Ανοίγω τα μάτια μου και κοιτώ γύρω μου. Συνειδητοποιώ νυσταγμένα ότι είναι Δευτέρα πρωί. Τα ξανακλείνω, κουρασμένη από το χθεσινοβραδινό ξενύχτι. Έμεινα ξύπνια μέχρι τη μία, βλέποντας τηλεόραση, άρα καλά να πάθω τώρα! Πόσο βάρβαρο μου φαίνεται το πρωινό ξύπνημα! Κρατώ τα μάτια μου κλειστά και παίρνω λίγες στιγμές για να σκεφτώ…
Πρέπει να σηκωθώ, να πλυθώ και να ντυθώ. Η τσάντα μου είναι έτοιμη από την προηγούμενη. Τρέχω βιαστικά, σκοντάφτω, πρέπει να προλάβω το κουδούνι! Χρόνος για πρωινό δεν υπάρχει. Για να διαβάσω λίγο το βιβλίο που παιδεύω εδώ και μέρες, ούτε συζήτηση! Αρπάζω την τσάντα, χαιρετάω με κομμένη την ανάσα και κοπανάω την πόρτα πίσω μου.
Θα ακολουθήσω εφτά διδακτικές , έξι κανονικές ώρες. Θα κάθομαι στο θρανίο μου ακούγοντας προσεκτικά, σηκώνοντας διαρκώς το χέρι μου, αναζητώντας προσοχή και αναγνώριση. Ναι, έχω κάνει τις ασκήσεις μου και έχω μάθει την ιστορία. Λίγη κουβέντα με τις διπλανές, κανένα αστείο στο διάλειμμα και περνάει η μέρα.
Πήγε δύο. Το κουδούνι ακούγεται λυτρωτικό, έχουμε όλοι κουραστεί και πεινάσει. Θα πάω στο σπίτι, θα φάω και αμέσως μετά θα διαβάσω για τα αγγλικά, γιατί δίνω κι ένα πτυχίο, το οποίο πρέπει να πάρω!
Κατά τις έξι θα φύγω για τα αγγλικά, έχοντας δει την αδερφή μου ελάχιστα, καθώς αυτή τώρα γυρνάει από τα δικά της. Θα γράψω ορθογραφία τις λέξεις που έμαθα πιο πριν, θα πάρω πίσω μία άριστη έκθεση και κατά τις οχτώ θα επιστρέψω στο σπίτι όπου θα με περιμένουν τα μαθήματα!
Η στοίβα με τα βιβλία φαίνεται βουνό, αλλα παρόλα αυτά, θα αρχίσω αισιόδοξα. Διαβάζω τα θρησκευτικά, μαθαίνω απ” έξω τις ημερομηνίες της ιστορίας, λύνω τις ασκήσεις των μαθηματικών και στύβω το μυαλό μου για να κάνω τις χρονικές αντικαταστάσεις στα αρχαία. Ουφ, τελείωσα! Μαζεύω την τσάντα μου και βγάζω τα ρούχα που θα φορέσω την επόμενη, γιατί δε θα προλάβω το πρωί.
Έπειτα θα μιλήσω λίγο στο τηλέφωνο, θα ξεφυλλίσω το βιβλίο μου, θα ανταλλάξω μερικές κουβέντες με τους γονείς μου και τελικά θα βάλω πιτζάμες για να κοιμηθώ.
Αναρωτιέμαι… Έτσι θέλω να είναι η μέρα μου; Ισως θέλω να βγω, να τρέξω, να παίξω, να νιώσω ότι είμαι ακόμα παιδί… Ισως θέλω να δω τον ήλιο, να μυρίσω τον αέρα της εξοχής, να κολυμπήσω σε μια λίμνη, να μαζέψω λουλούδια και να τσιμπηθώ από τα αγκάθια τους… Ίσως θέλω να γελάσω, να κλάψω, να συγκινηθώ, να χαρώ, να πονέσω, ίσως θέλω να ζήσω!!! Αναρωτιέμαι… Έτσι είναι άραγε οι μέρες και των άλλων παιδιών; Προσπάθεια, κούραση, μόχθος για μικρές ανταμοιβές χαράς και ικανοποίησης;
Δεν ξέρω… Δεν προλαβαίνω να το σκεφτώ, δεν έχω χρόνο, πρέπει να ξυπνήσω, θα αργήσω στο σχολείο…
Τσουκανέρη Χαρά