Γράφει η μαθήτρια Δημητρίου Γεωργία της Β τάξης Γυμνασίου

Στις μέρες μας η τηλεόραση αποτελεί αδιαμφισβήτητα διέξοδο στις ζωές των εφήβων. Μετά από μια κοπιαστική μέρα στο σχολείο και τις διάφορες εξωσχολικές δραστηριότητες το να παρακολουθήσει ο έφηβος την αγαπημένη του εκπομπή αποτελεί αποφόρτιση από τη καθημερινότητα. Τι συμβαίνει όμως όταν οι νέοι συγκεντρώνονται ως παρέα για να παρακολουθήσουν μια ταινία και τι είδους ταινίες προτιμούν;

Όπως έχει διαπιστωθεί οι νέοι στις μέρες μας επιλέγουν να παρακολουθούν ταινίες τρόμου – θρίλερ  ανεξάρτητα από την κοινωνική τάξη στην οποία ανήκουν.  Γιατί; Μία θεωρία υποστηρίζει ότι οι νέοι επιθυμούν να έρθουν σε επαφή με τους φόβους τους. Η τηλεόραση έχει τη δυνατότητα να οπτικοποιεί τους φόβους έτσι οι έφηβοι μπορούν να ελέγχουν αν μπορούν και σε τι βαθμό να αντιμετωπίσουν το φόβο τους. Από την άλλη πλευρά το περιβάλλον της παρέας χαλαρώνει την ένταση των εικόνων και λειτουργεί καθησυχαστικά. Έτσι σε πολλές εκ των περιπτώσεων ο νέος νιώθει ότι μπορεί να διαχειριστεί τον φόβο του και αυτό λειτουργεί λυτρωτικά για αυτόν.

Δεν είναι όμως όλοι οι έφηβοι έτοιμοι για αυτή την διαδικασία και ούτε αποτελεί απόδειξη επιτεύγματος η παρακολούθηση ταινιών θρίλερ. Άλλωστε στο πίσω μέρος του μυαλού μας οφείλουμε να κρατάμε τη σκέψη ότι όλες οι ταινίες είναι προϊόν σεναριογραφίας και μυθοπλασίας.

Γράφουν οι μαθήτριες της  Γ” Γυμνάσιου Κόρτσα Σουαντα και Γεωργιάδου Ειρήνη.

  Η πανδημία έφερε σαρωτικές αλλαγές στη ζωή μας, στον τρόπο που εργαζόμαστε, αλλά και στον τρόπο που σκεφτόμαστε. Δύσκολα ή εύκολα προσαρμοστήκαμε στα νέα δεδομένα στις διαπροσωπικές μας σχέσεις, στο εργασιακό μας περιβάλλον ή ακόμα και στην ψυχαγωγία που επιλέγουμε για τον εαυτό μας.  Οι μαθητές  θωρούν πως η καραντίνα τούς προσέφερε μια αυτοτέλεια στη διαχείριση του χρόνου τους μακριά από την ενοχλητική παρατήρηση των διδασκόντων, μετατρέποντας το μάθημα σε μια περισσότερο εθελούσια διαδικασία που η αξιολογική της μέθοδος ακόμα δεν έχει επιβεβαιώσει την αξιοπιστία της. Αλώστε πώς καλείται ένας εκπαιδευτικός να βασιστεί στα δεδομένα μιας μη αξιόπιστης και διαβλητής διαδικασίας;

  Η καραντίνα όμως αποπροσανατόλισε τα παιδιά. Διεύρυνε τα γνωστικά και πολιτισμικά τους κενά. Τα έσπρωξε προς την παραίτηση και τη μοιρολατρία. Και τα απομάκρυνε από την αυτενέργεια και την ενεργητική αναζήτηση της γνώσης. Οι μαθητές όμως όλων των βαθμίδων, και ιδιαίτερα της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, δεν έχουν καταφέρει να «ξεκλειδώσουν» τη νέα κατάσταση. Μη έχοντας πάει σχολείο για ενάμισι έτος, ξορκίζουν την τηλεκπαίδευση -είναι κάτι σαν μάθημα αλλά όχι μάθημα λένε- αλλά αισθάνονται κουρασμένοι και ανασφαλείς . Επιθυμούν το σχολικό περιβάλλον για την κοινωνικοποιητική συνεισφορά του, ισοπεδώνοντας ταυτόχρονα τη μορφωσιογόνα πλευρά του. Θεωρούν πως δεν έχει να τους δώσει τίποτα πάρα μόνο έναν φόρτο απαιτήσεων και υποχρεώσεων.

   Με αποτέλεσμα όλο και περισσότερο να συναντούμε μαθητές με πολύ χαμηλή γνωστική κουλτούρα, οι οποίοι σε βασικά φαινόμενα που έχουν διδαχθεί στο πρόσφατο παρελθόν αισθάνονται πως απλά «έχουν ακούσει κάτι». Μη κατέχοντας βασικές γνώσεις που μεθαύριο θα λειτουργήσουν συνδυαστικά σε άλλα πεδία επιτείνοντας τη σύγχυση. Όλο αυτό πρέπει να διορθωθεί αλλιώς θα εξακολουθούμε να βυθίζουμε το μέλλον των παιδιών μας στην τυποποίηση και τη χρησιμοθηρία.

  Γράφουν οι μαθήτριες της Β τάξης Γυμνασίου, Κατερίνα Μαργαρίτη και Στεργία Μάρτου 

   Οι έφηβοι στην σύγχρονη εποχή έχουν αλλάξει τις συνήθειες τους. Συχνά παρουσιάζεται το γεγονός της μοναχικότητας στις εφηβικές ηλικίες, πράγμα που εκφέρει συνήθως αρνητικά αποτελέσματα. Πολλά ερωτήματα τέθηκαν στο πλαίσιο αυτής της κατάστασης, από γονείς, κηδεμόνες και εκπαιδευτικούς.

   Αρχικά,  να αναφέρουμε ότι στα εφηβικά χρόνια τα συναισθήματα δρουν στο έπακρο και η ψυχολογία μεταβάλετε συνεχώς. Έτσι, πολλές φορές οι γονείς, διότι διακρίνουν μοναχικότητα και εσωστρέφεια στα παιδιά τους, το αντιμετωπίζουν ως κάτι πολύ αρνητικό. Δεν τα αφήνουν να αναπτύξουν την προσωπικότητα τους ελεύθερα αλλά τείνουν να προσπαθούν να την αλλάξουν και μάλιστα με πολύ αδέξιους χειρισμούς. Το παραπάνω γεγονός, οδηγεί τα παιδιά στην καταπίεση, να μην ανοίγονται , ώστε να μπορούν να τους λένε τα προβλήματα τους, και να μην έχουν εμπιστοσύνη στους γονείς τους.

  Ωστόσο, υποστηρίζεται συχνά ότι πολλοί έφηβοι χρειάζονται την μοναχικότητα στην καθημερινότητα τους. Πιο συγκεκριμένα, πολλοί από αυτούς επιλέγουν να περάσουν χρόνο μόνοι τους και να ηρεμήσουν μακριά από τους άλλους . Λόγω της απομόνωσης τα παιδιά έρχονται σε θέση να σκεφτούν και να επιλύσουν τα προβλήματα που τους απασχολούν. Αυτό πολλές φορές οδηγεί σε θετικά αποτελέσματα και τους βοηθάει να ξεκαθαρίσουν τα συναισθήματα τους.

  Συνοψίζοντας, η μοναχικότητα στους εφήβους επιφέρει μερικά άσχημα αποτελέσματα αλλά και θετικά ταυτόχρονα. Έτσι, οι γονείς θα πρέπει να αντιμετωπίζουν αυτό το φαινόμενο με πιο θετικό τρόπο και να μην καταπιέζουν τα παιδιά τους για αυτό.

Γράφει  η μαθήτρια της Γ τάξης,  Μπίτζιου Κατερίνα

   Είναι γνωστό πως οι έφηβοι προτιμούν  να βλέπουν ταινίες θρίλερ. Λατρεύουν να νιώθουν φόβο, τρόμο, αγωνία το τι θα γίνει στην συνέχεια μια ταινίας μέχρι και συμπόνια μπορεί να αισθανθούμε προς τον πρωταγωνιστή. Άλλωστε η ατμόσφαιρα που δημιουργεί μία ταινία θρίλερ συνήθως είναι το βαθύ σκοτάδι, τρομακτική μουσική, ερημικά τοπία και πάντα υπάρχει κάτι στοιχειωμένο ή παραφυσικό.

   Οι έφηβοι επιζητούν την λύτρωση. Θέλουν να ξεφύγουν από την βαρετή και συνηθισμένη ρουτίνα τους και διαφύγουν σε κάτι που θα τους φέρει, να βρίσκονται σε μια συναισθηματική εγρήγορση  σε αγωνία, σε φόβο, σε τρόμο κάτι που δεν μπορούν να ζήσουν καθημερινά. Με αυτόν τον τρόπο ξεφεύγουν από τον πραγματικό κόσμο και μεταφέρονται σε έναν φανταστικό και μυθικό θα λέγαμε κόσμο, που έτσι ξεφεύγουν από της ανιαρές καθημερινότητες τους.

     Γράφει η μαθήτρια Δημητρίου Γεωργία της Β τάξης Γυμνασίου

     Η εφηβεία είναι ένα στάδιο μετάβασης ή μεταμόρφωσης από παιδί σε ενήλικα, δεν είναι τίποτα παραπάνω από το τελευταίο σκαλοπάτι προς την ενήλικη ζωή. Έτσι πολλοί γονείς βιώνουν έντονη ανησυχία για το τι θα αντιμετωπίσουν από τα  παιδιά τους όταν αυτά μπουν στην εφηβεία.

Πολλές φορές η ανησυχία είναι αδικαιολόγητη διότι δεν  είναι απαραίτητο η μεταβατική αυτή περίοδος να είναι μια ταραχώδης και προβληματική περίοδος για τους γονείς και για τα παιδιά. Παρόλα αυτά δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις όπου οι γονείς καλούνται να δώσουν τη συγκατάθεση τους για την διενέργεια τατουάζ ή piercing στα ανήλικα παιδιά τους.

     Οι περισσότεροι γονείς αναρωτιούνται γιατί αρέσουν στους έφηβους η δερματοστιξία (τατουάζ) και τα τρυπήματα (body piercing)

Η απάντηση είναι σχετικά απλή, επειδή μέσω αυτών των ενεργειών  ο έφηβος προσπαθεί να αναδείξει την δική του ξεχωριστή προσωπικότητα, να κάνει την επανάστασή του, αλλά και ταυτόχρονα να δείξει ότι ανήκει σε μια ομάδα.

Οι περισσότεροι γονείς χρονοτριβούν ελπίζοντας ότι όπως περνάει μια μόδα, έτσι θα περάσει και η ανάγκη του έφηβου να επιβάλει το στίγμα του. Τα τατουάζ και τα τρυπήματα, πολλές φορές  δηλώνουν δύναμη και αντοχή στον πόνο.

Το αμέσως επόμενο ερώτημα που ταλανίζει τους γονείς είναι κατά πόσο ασφαλείς  είναι αυτές οι παρεμβάσεις

Τόσο τα tattoo όσο και τα piercing θεωρούνται  ότι είναι εξίσου ασφαλή όταν πραγματοποιούνται από τα χέρια ενός έμπειρου επαγγελματία σε ένα νόμιμο κέντρο που πληρεί όλα τα υγειονομικά πρότυπα

Ο έφηβος οφείλει να είναι ενήμερος όσο αναφορά τα εξής θέματα:

Το piercing μπορεί να εξαφανιστεί πιο εύκολα από το tattoo.

Το tattoo μπορεί να εξαφανιστεί μόνο με laser κάτι που σημαίνει μεγάλο οικονομικό κόστος.

Κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι δεν θα υπάρξουν παρενέργειες.

     Συνεπώς, φιλική συμβουλή σε όποιον επιθυμεί να πράξει είτε tattoo είτε piercing να το σκεφτεί καλά και να λάβει σοβαρά υπόψη ότι θα τον συντροφεύουν χρόνια πολλά.

 Γράφουν οι μαθήτριες της Β Γυμνασίου,  Χαντζοπούλου Δέσποινα και Ματοπούλου Βασιλική

 Η εφηβεία είναι περίοδος-σταθμός στη ζωή όλων. Πολλοί την αποκαλούν «ηλικία της επανάστασης». Κατά τη συγκεκριμένη φάση, προετοιμάζεται το έδαφος για την ενηλικίωση, μιας και οι νέοι αρχίζουν να διαμορφώνουν τη δική τους ταυτότητα, να αναπτύσσουν την ικανότητα σκέψης, να αντιλαμβάνονται όλο και περισσότερα για τη ζωή και τον κόσμο που τους περιβάλλει και, βέβαια, όλα αυτά ξεκινώντας την «επανάστασή» τους.

Αυτή η αντίδραση είναι δύο ειδών. Η πρώτη, ενάντια στην κοινωνική συμμόρφωση και η δεύτερη, στη γονεϊκή εξουσία. Και στις δύο περιπτώσεις ο έφηβος αντιδράει έντονα και υπερβολικά. Βιώνοντας ταχύτατες και συνταρακτικές αλλαγές στο σώμα, το μυαλό και την ψυχή του, αφήνοντας στο παρελθόν την παιδική ηλικία και προχωρώντας στην ενηλικίωση (για την οποία δεν γνωρίζει οτιδήποτε), νιώθει χείμαρρο έντονων αισθημάτων, κυρίως ανασφάλειας, θλίψης, άγχους, μοναξιάς, ντροπής, πλήξης, αναστάτωσης και χαμηλής αυτοεκτίμησης. Επίσης, εκφράζει εναντιωματική συμπεριφορά προς τους γονείς, αποστασιοποιείται από το οικογενειακό περιβάλλον και προσκολλάται περισσότερο σε παρέες συνομηλίκων. Αξιοσημείωτο ότι συχνά νιώθει παραμελημένος, γι” αυτό και αποζητά συνεχώς την προσοχή των άλλων. Με όλο αυτό το «πακέτο» συμπεριφοράς οι νέοι εκδηλώνουν την επανάστασή τους.

Ειδικότερα, η ανάγκη για αντίδραση φουντώνει στον έφηβο, όταν το οικογενειακό περιβάλλον απορρίπτει τις απόψεις και τα «θέλω» του. Οι νέοι διαμορφώνοντας την προσωπικότητά τους, συνήθως κρίνουν τις απόψεις των γονέων τους και εναντιώνονται σε αυτές και τις απαιτήσεις τους. Αν οι γονείς επιμένουν στις δικές θέσεις τους προσπαθώντας να τις επιβάλλουν στους εφήβους και, ταυτόχρονα, αγνοώντας τις απόψεις των τελευταίων, τότε η σύγκρουση μεταξύ τους γίνεται εντονότερη. Συχνά, οι έφηβοι επαναστατούν, επειδή νιώθουν πίεση λόγω των σχολικών και εξωσχολικών δραστηριοτήτων τους. Ιδίως, όταν οι επιδόσεις τους στο σχολείο δεν ανταποκρίνονται στις προσδοκίες των γονέων, νιώθουν ισοπεδωμένη την αυτοπεποίθησή τους. Μάλιστα, σε αρκετές περιπτώσεις, αισθάνονται τόσο ασήμαντοι και ανάξιοι, ώστε είτε παύουν να ασχολούνται με το σχολείο είτε διακόπτουν τη φοίτηση.

Τελικά, η τάση για επανάσταση και η αντιδραστική συμπεριφορά των εφήβων είναι απολύτως δικαιολογημένη, εξαιτίας και της φύσης της ίδιας εφηβείας και των αυξανόμενων υποχρεώσεων στις οποίες καλούνται να ανταποκριθούν οι σημερινοί νέοι. Η στάση των γονέων είναι καθοριστική, ώστε αυτή η φάση της ζωής των παιδιών τους να κυλήσει όσο γίνεται πιο αρμονικά και ωφέλιμα για τα ίδια. Κυρίως, να στέκονται δίπλα στους εφήβους, να τους ακούν, να τους συμβουλεύουν δίχως να «κάνουν κήρυγμα», να τους αποφορτίζουν από το άγχος και, ιδιαίτερα, να εκφράζουν σε αυτά την αγάπη τους, κερδίζοντας την εμπιστοσύνη τους.

Γράφουν οι μαθήτριες της Β” τάξης, Χαντζοπούλου Δέσποινα και Ματοπούλου Βασιλική

   Όπως είπε ο Τικ Νατ Χαν, «Το να είσαι πραγματικά  όμορφος σημαίνει πως πρέπει να είσαι ο εαυτός σου!». Δεν χρειάζεται να είσαι αποδεκτός από τους άλλους, αν είσαι αποδεκτός από εσένα τον ίδιο. Η κοινωνία όμως έχει αναγκάσει τους έφηβους να μην σκέφτονται με αυτόν τον τρόπο…

   Καθημερινά, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης επηρεάζουν αρνητικά τους νέους. Προωθούν συνεχώς συγκεκριμένα πρότυπα ομορφιάς και παρουσιάζουν ως αναγκαία («must») την υιοθέτησή τους από όλους τους εφήβους. Περνούν στα παιδιά το μήνυμα πως το όμορφο είναι μόνο το εξωτερικό κάλλος, η εντυπωσιακή και κυρίως ακριβή ενδυμασία, το τέλειο πρόσωπο και άλλα σχετικά. Επίσης, οι έφηβοι εξαιτίας της φύσης τους αλληλοκρίνονται καθημερινά για την εμφάνισή τους, γι” αυτό και προσπαθούν να ταιριάξουν στα πρότυπα που προβάλλει και επιβάλλει η κοινωνία. Εκτός αυτών, το παρουσιαστικό στις μέρες μας παίζει καθοριστικό ρόλο στις σχέσεις των ανθρώπων, καθώς οι έφηβοι προτιμούν να είναι σε μια παρέα με άτομα που είναι εσωτερικά κενοί αλλά εξωτερικά «ωραίοι». Όμως αν τα μάτια μας έβλεπαν τις ψυχές μας αντί για τα σώματά μας, οι απόψεις μας για την ομορφιά θα ήταν εντελώς διαφορετικές και οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων πιο ουσιαστικές.

   Η πραγματική έννοια της ομορφιάς είναι να σέβεσαι τον εαυτό σου και να τον αγαπάς αλλά ταυτόχρονα να νοιάζεσαι για τα προβλήματα των άλλων και να απλώνεις -όποτε μπορείς- ένα χέρι βοήθειας. Ένα πρόσωπο χωρίς ατέλειες δεν εγγυάται μια όμορφη καρδία ενώ η καλοσύνη και η γενναιοδωρία όντως καθιστούν κάποιον έναν όμορφο άνθρωπο. Η εσωτερική αρετή αντίθετα με την εξωτερική μένει άφθαρτη στο χρόνο και αναπτύσσεται καθημερινά. Επίσης, καλλιεργείται, βέβαια, στην αρχή της ζωής μας από τους γονείς και τους δασκάλους, έπειτα, όμως, μπορεί κάποιος να την εξασκεί μόνος του, χωρίς οποιαδήποτε παρέμβαση από άλλους εξωτερικούς παράγοντες.

   Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, ότι η κοινωνία και η πολιτεία αξίζει από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, αντί να μειώνουν την αυτοπεποίθηση των νέων ανθρώπων, να τους επηρεάζουν θετικά και, ιδίως, να μην παρουσιάζουν την ομορφιά σαν κάτι συγκεκριμένο, κλείνοντάς την σε συγκεκριμένα «κουτάκια», σε αυτό που ονομάζουμε «στερεότυπα». Αλλά και εμείς οφείλουμε να μην κρίνουμε τους ανθρώπους από την εξωτερική τους εμφάνιση δίνοντας βάση στην εσωτερική ομορφιά, γιατί κυρίως αυτή μετράει.

Γράφουν οι μαθήτριες της Β” Γυμνασίου, Ματίνα Κούγκα και Ευθυμία Ασίκη.

    Η κρίση σχετικά με τον κορωνοϊό έχει γίνει μέρος της καθημερινότητάς μας επηρεάζοντας πολλούς κλάδους, συμπεριλαμβανόμενης και της εκπαίδευσης. Ειδικότερα, τους τελευταίους μήνες, μετά την έξαρση της πανδημίας, τα σχολεία στη χώρα μας παρέμειναν κλειστά και το κράτος κατέφυγε στη λύση της τηλεκπαίδευσης, μιας πρωτόγνωρης αλλά και πιεστικής εμπειρίας για μαθητές και καθηγητές, αφού στους περισσότερους έλειψαν τα μαθήματα διά ζώσης. Ωστόσο, στην εξ αποστάσεως εκπαίδευση υπήρξαν και αστείες στιγμές, καθώς και κάποιες χαρακτηριστικές ατάκες οι οποίες θα μείνουν σε όλους μας αξέχαστες!

   Από τη μεριά των μαθητών, λέγονταν αρκετές δικαιολογίες, οι οποίες είτε ανταποκρίνονταν στην πραγματικότητα είτε απλώς χρησιμοποιούνταν για να γλιτώσουν τα παιδιά το μάθημα. Πρώτη και καλύτερη; «Δεν σας ακούω!».  Δεν υπάρχει έστω και ένας μαθητής που να μην το έχει πει αυτό! Συνήθως τα παιδιά αντιμετώπιζαν τεχνικά προβλήματα και, συνεπώς, δεν άκουγαν τους υπόλοιπους συμμετέχοντες. Παρ’ όλα αυτά, δεν έλειψαν και οι στιγμές που έχαναν τη διάθεσή τους για το μάθημα και προσπαθούσαν να ξεφύγουν, χωρίς όμως να πάρουν τη φοβερή και τρομερή απουσία!

   Μία άλλη χιλιοειπωμένη φράση ήταν η εξής: «Κυρία/κύριε πέφτει το ίντερνετ, σας χάνω!». Εντάξει, δεν αρνούμαστε ότι σε αρκετά σπίτια λειτουργούσαν ταυτόχρονα πολλές ηλεκτρονικές συσκευές και η σύνδεση στο διαδίκτυο δεν ήταν και τόσο καλή, αλλά ελάτε, βρε παιδιά! Παραδεχτείτε το! Μια χαρά αρκούσε η σύνδεσή σας! Ίσως το πρόβλημα να ήταν σε εσάς -λέμε εμείς τώρα… Τέλος πάντων, συνεχίζουμε…

  Ακόμα μία ασυναγώνιστη ατάκα ήταν: «Δεν λειτουργεί το μικρόφωνό μου!». Λιγότερο γνωστή βέβαια, αλλά εξίσου «αναγκαία»! Πόσες φορές δε μας έχουν πιάσει αδιάβαστους οι καθηγητές και εμείς αποφύγαμε τις ερωτήσεις τους, γράφοντας στο chat ότι χάλασε το μικρόφωνο μας; Αμέτρητες! Υπάρχουν όμως και εξαιρέσεις, κατά τις οποίες, όντως εξαιτίας τεχνικών προβλημάτων οι μαθητές δεν μπορούσαν να μιλήσουν…

   Δε θα ρίξουμε εντούτοις όλο το βάρος στους μαθητές! Για να λέμε και του στραβού το δίκιο, έβαλαν και οι καθηγητές το χεράκι τους! Ένα μεγάλο ποσοστό αυτών δεν είχε εξοικειωθεί σε μεγάλο βαθμό με την τεχνολογία, με αποτέλεσμα να τα κάνουν θάλασσα! Η πιο γνωστή τους φράση: «Δε με ακούς; Βγες και ξαναμπές!». Ήταν η κλασική απάντηση στην πρώτη από τις παραπάνω ατάκες των μαθητών! Οι διδάσκοντες, δηλαδή,  τους συμβούλευαν να αποχωρήσουν από το μάθημα και να επανασυνδεθούν, με την ελπίδα να μπορέσουν τελικά να το παρακολουθήσουν διαθέτοντας ήχο. Όμως, ξεχνούσαν να το γράψουν στη συνομιλία, ώστε να ξέρουν τα παιδιά τι να κάνουν όταν αντιμετωπίζουν προβλήματα στον ήχο τους, με αποτέλεσμα συχνά να μην λύνεται το πρόβλημα. Άλλες φορές πάλι, ρωτούσαν: «Παιδιά με ακούτε; Μιλήστε λίγο!». Δεν ήταν όμως ανάγκη να μάς το λένε αυτό, αφού, ούτως ή άλλως, σαν μαθητές του γυμνασίου που είμαστε, φημιζόμαστε για τη φασαρία που προκαλούμε στο μάθημα! (Ναι, όπως καταλάβατε θα βγάλουμε όλα τα άπλυτά σας στη φόρα!). Ωστόσο, στα διαδικτυακά μαθήματα μας είχαν πιάσει οι ντροπές και δεν τολμούσαμε να ανοίξουμε το μικρόφωνο! Αν όμως αντιμιλούσαμε (σπανίως βέβαια!), μας απειλούσαν με το γνωστό σε όλους: «Θα σε κάνω expel!», φράση η οποία αντιστοιχούσε στην προειδοποίηση για ωριαία αποβολή.

Συμπερασματικά, η τηλεκπαίδευση αποτέλεσε μία παράξενη εμπειρία για όλους μας. Στη διάρκειά της δεν έλειψαν στενόχωρες στιγμές, αλλά και ευχάριστα αστείες τόσο για τους μαθητές όσο και για τους καθηγητές. Δεν γνωρίζουμε αν και για εσάς αυτό το χρονικό διάστημα ήταν ευχάριστο ή όχι, το σίγουρο όμως είναι ότι εμάς θα μας μείνει αξέχαστο!