Η Ελευθερία Φιλοκώστα γράφει για τον κορυφαίο και πολυβραβευμένο Αμερικανό σκηνοθέτη και σεναριογράφο Κουέντιν Ταραντίνο.
Ο Κουέντιν Ταραντίνο γεννήθηκε 27 Μαρτίου (Χρόνια πολλά, Κουέντιν!) 1963 στο Νόξβιλ του Τενεσί. Ο πατέρας του ήταν ηθοποιός και ερασιτέχνης μουσικός, ενώ η μητέρα του ήταν νοσοκόμα.
Σε ηλικία 15 ετών εγκαταλείπει το σχολείο για να παρακολουθήσει μαθήματα θεάτρου τα οποία μετά από δυο χρονιά παράτησε λόγω του ότι είχε βαρεθεί. Στη συνέχεια δούλεψε σε ένα βίντεο-κλαμπ, όπου είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει πολλές ταινίες και να αποκτήσει εμπειρία πάνω σε αυτές. Ο ίδιος έχει πει <<Όταν με ρωτάνε αν πήγα σε σχολή εγώ απαντάω: όχι πήγα στον κινηματογράφο>>.
Το 1987 κάνει την πρώτη του κινηματογραφική δουλειά γράφοντας και σκηνοθετώντας την ταινία My Best Friend’s Birthday. Ακολουθούν διάφορες ταινίες όπως Reservoir Dogs και το 1994 κάνει τον πρώτο του μεγάλο κινηματογραφικό πάταγο με την ανατρεπτική ταινία Pulp Fiction η οποία χαρακτηρίστηκε από ορισμένους κριτικούς ως η καλύτερη ταινία όλων των εποχών.
Ακολουθούν οι ταινίες From Dusk Til Dawn και Jakie Brown ενώ το 2003 στους κινηματογράφους βγαίνει η πρώτη από τις δυο ταινίες Kill Bill με την Ούμα Θέρμαν στο ρόλο της νύφης και το 2004 η εκδίκηση κλιμακώνεται με το δεύτερο μέρος του Kill Bill. Το 2007 δημιουργεί την ταινία Death Proof και το 2009 την ταινία Inglourious Basterds η οποία ανατρέπει όλη την ιστορία του Β” Παγκοσμίου πόλεμου.
Τέλος πιο η πρόσφατη ταινία του βγήκε το 2013 με τίτλο Django Unchained που αναφέρεται στις άθλιες συνθήκες διαβίωσης των Αφρικανών στην Αμερική πριν τον εμφύλιο και την επανάσταση του Django.
Ως τώρα ο μεγάλος αυτός καλλιτέχνης έχει στο ενεργητικό του συνολικά 170 υποψηφιότητες (σε φεστιβάλ για διάφορα βραβεία) από τις οποίες οι 90 αποδείχτηκαν νικηφόρες.
Οι ταινίες του ξεχωρίζουν για την ωμή βία, τις χαρακτηριστικές σκηνοθετικές οδηγίες, τους έξυπνους διάλογους και κυρίως για τα εξαιρετικά μουσικά κομμάτια που τις συνοδεύουν.
Στις ταινίες του Tαραντίνο αυτό που επίσης ξεχωρίζει είναι η θέση της γυναίκας η οποία είναι αρκετά αναβαθμισμένη καθώς κάθε γυναικείος ρόλος εκπέμπει μια δυναμικότητα και στηρίζεται στο <<Μια γυναίκα όλα τα μπορεί>>.
Αυτό φαίνεται στις ταινίες Kill Bill όπου η Μπεατρίξ Κιντο δεν διστάζει να τα βάλει με όποιον βρεθεί στο δρόμο της προς την εκδίκηση, ενώ στην ίδια ταινία δεσπόζουν οι Ελ Ντραϊβερ, Ορεΐν Ισίι, Γκόγκο Γιουμπάρι, Βερνιτα Γκρίν εξ ίσου δυναμικές φιγούρες μόνο που το τέλος τους χαρακτηριζεται από το θάνατο.
Στο Death Proof οι γυναίκες – θύματα του Στάντμαν Μαϊκ γίνονται θύτες και καταφέρνουν να σταματήσουν τη δολοφονική δράση του.
Στην ταινία Iglourious Basterds η Εβραία Σοσάνα Ντρέιφους παίρνει εκδίκηση από υψηλόβαθμα στελέχη των Ναζί καίγοντας τον κινηματογράφο της, καταφέρνοντας έτσι το στόχο τηςˑ όμως δεν υπολόγισε τον επικίνδυνο Νάζι θαυμαστή της Φρέντερικ Ζολέρ (…!) το καμάρι του έθνους και έτσι βρίσκει το θάνατο πριν προλάβει να δει το σχέδιό της να υλοποιείται επιτυχώς. Επίσης στις ταινίες Jakie Brown και Pulp Fiction οι ρόλοι των γυναικών είναι καθοριστικοί για την εξέλιξη της υπόθεσης.
Εξαίρεση στα δυναμικά πρότυπα των ανεξαρτήτων γυναικών αποτελεί η Μπρουνχίλντα στην ταινία Django Unchained.
