάει σε κάτι που αγαπάει και σε κάτι που βουτάει τα χέρια του και δεν το μολύνει. Τα ενδιαφέροντα μας και οι άνθρωποι δίνουν στην ζωή μας σφυγμούς. Αλλιώς, το παιχνίδι έχει χαθεί.

-’Συγγνώμη- μπορώ να καθήσω δίπλα σας;
-’Ναι, φυσικά!

 

Επιμέλεια: Λαμπρινή Σούλα

Είναι όμορφη η πόλη μας;

αρχείο λήψης (2)

 

Αρβανιτάκη Γεωργία: Η Ξάνθη, όσο μικρή κι αν φαίνεται σαν πόλη, έχει πολλά σημεία να ανακαλύψεις. Δικαίως την ονόμασαν “Η πόλη με τα χίλια χρώματα’. Μόνο που… Για να δεις τα χρώματα της πρέπει να την ζήσεις. Η παλιά πόλη είναι από τα πιο πολυκοσμικά μέρη της πόλης το καλοκαίρι. Στα μικρά μαγαζάκια κατά μήκος του δρόμου μπορείς να βρεις ανθρώπους όλων των ηλικιών. Τέλος, η Ξάνθη είναι η πόλη με τα χρώματα στους τοίχους, διότι αμέτρητες τοιχογραφίες στολίζουν τα κτήρια της. Γι’αυτό και την αγαπάμε λίγο περισσότερο.

 

 

23365153_844299505744264_1733725886_n

 

 

Αναστασιάδης Σίμος: Σε αυτή την πόλη μου αρέσουν πολύ οι καφετέριες και γενικά το κλίμα που επικρατεί. Μειονέκτημα για μένα, είναι ο κόσμος που την αποτελεί.

 

 

αρχείο λήψης (5)  

 

Γερνάς Γιώργος: Μου αρέσει η παλιά πόλη και γενικά το μέρος κοντά στο ρολόι. Προτιμώ το inspot απο το gnet.

 

 

 

Καρτάλης Πέτρος: Μου αρέσει η παλιά και πόλη και το φαγητό της. Επικρατούν αυτά που δεν μου αρέσουν, όπως το ότι δεν έχει θάλασσα και δεν μου αρέσει η ομάδα της. Δεν μου αρέσει ο κόσμος της. Θα προτιμούσα να έμενα σε άλλη πόλη.

Κυρακοσιάν Άννη: Η Ξάνθη είναι μια πόλη λίγο μικρή αλλά γεμάτη ζωντάνια. Έχει αρκετές εκδηλώσεις, σε διάφορες περιόδους,  οι οποίες μεγαλώνουν τον βαθμό των τουριστών. Μου αρέσει η παλιά της πόλη και οι γιορτές που γίνονται σε αυτή.

giortes-palias-xanthis-4-660x330

Παπαντοπούλου Δώρα: Η Ξάνθη είναι μια μικρή αλλα γεμάτη ομορφιά πόλη.Αυτό που την χαρακτηρίζει είναι η παλιά της πόλη. Πολύ όμορφη! Πλημμυρισμένη απο μικρά μαγαζιά γεμάτα κόσμο και κουβέντες. Σίγουρα την αγαπούν οι ππερισσότεροι κάτοικοι της και όχι μόνο. Όσοι «ξένοι» την επισκεφτούν συνήθως μένουν ευχαριστημένοι. Είναι μια μικρή πινελιά σε έναν χάρτη, όμως δεν παύει να υπάρχει. Με έναν τρόπο θα σημαίνει πάντα κάτι για μένα.

αρχείο λήψης

 

 

Επιμέλεια: Δώρα Παπαντοπούλου

Χωρίς «Ιθάκη»

Το θέμα της μετανάστευσης των νέων αποτελεί ένα από τα πιο πολυσυζητημένα ζητήματα της εποχής. Διχάζει την ελληνική κοινωνία και απασχολεί κάθε νεαρό άνθρωπο όταν καλείται να πάρει αποφάσεις για το μέλλον του. Από την μια η οικογένεια, οι φίλοι, η χώρα η ίδια που συμπορεύεται με την σκληρή βιοπάλη, την εξαθλίωση και την καταπάτηση ανθρώπινων αξιών και από την άλλη ένα πιο σίγουρο μέλλον χωρίς όμως την αίσθηση της πατρίδας και της ουσιαστικής ενότητας. Ο νέος στην μέση και ενώ όλοι οι δρόμοι οδηγούν θεωρητικά σε αδιέξοδο.

49307

Ο ένας δρόμος, όπως προείπαμε, είναι ο δρόμος της μετανάστευσης. Σύμφωνα με τις στατιστικές, οι νέοι καταφεύγουν κυρίως στις ευρωπαΐκές χώρες για την διαμόρφωση και την εξασφάλιση μιας καλύτερης ζωής. Αφήνουν πίσω την οικογένεια τους, τους συγγενείς και φίλους τους αφού η ίδια τους η χώρα δεν μπορεί να τους προσφέρει θέσεις εργασίας, συγκεκριμένο ωράριο, έναν αξιοπρεπή μισθό και γενικά ένα βέβαιο μέλλον. Νέα χώρα, νέα κουλτούρα, νέοι άνθρωποι και όπως είναι λογικό, η προσαρμογή φαίνεται να είναι δύσκολη και επίπονη και ταλαιπωρεί τους νέους καθώς τους βάζει στην διαδικασία των «δεύτερων σκέψεων»  για το εάν έχουν πάρει την σωστή απόφαση. Όπως και να έχει, η μετανάστευση είναι σίγουρα μια διαδικασία που καταπονεί και ψυχολογικά και σωματικά έναν άνθρωπο αλλά κρίνεται σχεδόν αναγκαία για την επιβίωσή του.

Ο άλλος δρόμος είναι η παραμονή στην χώρα. Αρκετοί νέοι επιλέγουν να μείνουν την χώρα, είτε για λόγους οικονομικούς είτε για λόγους συναισθηματικούς. Ορισμένοι ίσως να μην έχουν το μορφωτικό επίπεδο (ξένες γλώσσες κ.τ.λ) για να εγκατασταθούν σε μια χώρα και άλλοι παραμένουν εδώ  γιατί δεν θέλουν να αφήσουν πίσω την οικογένεια τους. Οι συνθήκες διαβίωσής τους είναι δύσκολες. Πολλοί συντηρούνται από τους γονείς τους και μένουν μαζί τους ενώ η εργασία τους μπορεί να μην έχει καμία απολύτως σχέση με το αντικείμενο των σπουδών τους. Υπάρχει και μια μικρή αλλά εξαιρετικά σημαντική μερίδα ανθρώπων που μένουν σε αυτή την χώρα με δική τους απόφαση και συνειδητή επιλογή καθώς θέλουν να στηρίξουν την χώρα τους και να την βοηθήσουν να ορθοποδήσει κάνοντας πράγματα εδώ. Ο δρόμος της παραμονής είναι όσο δύσκολος είναι και αυτός της μετανάστευσης αλλά ο πρώτος αποβλέπει με σίγουρα  πιο άμεσο τρόπο στην αλλαγή.

Όπως όλα δείχνουν, οι περισσότεροι νέοι επιλέγουν την μετανάστευση. Κατά πόσο όμως αυτή η λύση θα επιφέρει την αλλαγή στην κατάσταση της χώρας; Το μόνο σίγουρο είναι πως όταν μια χώρα αποχωρίζεται ή διώχνει το ανθρώπινο δυναμικό της, το νέο αίμα της, βυθίζεται στην απελπισία και την ανημπόρια της, ακόμη περισσότερο. Ποιός όμως θα τολμήσει να πει στον νεαρό, αγανακτισμένο άνθρωπο πως η «φυγή» δεν είναι ίσως η μόνη λύση; Ποιός θα μπορέσει να αναζωπυρώσει τα αισθήματα αγάπης του για την πατρίδα όταν νιώθει προδομένος και αδικημένος από αυτή την ίδια; Τα ερωτήματα αναπάντητα. Ίσως επειδή δεν υπάρχει καν μια σωστή απάντηση. Οι δρόμοι αυτοί έχουν μια δύσβατη διαδρομή και δεν οδηγούν σε έναν βέβαιο προορισμό. Ρίσκο, το τιμόνι στα χέρια του καθενός…

 

 

 

 

 

 

Λαμπρινή Σούλα

 

 

«Μαμά, είμαι γκέι»

  Το πρώτο αναμενόμενο πράγμα που θα κάνεις μόλις διαβάσεις τον τίτλο είναι να γελάσεις. Ήμουν σωστή; Ε λοιπόν αν ήμουν, εσύ πρέπει να σκεφτείς κάτι σοβαρά. Ας ξεκινήσουμε από κάτι απλούστερο όμως. Έχεις σκεφτεί πως νιώθει ένα άτομο της LGBTQ+ κοινότητας όταν γελάνε εις βάρος του; Η πιθανότερη απάντηση θα ήταν «άσχημα». Ανάλογα και τον άνθρωπο βέβαια. Αν έχει αποδεχτεί τον εαυτό του ίσως να γελάσει με το γέλιο σου, ίσως να μην τον νοιάξει καν. Τι κρύβεται όμως πίσω από αυτό;
lgbt
Τουλάχιστον το 60% των LGBTQ+ εφήβων στην Ελλάδα δεν γίνονται αποδεκτοί από την κοινωνία, τους συμμαθητές τους, τους φίλους τους και χειρότερα, τους γονείς τους. Φυσικά ισχύει το «ανάλογα τον άνθρωπο» πάντα, μα αυτή είναι η αλήθεια. Κατά τη γνώμη μου, το σημαντικότερο για τα άτομα αυτά είναι να γίνονται αποδεκτά, κάτι που πολλοί δεν λένε να καταλάβουν. Το γεγονός ότι άτομα της LGBTQ+ κατακρίνονται με αυτόν τον τρόπο είναι απαράδεκτο από τη στιγμή που όλοι λένε «Να είσαι ο εαυτός σου» και κανένας δεν αποδέχεται ό,τι δεν είναι σαν τον δικό του εαυτό. Επίσης το γεγονός ότι μεγάλο μέρος των transexual είναι αναγκασμένοι/ες να κρύβονται, να φοβούνται, να χρησιμοποιούν τουαλέτες του φύλου στο οποίο σωματικά ανήκουν και να τους/τις φωνάζουν με το όνομα με το οποίο έχουν βαφτιστεί και όχι με αυτό που έχουν επιλέξει, το θεωρώ άθλιο. Θα σου άρεσε να σε λένε Κωνσταντίνα και να σε φωνάζουν Γιώργο; Ή να σε λένε Αλέξανδρο και να σε φωνάζουν Μαρία; Δεν νομίζω. Το να σε προσβάλλουν λέγοντας σου ότι βρίσκεσαι σε λάθος τουαλέτα; Ούτε αυτό το νομίζω. Για τα δικαιώματα αυτών των ατόμων παλεύουν αρκετοί εδώ και αρκετά χρόνια μα ως γνωστόν, ποτέ δεν είναι αρκετό. Άτομα της LGBTQ+ κοινότητας πρέπει πάντοτε να «προσέχουν τα λόγια» τους μπροστά σε άλλους ανθρώπους, μη τυχόν και αποκαλύψουν στοιχεία για το φύλο ή την σεξουαλικότητα τους μπροστά σε κάποιον ομοφοβικό, τρανσφοβικό ή απλά σεξιστή.
lgbt4
«Υποστηρίζεις τους γκέι, άρα είσαι γκέι»
Μια φράση εντελώς ψευδής. Γιατί πρέπει κάποιος να υποστηρίζει τα δικαιώματα αλλονών και αμέσως να θεωρείται ότι ανήκει σε αυτούς; Γιατί πρέπει κάποιος να υποστηρίζει αποκλειστικά και μόνο τα δικά του δικαιώματα; Και τέλος, αν υποστηρίζω τα δικαιώματα των ζώων, με κάνει ζώο; Όχι.
«Ο Θεός θα σε τιμωρήσει.»
Γιατί να με τιμωρήσει αυτός που υποτίθεται πως σου δίδαξε την αγάπη και εσύ μισείς; Γιατί να μισείς την αγάπη κάποιου άλλου;
«Μόνο να μην μου την πέσεις και είμαστε εντάξει» / «Είσαι λεσβία εε; Δηλαδή σου αρέσω;»
Όχι. Ξεκάθαρα όχι. Όπως εσύ έχεις έναν συγκεκριμένο «τύπο» ατόμων που σου αρέσουν έτσι κι εμείς. Όλοι μας άλλωστε.
«Είσαι διαφορετικός. Δεν το δέχομαι.»
Ευχαριστώ. Ευχαριστώ πάρα πολύ. Αυτός είναι ίσως ο ευκολότερος τρόπος να καταλάβεις ποιοι αξίζουν να είναι στη ζωή σου και ποιοι όχι. Να χαίρεσαι που είσαι διαφορετικός.
«Δεν έχεις γνωρίσει το σωστό άτομο.»
Όχι, δεν το έχω γνωρίσει. Ούτε εσύ το άτομο που θα σου μάθει να είσαι ανοιχτόμυαλος και να σκέφτεσαι, αλλά εντάξει. Αν είχα γνωρίσει το σωστό άτομο θα ήμουν μαζί του. Είτε κορίτσι, είτε αγόρι, είτε ουδέτερο. Άρα η πρότασή σου ισχύει και για εσένα, κατά κύριο λόγο.
lgbt1
❇Ακολουθούν λόγια ατόμων της LGBTQ+ κοινότητας:
« Είναι κάτι σαν να μπαίνεις σε μια καινούργια ζωή. Σε αποδέχονται τα άτομα της και συζητάτε μαζί τα κοινά ή όχι προβλήματα. Είναι ο ορισμός της ομαδικότητας.» -Νέλλη
« Πιστεύω πως οποιαδήποτε κοινότητα είναι ένα σύνολο ανθρώπων που έχουν κάτι διαφορετικό από τους υπόλοιπους (που δεν ανήκουν στο ίδιο, διαφορετικό σύνολο). (Θα μιλήσω για ανθρώπους κι όχι για κοινότητα). Τα lgbtq+άτομα είναι αποδεκτικά και ανοιχτόμυαλα άτομα και πιστεύω πως αν δεν καταδιωκόμασταν σε ορισμένες περιοχές του κόσμου, αυτός ο πλανήτης θα είχε κάνει πολλά περισσότερα βήματα μπροστά! (Εννοώ σε όλους τους τομείς.. Οικολογία, πολιτική, κοινωνιολογία κλπ κλπ)» -Πάνος
lgbt2
❇Επεξήγηση των κυριότερων εννοιών (δεν είναι μόνο οι γκέι)
Lesbian: κορίτσι που του αρέσουν τα κορίτσια
Gay: αγόρι που το αρέσουν τα αγόρια
Bisexual: κορίτσι ή αγόρι που του αρέσουν τα κορίτσια και τα αγόρια
Asexual: κορίτσι ή αγόρι που δεν το ελκύουν σωματικά άλλα άτομα
Aromantic: κορίτσι ή αγόρι που δεν το ελκύουν ψυχικά άλλα άτομα (το αντίθετο του asexual)
Pansexual: κορίτσι ή αγόρι που το έλκυουν «όλοι», ανεξαρτήτως γεννητικών οργάνων
Transexual: άτομο που έχει γεννηθεί αγόρι μα είναι κορίτσι ή και το αντίθετο. (Ναι, έχεις το δικαίωμα να διαλέξεις και να νιώσεις.)
Transgender: transexual άτομο μετά την σωματική αλλαγή στο πραγματικό του φύλο
Genderfluid: άτομο που δέχεται επιρροές και από τα 2 φύλα, και Γιάννης και Ιωάννα
Non-Binary/Agender: άτομο που δεν προσδιορίζεται από κανένα φύλο (δεν σημαίνει πως είναι κάτι άλλο, δεν είναι τίποτα)
Demisexual: κορίτσι ή αγόρι που πραγματικά δεν το νοιάζει η εμφάνιση του άλλου/άλλης, ερωτεύεται τα ψυχικά χαρακτηριστικά
Queer: οποιαδήποτε ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟΤΗΤΑ (όχι φύλο) που ανήκει στην LGBTQ+ κοινότητα
Genderqueer: οποιοδήποτε ΦΥΛΟ (όχι σεξουαλικότητα) που ανήκει στην LGBTQ+ κοινότητα
Τέλος, να είσαι ο εαυτός σου και μόνο. Χωρίς υπεκφυγές και ψέμματα για να ευχαριστήσεις άλλους. Δεν χρειάζεται να παραδεχτείς οτιδήποτε είσαι, αρκεί να είσαι πραγματικά και να το ξέρεις. Χωρίς να σου επιβάλλουν ψεύτικα «πρέπει» και «δεν πρέπει». Να κάνεις ότι σκέφτεσαι, χωρίς να κάνεις κακό σε άλλους φυσικά.
Να αγαπάς, αγαπητέ αναγνώστη. Με όλη σου την ύπαρξη. Βγες εκεί έξω και γνώρισε το σωστό άτομο.<3
Γεωργία Αρβανιτάκη

Ανθρώπινες σχέσεις: Εμείς οι ακροβάτες!

Είναι ευρέως γνωστό πλέον πως διανύουμε τη εποχή της κοινωνικής αποξένωσης. Με την αποξένωση αυτή, αλλοιώνονται οι τόσο καθοριστικές για την ζωή του ανθρώπου, ανθρώπινες σχέσεις. Οι γρήγοροι ρυθμοί της σύγχρονης ζωής, οι μετακινήσεις σε μεγάλα αστικά κέντρα και ο γενικότερος αγώνας επιβίωσης συντελούν αναμφισβήτητα στην δημιουργία των απρόσωπων σχέσεων και των επιδερμικών συναισθημάτων.

Σαφώς ο άνθρωπος αυτής της εποχής είναι σχεδόν αναγκασμένος να θέτει πρώτα τις βιοποριστικές του προτεραιότητες και έπειτα να ασχολείται με την δημιουργία ισχυρών δεσμών. Το άτομο εξαντλεί τις δυνάμεις και ξεπερνά τα όρια του προκειμένου να επιβιώσει στην ανταγωνιστική κοινωνία. Κατά συνέπεια δεν έχει τον απαραίτητο χρόνο ή την απαραίτητη ψυχολογία ώστε να αφιερωθεί στις ανθρώπινες σχέσεις. Συμπερασματικά, ο σύγχρονος άνθρωπος κατακλύζεται από τις υποχρεώσεις για την κάλυψη των βιοτικών του αναγκών και δεν έχει βασικό στόχο του τις ανθρώπινες σχέσεις.

Όπως είναι λογικό, η τεράστια αυτή έλλειψη των βαθιά ριζωμένων σχέσεων στην ζωή του ανθρώπου, έχει σοβαρές επιπτώσεις. Το άτομο βυθίζεται στην μοναξιά του, συνηθίζει την υπερίσχυση των εγωκεντρικών συναισθημάτων του και χάνει σταδιακά την έννοια της συνύπαρξης. Επίσης, αποπροσανατολίζεται από τα έντονα συναισθήματα που προκαλεί ένας κάθε είδους δεσμός και φαίνεται πως είναι ανίκανος να διαχειριστεί διάφορες δύσκολες καταστάσεις στην ζωή του. Δεν θα ήταν δυνατόν να παραλείψουμε πως ο άνθρωπος χωρίς ανθρώπινες σχέσεις τείνει να έχει περισσότερες ανασφάλειες και γενικά περισσότερα συμπλέγματα (κόμπλεξ) με τον εαυτό του. Καταλήγουμε λοιπόν στο γεγονός πως οι ανθρώπινες σχέσεις αποτελούν βασικό στοιχείο για την εξισορρόπηση της ανθρώπινης προσωπικότητας.

Κατά πόσο όμως είναι εφικτή αυτή η ισορροπία όταν από μόνες τους οι ανθρώπινες σχέσεις είναι σαν ένα τεντωμένο σχοινί; Ίσως βαδίζουμε προς το βάθρο μόνο όταν αντιληφθούμε πως όλοι γύρω μας είναι ακροβάτες. Όταν αρνούμαστε την γέννηση ανθρώπινων σχέσεων αρνούμαστε παράλληλα την ουσιαστική επικοινωνία, την ανταλλαγή ιδεών, την ύπαρξη συναισθημάτων και οτιδήποτε άλλο αναγνωρίζεται στον όρο «ουσιαστική ζωή».

Είναι πραγματικά αξιοπερίεργο που οι ίδιοι αρνούμαστε την ουσιαστική ζωή. Αρνούμαστε να βαδίσουμε το σχοινί με τον φόβο της πτώσης. Αλήθεια- μόλις φτάσουμε στο τέλος, ποιος θα μας χειροκροτήσει; Κανένας. Γιατί ήμασταν εξαιρετικά απασχολημένοι με την απόλαυση του τέλους και όχι την μοιρασιά του. Πρέπει λοιπόν να ανοίξουμε τις πόρτες, να αντιληφθούμε πως τα πάντα στην ζωή βρίσκονται στην μοιρασιά. Να πάψουμε να απασχολούμαστε μόνο με την επίτευξη του καθημερινού στόχου μας και να κοιτάξουμε ποιος θα μας αγκαλιάσει όταν τον πετύχουμε.

Οι ανθρώπινες σχέσεις μάλλον τελικά είναι το τέλος του τεντωμένου σχοινιού που ονομάζεται ζωή. Γιατί στο τέλος της ημέρας το μόνο που έχει πραγματικά σημασία είναι οι άνθρωποι που χαίρονται, λυπούνται, πονάνε, γελάνε μαζί μας και μας δίνουν την δύναμη και το κουράγιο να ξανά ξεκινήσουμε την πορεία μας. Και αν ακόμα μας τρομάζει η πτώση, πρέπει να θυμόμαστε πάντα πως η μοναδική πτώση θα συμβεί μόνο όταν κάνουμε το λάθος και αποφασίσουμε πως η διαδρομή μας θα είναι μοναχική…

Λαμπρινή Σούλα

 

Top