Επιτέλους! Το δένδρο πρασίνισε!
Όταν το φθινόπωρο το είχα δει με τα κιτρινισμένα του φύλλα, είχα σκεφτεί ότι γρήγορα τελείωσε το καλοκαίρι.
Τώρα που βλέπω το δένδρο μέσα στην προχωρημένη άνοιξη, η οποία σηματοδοτεί το τέλος των μαθημάτων, και που τη θέση των ξεθωριασμένων φύλλων των πεσμένων στο έδαφος παίρνει ένα χαλί καταπράσινο, με εναλλαγές από χρωματιστές πινελιές λουλουδιών, κάνω την ίδια σκέψη: Πόσο γρήγορα, αλήθεια, τρέχει ο χρόνος!
Το δένδρο τώρα είναι διαφορετικό όπως και η διάθεσή μου, αφού πλησιάζει το καλοκαίρι. Το δένδρο είναι γεμάτο ζωή. Πουλάκια έρχονται και φτιάχνουν τις φωλίτσες τους σ’ αυτό. Έντομα το τριγυρνάνε ζουζουνίζοντας. Το τοπίο γίνεται λαμπερό! Κι εγώ από την άλλη νιώθω τόση αισιοδοξία και χαρά για τις διακοπές που πλησιάζουν και την ξεκούραση που θα τις συντροφεύει, που νικώ το άγχος και την αγωνία για τις εξετάσεις που αναγκαστικά θα περάσω για να κλείσουν οριστικά τα σχολεία.
Πότε άρχισε, πότε τέλειωσε αυτή η πρώτη χρονιά στο γυμνάσιο ούτε που το κατάλαβα. Πόσο διαφορετικά και δύσκολα τα περίμενα όλα! Τώρα που πλησιάζει το τέλος της, νιώθω μια γλύκα, μια ομορφιά και γιατί όχι, μια μικρή σοφία…
Αυτός ο κύκλος του δένδρου μοιάζει με ένα μικρό κύκλο ζωής!
Οι μαθητές της Α’ Γυμνασίου
