Ο ρατσισμός στις μέρες μας είναι αυξημένος σε όλο τον κόσμο, λόγω της πολυπολιτισμικότητας των κοινωνιών, της οικονομικής μετανάστευσης και της ξενοφοβίας. Οι μετανάστες χαρακτηριζονται ως αλλοδαποί,  όμως δεν είναι τίποτε άλλο από ανθρώπους, όπως όλοι μας, που εγκατέλειψαν την χώρα τους είτε για να βρούν ένα καλύτερο αύριο, είτε για να μπορέσουν να είναι ελεύθεροι.

   Αυτό οι ρατσιστές δεν το καταλαβαίνουν; Δεν το νιώθουν; Πιστεύω πως το καταλαβαίνουν αλλά το περιφρονούν και δεν μπορούν να το νιώσουν γιατί αδυνατούν να φανταστούν ότι κάποτε μπορεί να βρεθούν στη θέση τους. Αν, όμως, τα “φερνε έτσι η ζωή έτσι ώστε να γίνουν κι αυτοί μετανάστες και να ζήσουν το ρατσισμό, τότε θα καταλάβαιναν τη λανθασμένη τους αντίληψη… Θα καταλάβαιναν τα παιδιά που βιώνουν καθημερινά τον ρατσισμό, επειδή είναι μαύρα, κίτρινα ή κόκκινα, τα παιδιά που έχουν βαθιά μέσα τους ένα απωθημένο που ποτέ δεν θα το εκφράσουν, διότι και να το εκφράσουν κανένας δεν θα τα ακούσει, κανένας δεν θα δώσει σημασία.

   Σήμερα στην Ελλάδα αυτό είναι ένα συχνό φαινόμενο που πρέπει να αντιμετωπιστεί. Οι άνθρωποι πρέπει να καταλάβουν ότι όλοι είμαστε ίσοι ανεξάρτητα το χρώμα, την καταγωγή, τη θρησκεία, την ενδυμασία, τα ήθη, τα έθιμα και τις συνήθειές μας. Αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάμε είναι ότι ο κάθε άνθρωπος, ανεξάρτητα από την παιδεία που έλαβε και από τον πολιτισμό στον οποίο μεγάλωσε, έχει μέσα του την ίδια θέληση για ζωή. Την ικανότητα να αγαπά, να δημιουργεί, να ζει σε κοινωνία, να σκέπτεται, να χαίρεται, να θαυμάζει. Και το διαφορετικό του χρώμα ή καταγωγή δεν πρέπει να ξυπνά το φόβο ή την περιφρόνηση, αλλά το ενδιαφέρον για γνωριμία και επικοινωνία.