Την προηγούμενη εβδομάδα είχα τα γενέθλιά μου και η μητέρα μου ανακοίνωσε ότι θα παρακολουθήσουμε με μια φιλική οικογένεια τη θεατρική παράσταση «Δείπνο Ηλιθίων» στο «Μικρό Θέατρο» της Λάρισας.
Συναντηθήκαμε όλοι έξω από ένα μικρό και ταπεινό θέατρο. Το θέατρο ήταν σχεδόν άδειο, αλλά σε λίγη ώρα γέμισε από κάθε ηλικίας ανθρώπους. Δώσαμε τα εισιτήρια μας και ο ταξιθέτης μας οδήγησε στις θέσεις μας. Μόλις ακούστηκε το τρίτο καμπανάκι η παράσταση ξεκίνησε.
Πρωταγωνιστής ήταν ο μεγαλοεκδότης Πιερ Μπροσάν που με τους πλούσιους φίλους του οργάνωναν κάθε Τετάρτη βράδυ ένα «δείπνο ηλιθίων». Ο καθένας τους έπρεπε να προσκαλέσει από έναν «ηλίθιο», τον οποίο τον έκαναν να μιλήσει για τις ιδέες και τις αδυναμίες του, με σκοπό να γελάσουν εις βάρος του! Στο τέλος, επιλέγονταν ο «ηλίθιος της βραδιάς». Ο Πιερ πίστευε πως το νέο του εύρημα, ο Φρανσουά Πινιόν, ένας υπάλληλος της Εφορίας θα έκλεβε την παράσταση. Όλα, όμως, πήγαν στραβά. Λόγω προβλήματος στη μέση, ο Πιερ δεν μπόρεσε να πάει στο γεύμα. Ο ηλίθιός του κατάφτασε στο σπίτι του για να γνωριστούν, και τον έβαλε σε μία περιπέτεια χωρίς προηγούμενο! Το παράξενο όμως ήταν ότι στο τέλος τα έχασε όλα (γυναίκα, δουλειά, φίλους) και ο μόνος φίλος που του έμεινε, ήταν αυτός που θεωρούσε ανόητο.
Φαίνεται τελικά πως όποιος θεωρεί τους άλλους ηλιθίους στο τέλος πέφτει στην παγίδα ο ίδιος.
Εκείνη την ώρα σκέφτηκα τι παράξενη που είναι η ζωή, διότι αυτό που θέλεις να αποφύγεις ή αυτό που κοροϊδεύεις τις περισσότερες φορές δεν το γλιτώνεις και καλείσαι να το αντιμετωπίσεις. Παρόλο που το έργο ήταν αστείο,με έξυπνους διαλόγους και απρόβλεπτες εξελίξεις, αυτές οι σκέψεις με βασάνιζαν καθ όλη τη διάρκεια της παράστασης.
Μόλις τελείωσε η παράσταση πήγαμε να ζητήσουμε αυτόγραφα από τον πρωταγωνιστή και πήραμε το δρόμο για το σπίτι, ενθουσιασμένοι από την εμπειρία που ζήσαμε. Στο δρόμο σκεφτόμουν την συμπεριφορά των ανθρώπων απέναντι σε όχι και τόσο έξυπνους ανθρώπους που είναι εντελώς ρατσιστική και άδικη. Αυτό που πρέπει να κάνουμε όλοι μας είναι να μη κρίνουμε τον άλλον από την εξυπνάδα του και μόνο, αλλά αν υστερεί σε κάποιες ικανότητες να προσπαθούμε να τον βοηθήσουμε και όχι να τον απομονώνουμε από το κοινωνικό σύνολο περιφρονώντας τον.
Λαδοπούλου Κυριακή
μαθήτρια Α” γυμνασίου