Το «ψαλίδι» που έμεινε στον χρόνο …
Στο παρελθόν, η κοινωνία δεν προσέφερε διεξόδους απασχόλησης στα παιδιά, όπως σήμερα. Γι’ αυτό όταν δε βοηθούσαν στις διάφορες εργασίες στα χωράφια ή στο σπίτι, οι μικροί του χωριού έπρεπε να βρούνε άλλους «δημιουργικούς» τρόπους για να περάσουν την μέρα τους.
Όσο και να αγαπάει η γιαγιά μου τις ξαδέρφες της, τόσο απεχθάνεται τις «καλλιτεχνικές ανησυχίες» που είχαν κάποτε. Και με το δίκαιο της! Δύσκολο να γίνεσαι ξαφνικά η «λεία» δύο 10χρονων κομμωτριών…
«Μην εμπιστεύεσαι εύκολα τους ανθρώπους! Εμένα ξέρεις τι μου είχαν κάνει οι ξαδέρφες μου;» έλεγε και ξαναέλεγε. «Άντε πάλι!» σκεφτόμουν εγώ περιμένοντας να ακούσω την ίδια κλασσική ιστορία. Για να κατανοήσετε σωστά τα γεγονότα, θα πρέπει να σας τα διηγηθώ από την αρχή.
Η γιαγιά μου, λοιπόν, έμενε σε ένα μικρό χωριό των Τρικάλων. Όταν ήταν 8 χρόνων δεν υπήρχαν ακόμα δρόμοι και τα χωράφια χωρίζονταν από πολλά μικρά χαντάκια. Έτσι, μια μέρα οι δύο της ξαδέρφες είδαν ένα ψαλίδι και σκαρφίστηκαν την πιο φαεινή ιδέα! «Μπες μέσα στον λάκκο και θα βγεις πιο όμορφη από ποτέ!», είπαν στη γιαγιά μου. Την άρπαξε η μια για να την κρατάει σταθερή και η άλλη έβαζε όλη της την τέχνη στα καημένα τα μαλλιά της. Μόνο χαρούμενη δεν βγήκε η γιαγιά μου από αυτό το χαντάκι. Τα μισά μαλλιά έγιναν τόσο κοντά που πήγαιναν προς τα πάνω και τα υπόλοιπα ήταν τόσο στραβά, που την έκαναν να μοιάζει με παπαγάλο! Στην όψη του πρώτου καθρέφτη που βρήκε, πλάνταξε στο κλάμα. Τότε ήταν που την είδε η δικιά της γιαγιά. Μόλις έμαθε τι συνέβη πήρε στο κυνήγι το ίδιο της το εγγόνι, την μια από τις ξαδέρφες του εγκλήματος. Σκέφτηκε να πάρει και εκείνη μια γεύση του επαγγέλματος της κομμωτικής και να κάνει τα δυο της εγγόνια ταιριαστά. Να αποκτήσει δυο παπαγαλάκια! Όμως την πρόλαβαν η προγιαγιά μου και η αδερφή της λέγοντας της: «Καλά μεγάλη γυναίκα δε ντρέπεσαι να ασχολείσαι με τα μαλλιά του παιδιού;». Στο τέλος, λοιπόν, η ξαδέρφη σώθηκε από το ανελέητο ψαλίδι και έμεινε η γιαγιά μου να κλαίει τρεις μέρες και τρεις νύχτες για το απαίσιο χτένισμα και να βασανίζεται για χρόνια από το παιδικό αυτό τραύμα…
Από μικρή πάντα γελούσα στο άκουσμα αυτής της ιστορίας και μου έκανε εντύπωση πώς μερικές τρίχες μπόρεσαν να αφήσουν τέτοιο στίγμα. Τώρα που ωρίμασα καταλαβαίνω… Το καλό των πολλών χρόνων και της εμπειρίας είναι πως ο άνθρωπος αποκτά την ικανότητα να γελάει με αυτά που τον στεναχωρούσαν. Και ύστερα αυτά είναι που αφηγείται στους ανθρώπους του, στα παιδιά του, στα εγγόνια του. Και δένεται ακόμα παραπάνω μαζί τους. Τελικά, μαθαίνει να αγαπάει την παλιά του λύπη και να μοιράζει παντού χαρά!
Μαρία Μανωλοπούλου Α2
