Τέμπη… ένας χρόνος μετά
γράφει η Ιφιγένεια Γιουμουσίδου Γ5
Ήταν Τετάρτη 1/3/2023. Εκείνη την ημέρα, από το πρωί είχα καταλάβει πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Στο σχολείο επικρατούσε μια αναταραχή… Παντού γύρω μου βλέμματα γεμάτα αγωνία και χαμηλόφωνες συζητήσεις , σχεδόν συνωμοτικές… «Μάθατε για το ατύχημα με το τρένο;» , «Υπάρχουν νεκροί!» , » Ήταν και ο Παναγιώτης μέσα…» , «Ποιος Παναγιώτης; Από το Γ3″, «Αποκλείεται ο Παναγιώτης γύρισε τη Δευτέρα από την Αθήνα…» ,» Όχι, δεν ήρθε χθες στο σχολείο «, «Σας λέω σίγουρα, ήταν μέσα, μου το είπε ο φίλος του..» , » Αλήθεια είναι, έμειναν μια μέρα παραπάνω στην Αθήνα», Παιδιά δεν γίνεται αυτό, σήμερα έχει γενέθλια » , «Δεν μπορεί…» , «Αποκλείεται »
Ακολούθησαν δύο μέρες αγωνίας. Καθηγητές και μαθητές περιμέναμε να ακούσουμε μια ευχάριστη είδηση. Κανείς δεν μπορούσε να κάνει μάθημα. Οι μέρες ατέλειωτες… Όσο περνούσαν οι ώρες εξανεμίζονταν και οι ελπίδες μας. Ώσπου ήρθε και η επίσημη επιβεβαίωση… Ο Παναγιώτης δεν έφτασε ποτέ. Το ταξίδι του τελείωσε στα Τέμπη. Η ζωή του τελείωσε στα Τέμπη… Μαζί με τις ζωές 56 άλλων συνανθρώπων μας.
Σαν ψέμα μου φαινόταν. Μία ταινία δραματική. Ένα όνειρο κακό. Ένας εφιάλτης. Ποτέ μου δεν περίμενα να συμβεί κάτι τέτοιο σε κάποιο παιδί της ηλικίας μου. Ήταν πολύ σκληρό να γράφω «Καλό Παράδεισο» για ένα συμμαθητή μου και μετά να βλέπω ένα στεφάνι με το όνομά του. Επάνω στο θρανίο του, αντί για βιβλία και στυλό, υπήρχε η φωτογραφία του, κεράκια και λευκά τριαντάφυλλα. Το ίδιο και στο γήπεδο που έπαιζε μπάσκετ, κάτι που τόσο πολύ αγαπούσε. Δεν το χωράει ο νους μου πως αντί ο Παναγιώτης να σβήνει κεριά γιορτάζοντας τα γενέθλιά του, εμείς του ανάβαμε κεριά για να αναπαυθεί η ψυχή του…
Τις επόμενες μέρες, το κλίμα συνέχισε να είναι βαρύ. Ταυτόχρονα όμως, ήμασταν και οργισμένοι.Κάποιοι ευθύνονται για αυτό το τραγικό δυστύχημα. Κάναμε κατάληψη, πορεία, κρεμάσαμε πανό, κολάζ από φωτογραφίες του. Περιμέναμε εξηγήσεις, απόδοση ευθυνών. Μάταια…..
Ένα χρόνο μετά , εξηγήσεις δεν δόθηκαν, ευθύνες δεν αποδόθηκαν. Τα 57 θύματα δεν γύρισαν πίσω. Ούτε ο Παναγιώτης, ο νεότερος αυτών. Ακόμη και οι επιζώντες, έμειναν με τραύματα, σωματικά και κυρίως ψυχικά, που δύσκολα ξεπερνιούνται. Οικογένειες κατεστραμμένες, ψυχές διαλυμένες. Δεν ήταν ένας εφιάλτης τελικά, ήταν τραγικό γεγονός.
Ένα χρόνο μετά , ο Παναγιώτης δεν έπαιξε ξανά μπάσκετ, δεν είδε ξανά τους φίλους του, δεν πήγε σχολείο, δεν πήγε εκδρομές ή σε σχολικούς χορούς. Ήταν μόλις 15!
Ένα χρόνο μετά , δεν έγινε 16!
Τα περισσότερα θύματα ήταν φοιτητές. Ήταν άνθρωποι που θέλησαν να κάνουν το 3ήμερο, 4ήμερο, για να μείνουν έστω μια μέρα παραπάνω με τους αγαπημένους τους. Ήταν άνθρωποι που οι γονείς τους, τους είπαν «Πάρε με, όταν φτάσεις», αλλά δεν πήραν ποτέ, γιατί πολύ απλά δεν έφτασαν ποτέ, όπως και ποτέ δεν θα ξεχαστούν. Ποτέ δεν θα ξεχαστεί αυτή η τραγωδία, αυτό το «τρένο του θανάτου», που έσβησε χαμόγελα και όνειρα κυρίως νέων ανθρώπων.
Θα ήθελα να δώσω τα συλλυπητήριά μου, σε όλες τις οικογένειες των θυμάτων και στην οικογένεια και στους φίλους του Παναγιώτη και του πατέρα του. Η μόνη παρηγοριά είναι ότι τώρα ο Παναγιώτης και ο πατέρας του είναι μαζί με τη μητέρα του Παναγιώτη, την οποία έχασε όταν ήταν πιο μικρός.
Ένα χρόνο μετά ακόμη αντηχούν στα αυτιά μου τα συνθήματα στην πορεία μας για την τραγωδία αυτή:
«Στέρεψαν τα δάκρυα και έγιναν οργή, ο χαμός του Παναγιώτη δεν θα ξεχαστεί»
«Στείλε όταν φτάσεις, δεν έφτασες ποτέ, εκδίκηση θα πάρουμε για σένανε μικρέ»…
Υπεροχο κείμενο πολυ καλό στην δομή του με άριστη αφήγηση και λεπτομέρειες.
Συγχαρητήρια στην Ιφιγένεια!
Καλή σταδιοδρομία εύχομαι καλή δύναμη δεν θα ξεχάσει κάνεις τον Παναγιώτη και κανένα θύμα του δυστυχήματος.
Σας ευχαριστούμε πολύ για τα καλά σας λόγια!