Κάθε μέρα είναι μια ημέρα παγκόσμιας γιορτής. Για παράδειγμα στις 14 Φεβρουαρίου όλοι γνωρίζουμε ότι είναι η ημέρα των ερωτευμένων, αλλά εκτός από τον Άγιο Βαλεντίνο, αυτή η ημέρα είναι και η Παγκόσμια Ημέρα Γάμου. Έτσι, με αφορμή την Ημέρα Γάμου , ας κάνουμε μια αναδρομή στο παρελθόν για τον ξεριζωμό των Ελληνίδων Γυναικών στο εξωτερικό με σκοπό τον γάμο και την δημιουργία μιας ονειρεμένης ζωής και οικογένειας.
Ο Ξεριζωμός Ελληνίδων Γυναικών Στο Εξωτερικό Για Παντρειά.
Η δεκαετία του 1950, ήταν η πιο δύσκολη στην νεότερη ιστορία της χώρας. Η Ελλάδα προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια της, κουβαλώντας πληγές από την Κατοχή και τον Εμφύλιο. Η επαρχία μαστιζόταν από την ανεργία και τη φτώχια. Το δρόμο για την ξενιτιά πήρε πρώτος ο αντρικός πληθυσμός. Χωριά ολόκληρα αδειάσανε για την Αυστραλία, την Αμερική, τα ορυχεία του Βελγίου, ακόμα και για την Μέση Ανατολή. Πίσω έμειναν μόνο οι ηλικιωμένοι, και τα κορίτσια που δεν ήταν παντρεμένα. Τα χρόνια περνούσαν και τα άλλοτε Κεφαλοχώρια έμοιαζαν με ερειπωμένες πόλεις μετά από φυσική καταστροφή. Οι Έλληνες μετανάστες δούλεψαν σκληρά, έκαναν περιουσίες, αλλά οι ντόπιοι δεν τους αποδέχτηκαν εύκολα. Οι ντόπιες κοπέλες απέφευγαν τους Έλληνες, τους θεωρούσαν επικίνδυνους και υπανάπτυκτους. Και κάπου εκεί το Ελληνικό δαιμόνιο ανέλαβε δράση. Σύγχρονες προξενήτρες ανέλαβαν να παντρέψουν τους μετανάστες με φτωχά κορίτσια από την επαρχία. Με μια φωτογραφία από την υποψήφια νύφη, η προξενήτρα δεχόταν προσφορές από τους υποψήφιους γαμπρούς. Έτσι, ξεκίνησε το μεγαλύτερο προξενιό της ιστορίας.
Καράβια γεμάτα με νέα κορίτσια ξεκινούσαν για το εξωτερικό. Το πολυήμερο ταξίδι ήταν το διαβατήριο τους για μια καλύτερη ζωή. Με μια βαλίτσα ρούχα και μια φωτογραφία του γαμπρού με την καλύτερη προσφορά αποβιβάζονταν στο λιμάνι. Εκεί τους περίμεναν χιλιάδες καλοντυμένοι ξεριζωμένοι Έλληνες, οι οποίοι τις παραλάμβαναν και με ένα πρόχειρο χαρτί που υπόγραφαν, εξασφάλιζαν την παραμονή τους μέχρι την ημέρα του γάμου. Μετά τα πρώτα καράβια και τα γράμματα, που έφταναν πίσω στην πατρίδα, το φαινόμενο πήρε μαζικές διαστάσεις. Εφημερίδες έβαζαν τεράστιες αγγελίες και έταζαν ονειρικούς γάμους στις νέες κοπέλες και τις οικογένειες τους. Το πολυπληθέστερο ταξίδι έγινε το 1957 με το ισπανικό πλοίο «Μπεγκόνια» που φιλοξενούσε στο κατάστρωμά του τις ελπίδες και τα όνειρα 900 Ελληνίδων νεαρών γυναικών, οι οποίες έφτασαν στη Μελβούρνη της Αυστραλίας με μια βαλίτσα όνειρα, για ένα καλύτερο αύριο και την ελπίδα να συναντήσουν στην ξενιτιά τους μελλοντικούς συζύγους τους και να δημιουργήσουν μαζί τους τις δικές τους ελληνικές οικογένειες.
Μεγάλο μέρος των γυναικών αποτελούσαν οι «αρραβωνιασμένες με φωτογραφία», κάποιες άλλες γνώριζαν ήδη τον γαμπρό, ενώ υπήρχαν και οι «ελεύθερες», τις οποίες αποκαλούσαν έτσι γιατί είχαν την ελευθερία να επιλέξουν μόνες τον σύντροφό τους, ενώ οι αρραβωνιασμένες ζούσαν με την αγωνία, αν ο άνθρωπος που άλλοι επέλεξαν για αυτές θα ήταν καλός, νεαρός, δυνατός και όπως τον έδειχνε η φωτογραφία, που έκρυβαν σαν φυλαχτό στο στέρνο τους οι νεαρές ξενιτεμένες. Για τις ελεύθερες γίνονταν ολόκληρες τελετουργίες και νυφοπάζαρα μέσα από οικογενειακές συναντήσεις, γλέντια, κοινωνικές συνάξεις και εκκλησιασμούς, όπου παρατηρούνταν συνωστισμός και παρέλαση υποψήφιων γαμπρών. Για τις αρραβωνιασμένες υπήρχε μέριμνα, αφού οι ίδιες είχαν την δυνατότητα μέσα σε ένα μήνα να επιστρέψουν με το ίδιο εισιτήριο στην πατρίδα, εφόσον κάτι πήγαινε στραβά με τον γάμο ή μετάνιωναν οι ίδιες.
Τέλος, σύμφωνα με μαρτυρίες, πολλά προξενιά της εποχής πέτυχαν, ενώ άλλα δεν «ανέβηκαν» ποτέ τα σκαλιά της εκκλησίας. Πολλές νύφες κατέληξαν μόνες και απογοητευμένες, άλλες συντετριμμένες έβαζαν τα κλάματα και άλλες επαναστατούσαν ενάντια στα «Πρέπει» της εποχής. Πολλές όμως, αν όχι οι περισσότερες, έσκυψαν σιωπηλά το κεφάλι και υπέμειναν τη μοίρα που άλλοι καθόρισαν για εκείνες. Σε αυτό ακριβώς το θέμα αναφέρεται και η βραβευμένη δραματική και ηθογραφική ταινία του Παντελή Βούλγαρη , «Νύφες» που γυρίστηκε το 2004 και αναφέρεται στο ταξίδι 700 γυναικών , Ελληνίδων, Τουρκάλων, Ρωσίδων από την Κωνσταντινούπολη προς τη Νέα Υόρκη, όπου θα συναντήσουν τους άντρες που πρόκειται να παντρευτούν, και ο έρωτας μίας από αυτές τις γυναίκες και ενός αμερικάνου φωτογράφου.
Μία από τις νύφες της εποχής η κυρία Χαρίκλεια μίλησε για την εμπειρία της: «Δύσκολα τα πρώτα χρόνια. Ξένες σε ξένο τόπο, χωρίς γλώσσα σε σκοτεινά μελαγχολικά σπίτια και όλα ανάποδα. Ιούνιος μήνας να βρέχει και να κάνει κρύο – που ξανακούστηκε; Τα πρώτα είκοσι χρόνια είναι δύσκολα μας έλεγαν. Μετά συνηθίζεις. Τα είκοσι χρόνια έγιναν σαράντα και η μητριά Αμερική έγινε μάνα μας. Δόξα το θεώ!!!».