Η Άννα
Έχω που λέτε μια θεία, αδερφή του παππού μου από την μεριά της μάνας μου. Για να σας δώσω να καταλάβετε τι σόι άνθρωπος είναι θα σας πω ένα περιστατικό. Πριν κάτι χρόνια νόσησε με καρκίνο του μαστού, γύρω στα εξήντα ήταν. Την ημέρα που το έμαθα είχα κατατρομάξει, μου είπαν όμως ότι δεν ήταν τόσο σοβαρό, γιατί ήταν στα πρώτα στάδια ακόμα και θα γινόταν καλά μετά από λίγες χημειοθεραπείες. Ένα έχω να σας πω: δεν ξέρω αν φοβόταν, αν ανησυχούσε, αν είχε κλάψει, γιατί είχε φανεί τόσο δυνατή που ακόμη και τότε συνέχιζα να την κοιτάω με θαυμασμό, όχι με λύπηση. Ακόμη και τότε συνέχισα να ανακτώ δύναμη με το βλέμμα της. Είχε τόση αυτοπεποίθηση που όταν πήγαινε στον γιατρό ήταν σαν να πήγαινε στον οφθαλμίατρο για καινούργια γυαλιά, όχι σε ογκολόγο για χειρουργείο.
Πάντα με ενέπνεε αυτός ο άνθρωπος αν και είμαι σίγουρη πως δεν το ξέρει -δικό μου λάθος. Δεν με παροτρύνει απλά να βλέπω την ζωή με αισιοδοξία, αλλά με εμπνέει να χρησιμοποιώ τα εμπόδια που θα συναντήσω στον δρόμο μου, για να σταθώ πιο ψηλά και να δω καλύτερα την όμορφη θέα που έχει να μου προσφέρει το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον. Με έχει εμπνεύσει να μελετάω την ζωή με μια φιλοσοφική προσέγγιση, αλλά να μην μένω στα λόγια. Είναι μια γυναίκα γεμάτη πάθος: πάθος για ζωή, πάθος για ταξίδια. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Σοβιετική Ένωση και θυμάμαι συνέχεια να μου αφηγείται ιστορίες από τα πολλά της ταξίδια με μια ένταση στην φωνή της γεμάτη θέρμη. Είχε ταξιδέψει όλη την Σοβιετική, είχε ανέβει σε κάθε βουνό και είχε ζήσει κάθε περιπέτεια. Μου είχε πει πως το αγαπημένο της χρώμα είναι το κίτρινο, γιατί είναι το πιο φωτεινό χρώμα. Είναι το χρώμα του ήλιου, το χρώμα της χαράς, και ειλικρινά δεν θα μπορούσα να φανταστώ χρώμα να ταιριάζει καλύτερα στην ψυχή αυτής της γυναίκας.
Όταν σκέφτομαι την Άννα (έτσι την λένε), τρία πράγματα μου έρχονται στο μυαλό: καλοκαιρινός ήλιος, λιοντάρια, και πουλιά να τραγουδάνε. Το πρώτο συμβολίζει τη λατρεία της για τα ταξίδια και την ζεστασιά της. Το δεύτερο συμβολίζει την ενέργεια και, κυρίως, την δυναμικότητά της. Το τρίτο συμβολίζει την δυνατή, γεμάτη πάθος φωνή της και την αγάπη της για το τραγούδι. Την θυμάμαι να μου τραγουδάει ρωσικά τραγούδια και να προσπαθεί να τα μεταφράσει, χωρίς απαραίτητα να βγάζουν νόημα οι στίχοι στα ελληνικά. Η Άννα λοιπόν είναι ένας άνθρωπος που τον χαρακτηρίζει καλύτερα από κάθε άλλο η λέξη «πάθος»
Πάθος, πάθος, πάθος.
Κι όμως αυτός ο παθιασμένος άνθρωπος, αυτή η γυναίκα με αγάπη, με λατρεία για την ζωή, είχε ένα ξέσπασμα τις προάλλες, κατά το οποίο εξέφρασε την απογοήτευσή της από την ζωή που τόσο αγαπά. Θεωρεί λέει ότι δεν κατάφερε τίποτα στα εξήντα-κάτι χρόνια που περπατά σε τούτο τον πλανήτη. Εγώ βέβαια διαφωνώ, όπως και κάθε άλλος στην οικογένειά μας. Η Άννα μπορεί να θεωρεί ότι απέτυχε, αλλά εγώ δεν θα μπορούσα ποτέ να θεωρήσω «αποτυχημένο» έναν άνθρωπο που εμπνέει τον κόσμο με κάθε λέξη που βγαίνει από το στόμα του, που έχει περάσει από τους δώδεκα άθλους και συνεχίζει δυναμικά, που ύστερα από τόσα δεινά μιλάει παθιασμένα και ποτέ δεν σταματά να φιλοσοφεί την ζωή, έναν άνθρωπο με τέτοια συναισθηματική και ακαδημαϊκή εξυπνάδα…
Αν αυτό είναι αποτυχία, τότε τι είναι επιτυχία;
Παυλή Μαρία Ηλέκτρα Α2
