Από την Ολυμπία Λιάκου, μαθήτρια του Α1 τμήματος Γυμνασίου.

Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας, πάνω από 246 εκατομμύρια παιδιά στον κόσμο, ηλικίας από 5 έως 17 ετών, εργάζονται  κάτω από πολύ σκληρές συνθήκες εργασίας. Δυστυχώς, η Ελλάδα είναι κι αυτή  μια χώρα στην οποία υπάρχουν πολλά παιδιά, που εξαναγκάζονται από τους γονείς τους ή από άλλους ενήλικες για να ζητιανεύουν (όπως τα παιδιά των φαναριών).

Τα βασικά δικαιώματα του παιδιού, όπως το δικαίωμα στη μόρφωση και στο παιχνίδι, είναι άγνωστα γι” αυτά τα γλυκά πλάσματα. Κάποια δουλεύουν σε θορυβώδη κι επικίνδυνα εργοστάσια κι άλλα στα χωράφια. Υπάρχουν παιδιά που εργάζονται σε σπίτια ως οικιακοί βοηθοί και παιδιά-εργάτες σε βιοτεχνίες κατασκευής χαλιών ή αθλητικών ειδών, συνήθως με κάποια μορφή σκλαβιάς. Όπως είναι φυσικό, δεν λείπουν οι σοβαροί τραυματισμοί, ενώ κάποια από αυτά τα παιδιά πεθαίνουν πριν καν φτάσουν στην εφηβεία.

Πρόκειται κυρίως για παιδιά αναλφάβητων ή προσφυγικών οικογενειών, που έχουν οικονομικά προβλήματα. Έτσι, αντί να παίζουν με τους φίλους τους στις γειτονιές και στα διαλείμματα, να γελάνε όλη μέρα και να χαίρονται τη παιδική, απλή ζωή, αυτά τα παιδιά εργάζονται καθημερινά.

Κατά τη γνώμη μου, όσοι άνθρωποι βάζουν αυτά τα μικρά και ευαίσθητα πλάσματα να δουλέψουν είναι εγκληματίες. Είναι εγκληματίες γιατί δεν μπορούν να καταλάβουν πόσα ψυχολογικά και σωματικά τραύματα τους προκαλούν. Τα εκμεταλλεύονται λόγω της οικονομικής ανάγκης των οικογενειών τους και τους δίνουν ελάχιστα χρήματα, μέχρι και 1 ευρώ για 10 ώρες εργασίας.

Επομένως, την επόμενη φορά που θ’ αγοράσουμε μια μπάλα ή ένα ζευγάρι παπούτσια που είναι φτιαγμένα στο Μπαγκλαντές ή στο Πακιστάν, ας σκεφτούμε πόσα παιδικά χεράκια έχουν ταλαιπωρηθεί ή ακόμα και τραυματιστεί για να τα φτιάξουν ώστε να τα χαρούμε εμείς.

Πηγή:  http://www.iatrikathemata.gr/paidiergasia.htm