Από την Άννα Κυριακού, μαθήτρια του Β3 τμήματος Γυμνασίου.

Με αφορμή το κείμενο «Λεώνη» της Μαρίας Πυλιώτου που διαβάσαμε στο μάθημα της Λογοτεχνίας μού γεννήθηκαν κάποιες σκέψεις για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα Άτομα με Αναπηρία. Στο κείμενο η ηρωίδα, παρότι είναι ένα άτομο με κινητικές δυσκολίες, κατάφερε να βρει διάφορες εναλλακτικές λύσεις στα προβλήματα της καθημερινότητας, καθώς και επαγγελματικές διεξόδους. Τη θαυμάζω διότι έχει πολύ ενέργεια και αντιμετωπίζει ό,τι πρόβλημα βρεθεί μπροστά της. Είναι αξιαγάπητη προς τους άλλους και όχι αξιολύπητη. Έχει αυτοπεποίθηση, θάρρος και πολλή δύναμη. Μπορεί να μην είναι τελείως αληθινή, όμως κάπου εκεί έξω υπάρχουν σίγουρα άνθρωποι σαν αυτή που ποτέ δεν το βάζουν κάτω.

Η κόρη μιας οικογενειακής φίλης, όταν ήταν δεκατριών, ενεπλάκη σε ένα ατύχημα και έχασε το πόδι της. Τώρα είναι δεκαεννέα και παρόλα αυτά ξαναέκτισε τη ζωή της από την αρχή. Παίζει μπάσκετ σε μια καλή ομάδα και έχει αντιμετωπίσει αξιοπρεπώς το πρόβλημα της. Με την Λεώνη νομίζω ότι μοιάζουν πολύ, καθώς το ότι έχασε το πόδι της δεν την εμπόδισε να πραγματοποιήσει τα όνειρα της -ίσως λιγάκι διαφορετικά- γιατί μόνο όσοι παλεύουν για τα όνειρα τους τα καταφέρνουν.

Η ιδιαιτερότητα δεν είναι πρόβλημα. Ίσα ίσα είναι ένας τρόπος για να δεις με άλλο μάτι τη ζωή και να την καταλάβεις -λίγο περισσότερο- από διαφορετικές καταστάσεις ο καθένας. Τον πρώτο καιρό είναι πιο δύσκολο να το καταλάβεις, μάλλον επειδή δεν το περίμενες. Το να είσαι άτομο με κινητικές δυσκολίες θα είναι ένα κομμάτι της ζωής σου. Μπορεί να είσαι για όλη σου την υπόλοιπη ζωή έτσι, αλλά δεν θα είσαι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος και αυτό δεν πρέπει να σε σταματήσει με ό,τι θες να κάνεις. Γιατί το να είσαι διαφορετικός δεν είναι μόνο μειονέκτημα, αλλά και προτέρημα.