Η γερμανική κουζίνα
Σύμφωνα με τη γερμανική γαστριμαργική παράδοση το πλήρες γεύμα αποτελείται από πολύ κρέας με «μαύρη σάλτσα», λαχανικά και πολλές πατάτες. Tελευταία όμως οι συνήθειες των Γερμανών αλλάζουν
Το παραδοσιακό πιάτο στην Ρηνανία είναι το «Sauerbraten». Πρόκειται για βοδινό κρέας μαριναρισμένο στο ξύδι. Στη βόρεια Γερμανία κυριαρχεί το «Labskaus». Είναι μια μίξη από ψιλοκομμένο βοδινό κρέας, πατάτες, ρέγκα, κρεμμύδια και παντζάρια, γαρνιρισμένα με ένα τηγανητό αυγό.
Στην Κάτω Σαξονία, το παραδοσιακό πιάτο αποτελείται από βραστό πράσινο λάχανο και ένα τοπικό είδος λουκάνικου που ακούει στο όνομα «Pinkel».
Η Θουριγγία είναι ξακουστή για το καπνιστό λουκάνικο «Rostbratwurst» και τα Klöße, που είναι κάτι σαν γιουβαρλάκια.
Η Βαυαρία είναι η πατρίδα του «Weißwurst», του λευκού λουκάνικου. Παραδοσιακά το Weißwurst τρώγεται πριν από τις 11 το πρωί και δεν επιτρέπεται να τεμαχιστεί κατά την κατανάλωση. Τρώγεται με μια ιδιαίτερη τεχνική που αποκαλείται «zuzeln»: οι υποψιασμένοι «ρουφούν» επιδέξια το περιεχόμενο του λουκάνικου, αφήνοντας το εξωτερικό περίβλημα.
Ας διευκρινιστεί ότι οι τοπικές σπεσιαλιτέ της Γερμανίας, υπάρχουν σε δεκάδες παραλλαγές.
Τα γερμανικά αλλαντικά είναι συνήθως καπνιστά και υπάρχουν, πραγματικά, για όλα τα γούστα: από το Λάvτλεμπερβoυστ (Landleberwust), που είναι «πατέ» από συκώτι με χοιρινό λίπος ως το φίνο Λίμπερβουστ (Leberwust), που γίνεται από μοσχαρίσιο ή χοιρινό συκώτι ή από συκώτι χήνας. Όμως, στο εξωτερικό είναι περισσότερο γνωστά τα λουκάνικα και πρώτα απ” όλα τα Βινερβίρστχεν (Wίenerwϋrstchen), μικρά λουκάνικα βιεννέζικης καταγωγής, τα Βίρστλ (Wϋrstel), από χοιρινό κρέας, και το Βάισβουρτ (Weisswurst) του Μονάχου, ένα άσπρο σαλάμι που συνοδεύεται από γλυκιά μουστάρδα. Για να τελειώσουμε, πρέπει να αναφέρουμε τα γιγαvτιαία ζαμπόν της Βεστφαλίας (15 κιλά το καθένα, περίπου).
Ακόμα και στα τυπικά πιάτα των διαφόρων γερμανικών επαρχιών, το χοιρινό κρέας έχει τη μερίδα του λέovτoς. Δεύτερο έρχεται το μοσχαρίσιο κρέας. Η Βεστφαλία θεωρείται από γαστρονομική άποψη, η «καρδιά» του γερμανικού έθνους, Το τυπικό πιάτο της περιοχής είναι οι φακές με λαρδί (frosse Bohnen mit Spech), και το πολύ πικάντικο Πφέφερποτχαστ (Pfefferpothast) , που γίνεται με κομμάτια από μοσχαρίσιο βραστό κρέας και πολυάριθμα καρυκεύματα.
Τα Kνέντελ (Knoedel), είναι μια σπεσιαλιτέ διαδεδομένη σε όλη τη Γερμανία, Πρόκειται για ένα είδος μεγάλων πατατοκεφτέδων που γίνovται από τριμμένες πατάτες, Ψίχα ψωμιού και χοιρινό λίπος και σερβίρovται συνήθως μαζί με κάλμπσαχσε (Kalbshashse) , δηλαδή με κότσια μοσχαρίσια. Τυπικό βερολινέζικο φαγητό είναι το Άισμπα’ίν μιτ Ζάουερκραουτ (Eisbein mit Sauerkraut), χοιρινά κότσια με λάχανο, και το Λέφελερμπσεν μιτ Σπεκ (Loffelerbsen mit Speck), σούπα από ξερά μπιζέλια με λαρδί και μπουκίτσες από ξεροψημένο ψωμί.
Η γερμανική ζαχαροπλαστική, μάλλον πολύπλοκη, είναι από τις καλύτερες. Στο σημείο αυτό, πρέπει οπωσδήποτε ν” αναφερθούν τα παραδοσιακά Λέμπκουχεν (Lebkuchen) = γλυκά της ζωής), με διάφορα συμβολικά σχήματα που έχουν τις ρίζες τους στην αρχαία ειδωλολατρική παράδοση.
Επειδή τα φρέσκα φρούτα είναι είδος που μάλλον σπανίζει, αναπτύχθηκε ιδιαίτερα η τέχνη της παρασκευής γλυκών, μαρμελάδων και ζελέδων, από τα πιο συνηθισμένα φρούτα μέχρι τα αγριoτριαvτάφυλλα και τους καρπούς της κουφοξυλιάς.
Πολυπολιτισμική κουζίνα και νέες τάσεις
Ιδιαίτερα αγαπητός ο γύρος κοτόπουλο Στα τελευταία 50 χρόνια η γερμανική κουζίνα δέχθηκε ισχυρές επιρροές από άλλες χώρες του κόσμου. Ο μοχλός για την «συνάντηση» αυτή ήταν ο τουρισμός και οι μετανάστες, κυρίως εκείνοι από τις χώρες της νότιας Ευρώπης. Οι μεσογειακές σπεσιαλιτέ συμπλήρωσαν και σε πολλές περιοχές περιθωριοποίησαν την κεντροευρωπαϊκή κουζίνα. Όλα ξεκίνησαν από το «ιταλικό εστιατόριο στη γωνία», όπου οι Γερμανοί έμαθαν την πίτσα και τη σπαγγέτι, τις οποίες έκαναν αναπόσπαστο τμήμα των γαστριμαργικών τους συνηθειών. Ακολούθησε ο «γύρος», το «τσεβάπ τσιτσί» και το ντονέρ, ενώ στη δεκαετία του 80 εισέβαλε στην γερμανική γαστρονομία η ασιατική κουζίνα. Πρώτοι οι Κινέζοι. Ακολούθησαν οι Ινδοί και οι Ιάπωνες. Στο μεταξύ περίπου το 80% των εστιατορίων στις μεγάλες πόλεις σερβίρουν «σπεσιαλιτέ του εξωτερικού».
Το «δόγμα» της γερμανικής μπύρας
Τα περισσότερο διαδεδομένα ποτά στη Γερμανία είναι, χωρίς άλλο, η μπίρα και το κρασί. Η επινόηση της μπίρας (κατά τη γερμανική παράδοση) οφείλεται στον Γαμβρίνο, θρυλικό βασιλιά της Φλάνδρας, που δίκαια θεωρήθηκε προστάτης των φανατικών της μπίρας, μια και κατανάλωσε σε ένα μόνο γεύμα μέχρι 144 μισόλιτρα μπίρας μοναχός του!
Η μπύρα εξακολουθεί να είναι το αγαπημένο ποτό των Γερμανών. Το 2007 η κατανάλωση μπύρας ανά άτομο έφτασε τα 116 λίτρα. Στη Γερμανία υπάρχουν περισσότερα από χίλια είδη μπύρας και η ζυθοποιία συνιστά μια από τις παλαιότερες γερμανικές παραδόσεις. Αυτό επιβεβαιώνεται με την κήρυξη της 23ης Απριλίου ως «Ημέρας της Γερμανικής Μπύρας». Πρόκειται για την επέτειο της έκδοσης του βασιλικού διατάγματος του 1516 στη Βαυαρία, με την οποία οριζόταν επακριβώς ο τρόπος ζυθοποιίας και τα συστατικά της μπύρας. Έμεινε στην ιστορία ως η «Επιταγή καθαρότητας του ζύθου» (Deutsches Reinheitsgebot) και θεωρείται ο πρώτος γερμανικός νόμος για την ασφάλεια των τροφίμων.
Κρασί για τους «σεσημασμένους» λάτρες της μπύρας
Η αμπελουργία ανθεί σε πολλές περιοχές, κυρίως του Ρήνου του Μάιν και του Μοζέλα Μπορεί η μπύρα να είναι το συνώνυμο της Γερμανίας, ωστόσο από την χώρα αυτή δεν λείπει το κρασί. Η αμπελουργία ανθεί σε πολλές περιοχές, κυρίως του Ρήνου του Μάιν και του Μοζέλα. Πολλά από τα γερμανικά κρασιά έχουν αποκτήσει διεθνή φήμη. Από τις ποικιλίες του λευκού ξεχωρίζουν το Riessling, το Silvaner και το Müller-Thurgau. Από τα κόκκινα γερμανικά κρασιά ιδιαίτερα δημοφιλή είναι το Dornfelder και το Spätburgunder.
Η μπίρα συχνά συνοδεύεται από ένα ποτηράκι γκράπας, της οποίας υπάρχουν πολλές ποιότητες. Το Κιρς είναι το γνωστό απόσταγμα από αγριοκέρασα του Μέλανος Δρυμού, ενώ εξίσου γνωστό είναι και το ΤσβέτσγKενΣVαπς (Zwetschgenschnaps), απόσταγμα από δαμάσκηνα.
Όταν λέμε «κρασί του ρήνου» εννοούμε το κρασί που παράγεται από τα σταφύλια που καλλιεργoύvται στους λόφους που βρίσκονται στις όχθες του Ρήνου, μεταξύ Πίvγκεν και Kόμπλεvτς, όπου απέραvτες εκτάσεις αμπελιών απλώνovται μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι . Το Pίvτεσχα’ίμ είναι το μεγαλύτερο εμπορικό κέντρο για τα κρασιά του Ρήνου, τόπος οργάνωσης μιας πασίγνωστης γιορτή ς ¬έκθεσης κρασιών κάθε Σεπτέμβριο και έδρα ενός Μουσείου του Κρασιού, όπου εκτίθεται και μια μποτίλια με Καφφέ/Μιλ.χ/Τέε
Τα τελευταία χρόνια η γερμανική οινοποιία έχει κάνει μεγάλα βήματα και ορισμένες ποικιλίες έχουν καθιερωθεί στις διεθνείς αγορές.
Τα γεύματα
Γεύμα και δείπνο δεν είναι για τους Γερμανούς παρά διαλείμματα, κατά τη διάρκεια των οποίων η ανθρώπινη μηχανή τροφοδοτείται και ανανεώνεται μ” ένα τρόπο λίγο – πολύ ευχάριστο. Έτσι τόσο η ώρα όσο και η σύνθεση των γευμάτων ανταποκρίνονται απόλυτα σ” αυτήν τη νοοτροπία σχετικά με τη «λειτουργία» του φαγητού. Το πρόγευμα (Frϋhstϋck) είναι πλούσιο, ανάλογο σχεδόν με το αγγλοσαξωνικό μπρέκφαστ: καφές με γάλα ή τσάι, ψωμί με βούτυρο και μαρμελάδα και συχνά ένα αβγό μελάτο με τυρί και σαλάμι.
Η σούπα θεωρείται προαιρετική για το μεσημεριανό γεύμα (Mittagessen), αλλά αξίζει να αναφερθούν οι γλυκές σούπες που γίνοvται με βάση το άσπρο κρασί, τα κεράσια και τα μύρτα, Από τις αλμυρές σούπες, οι πιο συνηθισμένες είναι: η Όσενσβαvτσoυπε (Ochsenshwanzsuppe) , που δεν είναι παρά ένα πηχτό ζουμί βοδινής ουράς, η ρεβυθόσουπα, η σούπα από σπαράγγια ή από πράσα, διάφορες χορτόσουπες «βελουτέ» με γάλα. Το βασικό πιάτο αποτελείται από κρέας με λαχανικά, κυρίως πατάτες και λάχανο. Οι Γερμανοί προτιμούν τις κομπόστες από τα φρέσκα φρούτα ή αντί γι” αυτές, τις κρέμες με σιρόπι από φρούτα ή άρωμα βανίλιας, Το κολατσιό (Vesperbrot) αποτελείται από γλυκά ή βουτήματα με τσάι ή καφέ.
Το πιο τυπικό γερμανικό φαγητό είναι το Άμπεvτμπρoτ (Abendbrot = βραδινό ψωμί): ένα κρύο δείπνο που αποτελείται αποκλειστικά από ψωμί διαφόρων ποιοτήτων με βούτυρο, αλλαντικά, τυρί, που συνoδεύovται από τσάι ή μπίρα
Καλή σας όρεξη!!!! Guten Appetit!!
Ανοίξτε την παρακάτω σελίδα
Βαλάντω Ταμβάκη
Σχολιάστε
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.
