Αφηγηματικό κείμενο σε εξομολογητικό τόνο, μαθήτριας του Γυμνασίου

Θυμάμαι εκείνο το κόσμημα, με το οποίο σφραγίσαμε τη φιλία μας. Τίποτα ακριβό, μια απλή αλυσίδα με μια κορδέλα και μερικές χάντρες. Όμως για εμάς τις δύο σήμαινε κάτι άλλο. Το φορούσαμε την ίδια μέρα κατά λάθος και όταν τα άλλα παιδιά μας ρωτούσαν τι ήταν, ένα απλό γελάκι και μια ματιά ήταν αρκετά για να καταλάβουν όλοι πως ήταν ένα μυστικό δικό μας, μόνο δικό μας. Είχαμε υποσχεθεί πως η φιλία μας θα κρατήσει για πάντα.

Τα χρόνια πέρασαν. Μεγαλώσαμε και αλλάξαμε. Κάποια στιγμή αποφάσισες πως δεν ήμουν αρκετή για εσένα ή μάλλον πως παραήμουν αρκετή. Επέλεξες πως η φιλία μας έχει τελειώσει. Δεν μου το είπες όμως και εγώ ήμουν πολύ ανόητη για να το καταλάβω. Πέρασαν άλλα δύο χρόνια μέχρι να το πάρω είδηση. Μάλλον τελικά εκείνο το κόσμημα συνοδευόμενο από εκείνη την υπόσχεση δεν ήταν αρκετό για να μας κρατήσει ενωμένες. Δεν πειράζει όμως. Τουλάχιστον έμαθα πως οι φιλίες δεν σφραγίζονται με φτηνά κοσμήματα και υποσχέσεις. Χρειάζονται και άλλα πράγματα, ή μάλλον αξίες. Αγάπη, εμπιστοσύνη, ευγένεια. Αυτά είχα να σου πω, δεν θα προσπαθήσω να σου εξηγήσω, δεν αξίζει. Απλά να θυμάσαι: η φιλία δεν κλειδώνεται μέσα σε ένα κόσμημα.

Επάνω: «Το όνειρο», έργο του Πάμπλο Πικάσο