Πολλές είναι οι σύγχρονες αντιηρωικές συμπεριφορές που μας ενοχλούν, όπως ο συμβιβασμός, ο αυταρχισμός, η βία, η υποκρισία, η εξαπάτηση, η ταπείνωση… Με εκφράσεις που δηλώνουν έντονη ειρωνεία εκφράσαμε τους κοινωνικούς προβληματισμούς μας με ποίηση…
«Κανόνες»
Σαν έρθεις σε αυτόν τον κόσμο, πολλή προσοχή!
Πάντα κάποιους κανόνες πρέπει να τηρείς:
το δέρμα σου να “ναι λευκό και να “σαι στρέιτ
Ακόλουθους πολλούς, στο ίνσταγκραμ να έχεις
Το πορτοφόλι σου να “ναι μισογεμάτο, όχι μισοάδειο
Γιατί αλλιώς…
Αυτό δε θα αρέσει στον Μπάμπη, στη Μαρία και στον Χρήστο
Και όλοι θα σε κοιτάνε
Στα μάτια τους το μίσος
Σπασμένη πυξίδα θα είναι η ζωή σου
Μέσα στην τρικυμία των απόψεων
Από μικροί μας λένε τι πρέπει να κάνουμε
Από μικροί μας λένε ποιοι πρέπει να είμαστε
Από μικροί με λάθος πρότυπα βομβαρδιζόμαστε
Πεδία μάχης οι ζωές μας
Πες μου, λοιπόν, πόλεμο δεν έχουμε;
Θεόδωρος Παπαϊωάννου
«Ρουτίνα»
Βγαίνω από το σπίτι και
κοιτάζω γύρω μου
παντού πολύχρωμα ρούχα
πάνω σε άχρωμους ανθρώπους.
Τι τους λείπει;
Το χρήμα; Η πολυτέλεια;
Ή μήπως κάτι άλλο
Κάθε πρωί
<<βλέπω>>
στα λεωφορεία κουστουμαρισμένους
και βιαστικούς,
όσους κάθε βράδυ
μπροστά στην TV γλυκοκοιμούνται.
Δεν είναι αυτό ζωή.
Έτσι δεν πήγε μπροστά κανείς.
Μέσα σε αυτό το βαλτό
θα σαπίσουμε και “μείς.
Θάνος Μουσίκας
«Συνέχισε να μεθάς»
Σε κάλεσαν να είσαι υπηρέτης μα σε υπηρετούν
Άρχοντας, λεβέντης, μεγάλος άνθρωπος
Από τα χείλη σου στάζει κρασί
Αν είναι φτηνό το φτύνεις
Αν είναι ακριβό γλείφεσαι
μη τύχει και σου φύγει καμιά σταγόνα παραπάνω
Σκουπίζεσαι με ακριβά χαρτομάντιλα
Μπράβο!
Όμως το ακριβό μεταξωτό μαντήλι το κρατάς για τον άλλον
αυτόν που το δικό σου το κρασί ούτε που το κοιτάει
Και αν κάποιος σου ζητήσει κάτι απλό, μια βοήθεια
ένα σταφύλι από αυτό που έχεις για το κρασί σου
Θα του δώσεις το πιο ποιοτικό ξύδι
ή και τίποτα
γιατί τι πιο παράλογο από το να εκτελείς το καθήκον σου;
Από εμένα – Συγχαρητήρια!
συνέχισε να μεθάς μη σκέφτεσαι δεν χρειάζεται
ξάπλωσε, μη μου ζητήσεις τίποτα απλά πες μου τι να κάνω.
Απόστολος Γκουτζιαμάνης
«Έγκλημα πάθους»
Τα μαύρα δάκρυα της νερώνουν το ποτό σου
για “σενα όμως μοιάζει με νέκταρ των θεών .
Το μητρικό γάλα
αίμα στάζει στο στόμα σου.
Όμορφε δολοφόνε,
τα πλασμένα από χρυσό χέρια σου απλώνεις .
Η γυναικεία της φύση σε προκαλεί…
Σκάβει στους λαβύρινθους του μυαλού σου
και εσύ δρας την σκέψη.
Τα κροκοδείλια δάκρυα σου
ποτίζουν το αιώνιο σπίτι
και βαραίνουν το χώμα που το καλύπτει
Μπράβο! περήφανε γιε
Μπράβο! περήφανε αδερφέ
Μορφή του πονηρού
η ψυχή σου.
Μα εσύ αρέσκεσαι.
Η κραυγή μελωδία στα αυτιά σου,
η πληγή τέχνη, ηδονή στα μάτια σου.
Ακόρεστη η δίψα,
μα η πύλη κλειστή .
Αναστασία Ιορδανίδου
«Αυθεντία»
Στην τέταρτη φάση της βιομηχανικής επανάστασης
είμαστε όλοι λίγο επαναστάτες.
Εξάλλου τι ξέρει ο γιατρός για την υγεία μου
που δεν το ξέρω καλύτερα εγώ;
Ο δάσκαλος για την ανατροφή των παιδιών μου
που δεν μπορώ να τους δώσω εγώ;
Οι νέοι που τίποτα δεν σέβονται
και τα έχουν κάνει όλα αδύναμα και ροζ,
ανάποδα από το κανονικό
και αυτά τα βρωμοθήλυκα
που έχουν άποψη για όλα
καλσόν, χρηματιστήριο, διάστημα και επενδύσεις.
θα έπρεπε κάποτε να σταματήσουν όλοι να είναι τόσο εγωπαθείς,
στο κάτω κάτω αν άκουγαν εμένα
το μόνο σίγουρο, θα είμασταν όλοι ευτυχείς.
Ζήτω η δημοκρατία και όλα της τα συναφή!
Άσπα Μανώλη
«Μάτια ερμητικά κλειστά»
Καρφώνω τα πόδια στο τσιμέντο,
η σκέψη, το μυαλό παγώνουν
ο χρόνος σταματά.
Τα μάτια κοιτάζουν και τρομάζουν.
Δολοφόνοι,
γαλήνιοι από την φιλάνθρωπη πράξη τους.
Περαστικοί,
στα αίματα πατούν
και πηγαίνουν στις δουλειές τους με καθαρή συνείδηση.
Βιαστές,
αναπαυμένοι στην όψη των τρομοκρατημένων θυμάτων.
Ληστές,
ευτυχισμένοι μέσα στα πλούτη τους
και δίπλα
άστεγοι κραυγάζουν για βοήθεια.
Δεν αντέχουν την ακατάλληλη εικόνα τα μάτια,
κλείνονται στο καβούκι τους.
Και ο χρόνος συνεχίζει να κυλάει ήρεμα και ομαλά,
και επανέρχονται οι ρυθμοί,
και όλα ρέουν προς τον δρόμο τους.
Και τα μάτια ξανανοίγουν,
συνεχίζουν να συλλέγουν όμορφες εικόνες.
Μερόπη Δημητροπούλου
