Είναι γνωστό ότι η σημερινή μορφή ζωής των ανθρώπων στις πόλεις δεν θυμίζει τις ανάλογες μορφές και ρυθμούς που ίσχυαν πριν από λίγες μόνο δεκαετίες.Πριν λίγα χρόνια η Λάρισα ήταν μια επαρχιακή πόλη που γρήγορα εξελίχθηκε σε μια μεγαλούπολη με αποτέλεσμα:
♦ οι μονοκατοικίες με αυλές που υπήρχαν ακόμα και στο κέντρο και όχι μόνο στις συνοικίες, να έχουν δώσει τη θέση τους σε πολυόροφες οικοδομές,
♦ τα ακάλυπτα οικόπεδα και οι αλάνες έχουν οικοδομηθεί πυκνότατα και βέβαια δεν έχουν προβλεφθεί επαρκείς χώροι άθλησης και ψυχαγωγίας (όπως ανοιχτά πάρκα, γυμναστήρια κλπ.)
Αποτέλεσμα των συγκεκριμένων οικιστικών παρεμβάσεων είναι τα παιδιά, από μικρή ηλικία, να στερούνται χώρων άθλησης, ψυχαγωγίας και καθημερινού παιχνιδιού. Προσπαθούν να βολέψουν τις παρέες και τα παιχνίδια στα περιορισμένα μπαλκόνια και στα στενά και παραφορτωμένα παιδικά δωμάτια.
Έτσι στερούνται την ελεύθερη έκφραση των κινητικών τους δυνατοτήτων, την ανεμελιά του παιχνιδιού, την ανάπτυξη της κοινωνικότητας, λόγω έλλειψης παρέας και ομαδικότητας.
Τα παιδιά πέφτουν σε κινητική απάθεια με αποτέλεσμα να ξεχνούν απλά πράγματα, όπως πώς τρέχει κάποιος, πώς παίζει, ακόμα – ακόμα πώς φωνάζει χωρίς να το μαλώσουν γιατί ενοχλεί.
Η σκληρή μαθητική ζωή τα οδηγεί σε μια παρατεταμένη ακινησία στην καρέκλα (σχολείο – εξωσχολικά μαθήματα – διάβασμα στο σπίτι – υπολογιστής) ή στον καναπέ (τηλεόραση – ηλεκτρονικά παιχνίδια κλπ.) για πολλούς μήνες του χρόνου. Το τρίμηνο διάλειμμα το καλοκαίρι με κάποιες δραστηριότητες (θάλασσα – βουνό – ή χωριό) δεν μπορεί να ισοσκελίσει το έλλειμμα κίνησης.
Λύση για την ακίνητη καθημερινότητα των παιδιών είναι ο αθλητισμός, που προσφέρεται στις αστικές και ημιαστικές περιοχές σε αρκετούς χώρους και με πολλές μορφές (αθλοπαιδιές – κολύμβηση – στίβος – τέννις κλπ.)
Είναι αρκετά τα παιδιά των ηλικιών 8 ετών και άνω που αθλούνται και εκτονώνονται στους χώρους άθλησης, και οι δραστηριότητες αυτές συμβάλλουν ουσιαστικά στην σωστή ανάπτυξη όχι μόνο του σώματος αλλά και του μυαλού και του χαρακτήρα. Ο αθλητισμός, η κίνηση γενικότερα, είναι ο’τι καλύτερο μπορεί ένας γονιός να προσφέρει στο παιδί του, ο’τι καλύτερο μπορεί να διδάξει ένας δάσκαλος στο μαθητή, είναι ο’τι καλύτερο μπορεί να υιοθετήσει και να ενστερνιστεί ένα παιδί που θέλουμε να αναπτύξει μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα.
Και είναι βέβαια ο’τι χειρότερο, να σταματάει ένα παιδί να αθλείται όταν φτάνει στις Γυμνασιακές ή Λυκειακές τάξεις της εκπαίδευσης, επειδή δεν προλαβαίνει να διαβάσει ή να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των εξωσχολικών μαθημάτων.
Ένας σοφός καταμερισμός του χρόνου και ένας σωστός προγραμματισμός μπορεί να χωρέσει εκτός από τα κάθε είδους μαθήματα και τον αθλητισμό, ο οποίος πραγματικά θα βοηθήσει την σωστή ανάπτυξη των κινητικών και πνευματικών δεξιοτήτων του μαθητή.
Διαπιστώνουμε ότι ζούμε σε απαιτητικές εποχές που όσο περνούν τα χρόνια γίνονται από απαιτητικότερες έως απάνθρωπες για όλες τις ηλικίες. Θα πρέπει να οπλίσουμε τα παιδιά μας όχι μόνο με πνευματικά εφόδια, αλλά το κυριότερο, με σωματικές αντοχές που θα τα στηρίζουν στα βαρυφορτωμένα και απαιτητικά καθήκοντα που ζητούμε να φέρουν σε πέρας. Ένα δυνατό σώμα χτίζει ένα δυνατότερο μυαλό. Λίγες ώρες άθλησης και εκτόνωσης μπορούν να βοηθήσουν το παιδί σε οποιαδήποτε βαθμίδα εκπαίδευσης κι αν βρίσκεται, οποιαδήποτε φάση της ζωής του και αν διανύει, να ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις του χωρίς άγχος, με απόλυτη σιγουριά και αυτοπεποίθηση.
Γεροκώστα Κωνσταντίνα
