Μια απ’ τις πρώτες λιακάδες της άνοιξης

μόλις που έμοιαζε να πέρασε ο χειμώνας

παίρναν απόφαση η γιαγιά με τη μάνα μου

κι από το παιδικό μου δωμάτιο

ξέστρωναν τις δυο μεγάλες πορτοκαλί βελέντζες

 

Να τις βάλουν στην άκρη, σαν κάθε χρόνο

να τις βάλουν στην άκρη, ως να γυρίσουνε τα κρύα

να τις βάζαν στην άκρη, θα μύριζε καλοκαίρι

Κι άμα τις πλέναν, τις τρίβαν, τις στύβαν καλά καλά

θα τις άπλωναν στα κάγκελα της βεράντας μου

 

Χάζευα τότε μαζί μ’ αυτές

κι εγώ στον ήλιο

ώρα πολλή απλωμένος

 

Θα φαίνονταν, μετά από λίγο, να λυγίζουν σχεδόν

τα μαύρα κάγκελα

κάτω από τους νότιους χρυσόμαλλους όγκους

τα κοίλα τοιχώματα

απ’ τις βαριές, λαμπρές αντανακλάσεις

και τα πνευμόνια μου

απ’ τον ζεστό, μελένιο αέρα

 

καθώς απ’ τις μεγάλες πορτοκαλιές βελέντζες

στάζαν

αργά, υγρά, απαστράπτοντα διαμάντια

του μέλλοντος

οι ενδόμυχες προσμονές

 

 

Γιώργος Π. Κωνσταντινίδης

Η ισορροπία του λευκού, εκδόσεις Παρέμβαση

 

Επιλέγει η Σεβαστή Κωνσταντινίδου ΠΕ01

Φωτογραφία: wal_172619 /pixabay