«Το αγόρι πίσω από το συρματόπλεγμα» μια ταινία-ύμνος στην αγνή παιδική φιλία μέσα στο σκοτάδι του Ολοκαυτώματος

από την Αργυρώ Καζάκου, Γ6

«Το αγόρι πίσω από το συρματόπλεγμα» (The boy in the striped pajamas) είναι μια ταινία του 2008  που εξυμνεί την αθώα και αγνή παιδική φιλία καταγγέλλοντας ταυτόχρονα τη βαρβαρότητα και την κτηνωδία του Ολοκαυτώματος των Ναζί.

Η ταινία, που είναι βασισμένη στο μυθιστόρημα του Τζον Μπόιν «Το αγόρι με τη ριγέ πιτζάμα», αφηγείται την ιστορία μιας φιλίας που γεννήθηκε ανάμεσα στον Μπρούνο, το γιο ενός Γερμανού στρατηγού των Ες-Ες και διοικητή σε στρατόπεδο συγκέντρωσης και ενός αγοριού εβραϊκής καταγωγής, του Shmuel, που βρίσκεται πίσω από το συρματόπλεγμα του στρατοπέδου. Ο Μπρούνο, ένα 8χρονο αγόρι,  μετακομίζει με την οικογένειά του στην Πολωνία, δίπλα στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς,  λόγω της δουλειάς του πατέρα του που είναι διοικητής εκεί. Η καινούρια ζωή δεν αρέσει καθόλου στον μικρό Μπρούνο. Έχει όρεξη για παιχνίδι και περιέργεια να ανακαλύψει τι βρίσκεται πέρα από τον ψηλό τοίχο του σπιτιού του, εκεί που του απαγορεύεται να πάει. Μια μέρα, λοιπόν, κρυφά, αγνοώντας τις προειδοποιήσεις της μητέρας του, αποφασίζει να ανακαλύψει την περιπέτεια στο γειτονικό «αγρόκτημα». Εκεί , πίσω από το συρματόπλεγμα, γνωρίζει τον Shmuel, ένα συνομήλικό του αγόρι και γεννιέται μια δυνατή φιλία . Τα δύο παιδιά που δεν καταλαβαίνουν τον κόσμο των μεγάλων προσπαθούν παρά τις απαγορεύσεις να παίξουν και να καταλάβουν τι συμβαίνει γύρω τους.    Το συγκινητικό και ταυτόχρονα απάνθρωπο και τραγικό τέλος της ταινίας δείχνει με τον καλύτερο τρόπο τον παραλογισμό του πολέμου και την κτηνωδία του ναζισμού.

  Μέσα από τα αθώα παιδιά, που δεν μπορούν να καταλάβουν τον κόσμο των μεγάλων με τις κακίες και τις αδικίες του, παίρνουμε μαθήματα ανθρωπισμού και βλέπουμε το σκληρό πρόσωπο των μεγάλων. Η ταινία, σκληρή, ρεαλιστική, αλλά ταυτόχρονα πολύ συγκινητική  καταφέρνει χωρίς καθόλου σκηνές βίας να μας δείξει όλα τα εγκλήματα του ναζιστικού καθεστώτος στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, αλλά παράλληλα- αυτό που τουλάχιστον άφησε σε μένα- μια γλυκόπικρη αίσθηση πως η φιλία μπορεί να τα νικήσει όλα, και το ρατσισμό και τη βία και τον πόλεμο. Για πάντα φίλοι και ως το τέλος οι δύο πρωταγωνιστές με την αθωότητά τους δίνουν ένα ηχηρό αντιπολεμικό μήνυμα. Το τέλος της ταινίας μας αφήνει με μια θλίψη για όσα συνέβησαν και μέσα και έξω από το συρματόπλεγμα.

Την ταινία τη συστήνω ανεπιφύλαχτα τόσο σαν ένα μάθημα της ιστορίας του Ολοκαυτώματος, για να μάθουμε όλοι πόσο άσπλαχνο και εγκληματικό ήταν το ναζιστικό καθεστώς του Χίτλερ που εξόντωνε ανθρώπους σαν να ήταν αντικείμενα, όσο και για το μήνυμά της που μας δείχνει τη δύναμη της αγνής και άδολης παιδικής φιλίας που γκρεμίζει κάθε ρατσιστικό στερεότυπο και ξεπερνά φυλές και σύνορα.

Αξίζει να τη δείτε!