Η τακτική και πολυσχιδής συνεργάτις της εφημερίδας μας Νικολέτα Κουκουμάνη καταγράφει τις σκέψεις ενός ηλικιωμένου, απόμαχου της ζωής, από τον οποίο πήρε σχετική συνέντευξη.
«Σήμερα παιδάκι μου, ζούμε μια χαρά! Έχουμε σχεδόν όλοι τα πάντα και γι αυτό πρέπει να ευχαριστούμε τον Κύριο για ό,τι
αγαθό μας έχει δώσει» Με αυτή την φράση άρχισε η συζήτηση με έναν ηλικιωμένο, περίπου 90 χρονών ο οποίος βίωσε τα συνταρακτικά γεγονότα του ’40. Η επιθυμία μου να εμπλουτίσω τις γνώσεις μου για τον ελληνοϊταλικό πόλεμο , αποτέλεσε την αφορμή για την διερεύνηση αυτού του θέματος. «Έμπαιναν στα σπίτια και μας έπαιρναν ό,τι πολυτιμότερο είχαμε και μας είχε απομείνει. Ο κόσμος είχε απελπιστεί και δεν ήξερε τι να κάνει». «Η χώρα μετά τον πόλεμο ήταν κατεστραμμένη από την γερμανική κατοχή, το ίδιο και η οικονομία και οι υποδομές της. Υπήρξαν περισσότερα από 400.000 θύματα κατά τη διάρκεια της κατοχής καθώς τόσο τα χωριά όσο και οι πόλεις ήταν υπέστησαν τα πάνδεινα από τους κατακτητές«.
Βέβαια η απορία σας θα ήταν με ποιο τρόπο μπορεί κάποιος να συνδέσει τη μοναξιά με το πόλεμο. Κι όμως, είναι γεγονός! Ένας άνθρωπος ο οποίος έχει περάσει πολυάριθμες εμπειρίες από το πόλεμο και ζει σε μια εποχή, εποχή της ραγδαίας τεχνολογικής ανάπτυξης, δεν είναι τόσο εύκολο να ενσωματωθεί σ΄ αυτή.
«Οι εποχές όμως έχουν αλλάξει σε μεγάλο βαθμό κι όλοι ζουν γαλήνια και μπορεί τις περισσότερες φορές να έχουν να αντιμετωπίσουν κάποια προβλήματα ανούσια κατά τη γνώμη σε αντίθεση με τις εποχές που έχω βιώσει εγώ. Δεν ξέρουν παιδάκι μου τι θα πει πείνα! Δεν μπορούν να το κατανοήσουν!» Δύσκολο αν όχι αδύνατο όμως, θα ήταν να αντιταχθεί κανείς στην άποψη ότι τις εποχές στις οποίες βιώνουμε χαρακτηρίζονται ως κέντρο της ευτυχίας για τους περισσότερους.
«Η μοναξιά όμως είναι το χειρότερο πράγμα. Να έχεις χάσει ανθρώπους που αγαπάς και να μη μπορείς να ασχοληθείς με κάτι το ιδιαίτερο λόγω προβλημάτων υγείας» Αξιοσημείωτο είναι επίσης ότι όταν οι συνθήκες σε αναγκάζουν να ζεις μοναχικά, η ζωή σου χαρακτηρίζεται μουντή και όχι συναρπαστική.
Τέλος, θα ήθελα να σημειώσω ότι το σημαντικότερο απ’ όλα είναι ότι σε περίπτωση που έχετε κάποιον άνθρωπο μεγάλης ηλικίας να του δείχνετε κατανόηση, διότι έχει περάσει τόσα πολλά που δε ξεχνιούνται ούτε με αμνησία!
