Πολλές είναι οι σύγχρονες αντιηρωικές συμπεριφορές που μας ενοχλούν, όπως ο συμβιβασμός, ο αυταρχισμός, η βία, η υποκρισία, η εξαπάτηση, η ταπείνωση… Με εκφράσεις που δηλώνουν έντονη ειρωνεία εκφράσαμε τους κοινωνικούς προβληματισμούς μας με ποίηση…
Pablo Picasso «Κορίτσι μπροστά στον καθρέφτη»
Καθρέφτες…
Λέει συνέχεια «αγάπη μου», «αγάπη μου», «αγάπη μου»
Αλλά η αγάπη του είναι να σκεπάζει τα πράγματα με μια περιπαικτική δόση εγωισμού,
σαν να έχει τα ακροδάχτυλά του μαζεμένα επειδή έδειχνε πολλή ώρα και κουράστηκε
Κουράστηκε που έδειχνε
Τι έδειχνε; Τον καθρέφτη. Τον καθρέφτη του.
Το σπίτι του είναι γεμάτο από αυτούς
Τι του έδωσε αυτή τη χαρά να προσπαθεί να παράξει το κάλλος στην πιο τέλεια μορφή του;
Η πιο τελεία μορφή του έληξε και σοβάρεψε
Αλλά αυτός ακόμα τη βλέπει στον καθρέφτη, κάνοντας αναπάντεχες παύσεις και λέγοντας «εγώ,» εγώ», εγώ».
Αυτός, αυτός, αυτός, είναι ο κόσμος που έχει παγιδευτεί εκούσια στην ανευθυνότητα του δικού του είναι
Ξέρετε ποιο είναι πιο περίεργο για το σπίτι του ανθρώπου με τους καθρέφτες;
Ότι δεν είναι κανένας σκεπασμένος,
εκτός από εκείνον στο δωμάτιο του
Στο δωμάτιο που ξυπνάει και που κοιμάται
Γιατί τότε μόνο θέλει να νιώσει αληθινός χωρίς να δει το «εγώ» του
Τότε μόνο το «εγώ» του γίνεται το «τίποτα»
Θεοδώρα Χατζηνικολάου
«Είναι δουλειά ανθρώπων…..»
Είναι δουλειά ανθρώπων
Να προστατεύουν άλλους
Να πονούν
Να υποφέρουν γι΄ αυτούς
Όμως όταν βρεθεί η ευκαιρία
Τα λάφυρα θα αρπάξουν
Θα γυρίσουν το πιστόλι
Και στο αφεντικό τους
Θα τρέξουν μακριά
Θα κρυφτούν
Τέλος όμως πάντα αυτοί τιμούνται
Για πράξεις ενάρετες
Σωστές
Ηρωικές
Που για άλλον σκοπό έχουν γίνει
Φραγκίσκος Κοντοβράκης
«Vigilante»
Το θνητό αίμα
αντηχεί
στο continuum άπειρο
εκεί
που κάποιοι
αποφασίζουν
μεταξύ
ζωής και θανάτου
δεν έχουν
δικαίωμα
από τη γέννηση τους
κι όμως
αυτόκλητοι τιμωροί
μεταμφιεσμένοι
παρά το
θνητό τους
αίμα
Γιατί;
διότι γεννήθηκαν
σε αυτόν
τον
κόσμο.
Ορέστης Γκίρτσος
Ο ανδριάντας
Ο Ανδριάντας των ανθρώπων
Στέκεται ολόρθος ανά τους αιώνες
Επιβλητικός, άφοβος ίσως
Έχουν φυλαχτά για να καταρρίπτουν την απάθεια,
ηλιοψημένα λιθάρια για να χτίζουν τις καλύβες τους,
δόρατα για τους πολέμους και τους δυνάστες τους
Κρέας και πιθάρια γεμάτα με οίνο και αίμα
Γεμάτα με απαξίωση τα αγάλματα
Αιθέρια τα γυναικεία σαν ηρωίδες στίχων ιαμβικών
Και η ρίζα της αιδούς; Άφαντη
Ο χειμώνας λαξεύει τα μάγουλα του κάθε συνωμότη
Μέχρι και οι δήμιοι αναρωτιούνται
Τίνος το αίμα να “ναι πάνω στο μαστίγιο;
Το αίμα κυλά σαν ιδρώτας στις νεανικές πλάτες,
σαν νερό στους απέραντους ορίζοντες
Το κεφάλι του αυτοκράτορα σε ολόχρυση πιατέλα
Ήχος από πεταλωμένα άλογα αντηχεί,
Ετοιμάζεται γεύμα από κρέας και τέφρα,
Η κόκκινη τεφροδόχος ευλαβικά σπασμένη
Ο ανδριάντας άφαντος
Κάτω από τις εντάφιες προσωπίδες ένα κενό
Οι ιδέες δεν έχουν πλέον καμία αξία
Χριστίνα Καρατζή
Ένα απλό χαϊκού
Καθώς δάσκαλοι
απείθαρχοι διδάσκουν
την πειθαρχία
Σιωπή
Αν οι κουβέντες αγγίζουν
Θα αποδυναμωθούν
Τα λόγια τα ανάξια σκουριάζουν
Δεν την φοβάμαι την σιωπή
Μιλώ για να μπορέσω κάποτε
να κάνω το αντίθετο
Μαριάννα Παντελιάδη
«Οι δυσκολίες μας, η ζωή σου»
Έτρεχες να προλάβεις να βοηθήσεις πάντα βέβαια εμφανώς.
Εύσημα και παλαμάκια πήρες και τα κατάφερες επιτυχώς.
Συνέχισες να κυνηγάς τους τίτλους, τα μπράβο και τις προβολές,
μα όταν σ” είχαν όντως ανάγκη έχανες όλες σου τις αντοχές.
Έψαχνες συνέχεια ευκαιρία να φανείς ηρωικός,
μα σε κάθε άλλη αξία ήσουν πάντα αλλεργικός.
Τώρα που ήρθε όμως το τέλος και θες βοήθεια εσύ
δεν μπορούμε εμείς αλήθεια…χάθηκε η διαδρομή.
Ιωάννα Χασανάκου
Ο πεθαμένος
Μέσα σε ένα συννεφάκι
Ζούνε αυτοί που δεν τους νοιάζει
Αν του δίπλα η ψυχή
κάνει μάχη για να φύγει.
Και δεν θέλουν να βοηθήσουν
Από ζήλια ή από φθόνο
Και νομίζουν πως κερδίζουν μια θέση πάνω στο θρόνο.
Κάποιος όμως θα βρεθεί
Που χωρίς να ανταγωνιστεί
Θα βοηθήσει αυτού του φίλου
Την καημένη την ψυχή.
Με ένα βλέμμα ο ζηλιάρης, ο προδότης θα κοιτάξει
Αυτόν που βοήθησε και θα τον κράξει.
Δεν θα μπορεί να καταλάβει
Πως η ζωή είναι μεγάλη
Και χρειάζεται με τόλμη
Να παλεύουμε για χάρη…
Χάρη της ίδιας, και των φίλων
Που αδυνατούν να αντέξουν
Στους ρυθμούς του γρήγορους
Και να επιβιώσουν.
Πλέον όμως θα “ναι αργά
Γιατί οι άνθρωποι φεύγουν έτσι,
Γρήγορα, χωρίς προειδοποίηση,
Και αν εσύ δεν τους βοηθήσεις
Σ΄ όλη τη ζωή σου θα “χεις τύψεις.
Κατερίνα Δημάκη
Κοιτώ τον κόσμο στα μάτια
Κοιτώ τον κόσμο στα μάτια
μα κάτι λείπει από αυτά
Δεν είναι πια ζωηρά
μα ούτε ζωντανά
Και που οφείλεται αυτό
Κοιτώ τον κόσμο ξανά με καημό
Και συνεχίζω να βλέπω αυτόν τον μαρασμό
Από πού προήλθε και αυτό
Τον εαυτό μου αναρωτώ
Τι να κάνω για αυτόν
Ξανά στα μάτια βλέπω εκείνον
Μα δεν υπάρχω πια
Τι έχει γίνει τι έχει αλλάξει από τα χρόνια τα παλιά
Που δεν χρειαζόταν να ρωτάς
Επειδή ήξερες πως απαντάς
Στις ερωτήσεις του ανθρώπου
Και σε αυτές του αποκόσμου
Μα τι άλλο να κάνω πια
Δεν υπάρχει χρόνος για να γίνουν όλα αυτά
Και τι μου έμεινε βαθιά
Μια σκέψη από τα παλιά
Που δεν υπήρχαν τόσες δυσκολίες
Και τα πράγματα ήταν μόνο εφορίες
Μα πώς να συνεχίσω πλέον
Αφού εσύ μου έκοψες το μέλλον
Αλλά το αποφάσισα τώρα
Δεν χρειάζομαι άλλη ώρα
Γιατί τα έχασα επιτέλους όλα.
Αθανασίου Γιώργος
Αργυρός Ανδρέας
