Να κρατάς, να είσαι, να θυμάσαι.

Να είσαι το ποτάμι και ο ήλιος.

Να φτιάχνεις ηλιαχτίδες, να συγκεντρώνεις το νερό

και ύστερα να φωτίζεις σκοτάδια και να γεμίζεις ξερότοπους.

Μόνο τότε να λες πως φτιάχνεις κάτι σημαντικό.

Να είσαι λύκος σε αγέλη.

Να μην αρκείσαι στο να βάζεις το ένα πόδι μπροστά από το άλλο και να ακολουθείς.

Και να βεβαιώνεσαι πως τουλάχιστον εκείνη σε κάνει να νιώθεις πιο κοντά στην γούνα σου.

Αλλιώς να φεύγεις

και με ματωμένα ούλα.

Να κρατάς τα νύχια μέσα.

Να αφουγκράζεσαι γύρω σου ανθρώπους με πληγές και γρατζουνιές 

Να σκέφτεσαι πως δεν χρειάζονται άλλες σαν αυτές.

Και να ντρέπεσαι και μόνο με την σκέψη.

Να κρατάς τα ροδοπέταλα.

Να βγάζεις τα αγκάθια ένα προς ένα απ” το κοτσάνι κι ας ματώνεις.

Και μετά να ακουμπάς το Σκοπό με τα ακροδάχτυλα 

και να καταλαβαίνεις γιατί έπρεπε εξ’αρχής να υπάρξει αίμα.

Να κρατάς την καρδιά σου.

Να την φροντίζεις καλά, να μην την αφήνεις να σέρνεται στα πόδια άλλων

να της μιλάς για αυτά που πόνεσαν και αυτά που έλαμψαν, να της ζητάς εξηγήσεις.

Να στέκεσαι δίπλα της σκυφτά, να την ακούς.

Σου λέει αλήθεια.

Να θυμάσαι τον Παράδεισο 

Να κοιτάς γύρω και να μην νιώθεις την ανάγκη να ξεριζώσεις τίποτα.

Και αν παλέψεις για να τα αγαπήσεις, να τα προστατεύεις.

Γιατί τίποτα δεν θα μείνει έτσι για όσο καιρό νομίζεις.

Να θυμάσαι αυτά που δεν βλέπεις.

Υπάρχουν ακόμα και ας  μην τα πιστεύεις

ακόμα και αν δεν αγγίζουν ούτε στάλα την ώρα σου.

Δεν βρίσκεσαι μακριά από τίποτα.

Να θυμάσαι την φωλιά 

να την φτιάχνεις μόνος σου, κλαδί-κλαδί και να φροντίσεις να είναι γερή.

Και ύστερα που θα έρθουν να στην χαλάσουν, μην φοβηθείς.

Πάντα εκεί θα γυρνάς.

Στο τέλος, να κρατάς και να θυμάσαι πάντα τον άνθρωπο.
Εκείνον που βρίσκεται μέσα σου.

Λαμπρινή Σούλα