Οι φιλοσοφικές μου απόψεις επί του θέματος οφείλονται κυρίως στην Ηρώ. Και λέω κυρίως γιατί μικρή συνεισφορά είχε κι η ηλεκτρονική τάξη κι η πλατφόρμα Webex. Αναπολώ βέβαια με μεγάλη νοσταλγία εκείνες τις πρώτες τρεις υπέροχες μέρες! Προσέξτε, η πρώτη εμφάνιση του αριθμού τρία.
Τρεις υπέροχες πρώτες μέρες, όπου διάβαζα αυτά που ήθελα, ξυπνούσα χωρίς ξυπνητήρι και δεν έτρεχα σαν την τρελή του χωριού να ετοιμάσω πρωινά και ρούχα και να ξεπροβοδίσω γρήγορα τα βλαστάρια μου και να φύγω κι εγώ τρέχοντας. Τρεις. Θεϊκές!
Κι ύστερα το ξαφνικό ξύπνημα. Οδηγίες, pdf, video, στήσιμο ηλεκτρονικής τάξης, απόπειρα ανεβάσματος υλικού, δωδεκάωρο μπρος στον υπολογιστή, τηλεδιασκέψεις με υπουργείο, με τοπικούς υπευθύνους, με σχολείο, με συναδέρφους. Ξανά και ξανά. Επικοινωνία με γονείς και μαθητές. Δείτε οδηγίες, κάντε αυτό. Ώσπου φτάσαμε στην κορυφή: Webex. Ξανά από την αρχή, Κυρία αυτό, Κυρία εκείνο, οδηγίες, μηνύματα στο messenger, ερωτήσεις ξανά και ξανά. Και κει πάνω στις έξι μέρες από το κλείσιμο, συνέβη. Προσέξτε τον αριθμό έξι.
Ήταν έξι παρά τέταρτο όταν κάθισα στο σκαλοπάτι της αυλής. Κάποιοι να αναρωτιούνται τι να κάνουν τις ώρες αυτές κι εγώ να αναρωτιέμαι λίγο χρόνο δικό μου, μπορώ να έχω; Ήρθε δίπλα μου, κοντοστάθηκε και μου έδωσε την ιδέα. Πάμε, της είπα. Έξι παρά δύο έστειλα το μήνυμα στο έξι. Έξι παρά δύο πήρα την απάντηση. Έξι ακριβώς βγαίναμε από την πόρτα της αυλής. Έξι. Εγώ κι η Ηρώ. Ξαναπροσέξατε, φαντάζομαι το έξι.
Η διαδρομή πήρε αμέσως μορφή στο μυαλό. Αγία Μαρίνα, ανηφόρα. Πρώτο αναγνωρίσιμο εμπόδιο, σκύλος άγριος σε κτήμα. Τον ξέραμε, έπρεπε όμως να περάσουμε. Γαβγίσματα, πανικός, η Ηρώ πίσω, πέρνα, πέρνα μη φοβάσαι. Τίποτα. Είναι και ντελικάτη. Με χίλια ζόρια τα καταφέραμε. Ημέρα πρώτη.
Ημέρα δεύτερη. Το ίδιο. Έξι παρά δύο, έξι παρά δύο. Έξι. Σκύλος. Γαβγίσματα. Πανικός. Τα καταφέραμε.
Ημέρα τρίτη. Το ίδιο. Έξι παρά δύο, έξι παρά δύο. Έξι. Σκύλος. Γαβγίσματα. Πανικός. Τα καταφέραμε. Προσέξτε ξανά. Τρία.
Ημέρα τέταρτη. Ο σκύλος μας περιμένει, στην άκρη του κτήματος. Κουνάει ουρά, μουγγός, άφωνος. Η Ηρώ πλησιάζει λίγο, κουνάει μια ιδέα την ουρά της και συνεχίζει να προχωράει. Αυτή από έξω, αυτός από μέσα. Μέχρι την άκρη του κτήματος. Ημέρα πέμπτη, έκτη. Το ίδιο. Προσέξτε το έξι. Ημέρα έβδομη, όγδοη, ένατη, δέκατη. Η Ηρώ προχωρεί κανονικά χωρίς καν να πλησιάζει τον φράχτη. Αυτός τρέχει παράλληλα.
Συμπεράσματα αντικειμενικά της παρούσης παρατήρησης τα οποία φαντάζομαι ότι δεν δέχονται αμφισβήτηση. Όλα είναι θέμα προσέγγισης. Αναζητούμε την οικειότητα, την εξοικείωση, την εξημέρωση, ναι, σαν τη γλυκιά αλεπού του Μικρού Πρίγκιπα. Προσπαθούμε, καταφέρνουμε, ξεπερνούμε και πάμε παραπέρα. Τώρα που τελείωσε η πίεση του στησίματος και κύλησαν μια χαρά τα μαθήματα, μου έμεινε η συνήθεια του έξι στο έξι και σέβομαι προσκυνηματικά τον αριθμό τρία, όπως και το έξι, βέβαια. Ευγνωμονώ την Ηρώ, τον αγαπημένο μου σύντροφο στις εξορμήσεις μου. Και, ναι, οφείλω να ομολογήσω. Τον λυπάμαι. Ναι, λυπάμαι εκείνον τον παλιό νταή στην άκρη της περίφραξης που περιμένει για μια μικρή προσέγγιση της Ηρούς αλλά αυτή συνεχίζει τον περίπατό της καμαρωτή καμαρωτή χωρίς να κουνάει την ουρά της ούτε μια στάλα και κυρίως χωρίς να του ρίχνει ούτε μια μικρή ματιά ελεημοσύνης.
Γυναίκες, τι περιμένεις! Ω, να κι ένα τελευταίο συμπέρασμα!
Κείμενο και φωτογραφία Σέβη Κωνσταντινίδου
Πρώτη Δημοσίευση: Παρέμβαση
Αφήστε το σχόλιο σας στο "Έξι στο έξι και τρία"