Ανέκαθεν η οικονομική δράση του ανθρώπου, ήταν μια δράση μέσα στη φύση και πάνω στη φύση. Αν  στην πρώτη φάση της ιστορικής εξέλιξης των σχέσεων του ανθρώπου με αυτήν το κυρίαρχο γνώρισμα στάθηκε η εξάρτηση του ανθρώπου από τις δυνάμεις της φύσης και του περιβάλλοντος , στη δεύτερη και πιο πρόσφατη φάση, και μάλιστα από τη βιομηχανική επανάσταση και μετά, η σχέση μεταβάλλεται και το κυρίαρχο γνώρισμα γίνεται πλέον η υποταγή της φύσης στον άνθρωπο.

Γιατί  άραγε η κοινωνία των ανθρώπων μεταβάλλεται σε σκουπιδότοπο; Γιατί η φύση να λαμβάνεται ως πρώτη ύλη και αξία, υποκείμενη σε μια επιθετική από μέρους του ανθρώπου προσέγγιση;

Καθημερινά το οικολογικό περιβάλλον καταστρέφεται. Η υπερθέρμανση του πλανήτη είναι αποτέλεσμα της ανθρώπινης δράσης με επικίνδυνες συνέπειες στον πολίτη και την κοινωνία. Γι’ αυτό προκύπτουν οι κλιματολογικές αλλαγές και ξεχάσαμε την έννοια των εποχών χειμώνα – καλοκαίρι. Από τα ρυπογόνα μικρομόρια μολύνεται η ατμόσφαιρα και η όξινη βροχή «μυρίζει» ανίατες ασθένειες για τον πλανήτη. Η χλωρίδα και η πανίδα μολύνονται ανεπανόρθωτα και όμως ο ξέφρενος καταναλωτικός ρυθμός συνεχίζεται αμείωτος. Χιλιάδες είδη φυτών και ζώων αποτελούν είδη προς εξαφάνιση, γιατί κυρίαρχη παραμένει η λανθασμένη εντύπωση  πως η φύση μπορεί να επουλώσει όλες τις πληγές που προκαλεί η ανθρώπινη επέμβαση. Η μόλυνση του νερού, η αποψίλωση των δασών, η διόγκωση των απορριμμάτων και των αποβλήτων, η χρήση ρυπογόνων πυρηνικών μέσων  – γιατί όχι και όπλων; – είναι επιπλέον καταστροφικές συνήθειες που εντυπωσιάζουν καθημερινά στον ανθρώπινο βίο.

Τι να πει όμως κανείς για μια αντιοικολογική εποχή, για τον εκβιομηχανοποιημένο τρόπο ζωής  και την ξέφρενη κούρσα προς μια αυξανόμενη κατανάλωση…

 Δυστυχώς και με μεγάλη πικρία ομολογείται ότι τα οικονομικά συμφέροντα είναι ποικίλα και μεγάλα. Οι κυβερνητικές οργανώσεις παγκοσμίως αδιαφορούν τελείως και η εκμεταλλευτική διάθεση – απληστία του ανθρώπου «βαραίνει» ακόμη περισσότερο το φυσικό τοπίο. Ο τεχνοκρατικός χαρακτήρας κυρίως των θετικών επιστημών και η απουσία οικολογικής συνείδησης θέτουν στο περιθώριο αυτό που αποκαλούμε φυσικό περιβάλλον. Σε μια κοινωνία που οι οικονομικές συναλλαγές κατέχουν κεντρική θέση, που η οικονομία δεν έχει μπει στη θέση που της αρμόζει, που κατακεραυνώνονται αξίες και ιδανικά, είναι αναπόφευκτο, να οδηγηθούμε και να αποφύγουμε την τελεσίδικη καταστροφή του γήινου περιβάλλοντος. Η αδιαφορία για την ομαλή λειτουργία και διαβίωση αν όχι επιβίωση του ζωικού και φυτικού βασιλείου, η στέρηση του οξυγόνου, η καταστροφή του όζοντος θα φέρουν στην επιφάνεια επικίνδυνες ασθένειες, τερατογεννέσεις λόγω ραδιενέργειας, βλάβες στο νευρικό σύστημα και αύξηση της επιθετικότητας εξαιτίας  των πιεστικών συνθηκών διαβίωσης στις πόλεις. Οι συνέπειες με τα βιομηχανικά πυρηνικά και χημικά απόβλητα καθώς επίσης και η αλόγιστη χρήση  χημικών λιπασμάτων θα είναι τρομακτικές και καθ’ όλα εφιαλτικές.

 Για πόσο λοιπόν ο άνθρωπος θα κατατρύχεται από ματαιότητες και ψευδαισθήσεις; Για πόσο θα παραμένει ατάραχος μπροστά σε μια τραγωδία που  εκτυλίσσεται μπροστά του;

Τα ερωτήματα είναι πολλά. Οι λύσεις δύσκολες. Εκείνο που απομένει να πούμε είναι ότι όλοι όσοι έχουν συνείδηση να αφυπνιστούν, να κινητοποιηθούν για τη σωτηρία του περιβάλλοντος, βάζοντας τέλος στην ξέφρενη πορεία προς την άβυσσο. Είναι κάτι που μας αφορά όλους….