Συνέντευξη από τον παππού μου τον στρατιωτικό

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΠΠΟΥ ΜΟΥ ΤΟΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟimageΔημοσιογράφος:Αναστασία Δρόσου

Δημοσιογράφος: Γεια σου παππού. Πώς ήταν η ζωή σου στο χωριό όταν ήσουν παιδί;

Παππούς: Γεννήθηκα πριν από 85 χρόνια. Όταν ήμουνα παιδί, την εποχή εκείνη στη δεκαετία του ’30 και του ‘40, περνούσαμε πολύ φτωχά στο χωριό που ζούσαμε. Ζούσαμε στην αρχή όλοι μαζί σε ένα μικρό σπίτι, εγώ με τον πατέρα μου, τη μητέρα μου και τον αδελφό μου, που όμως πέθανε από αρρώστια όταν ήμουν 2 με 3 χρονών. Τον επόμενο χρόνο έμεινε η μητέρα μου έγκυος και δυστυχώς πέθανε στη γέννα. Ο πατέρας μου παντρεύτηκε σύντομα μια άλλη γυναίκα του χωριού, που έγινε μητριά μου. Σύντομα έφερε στον κόσμο άλλα 3 παιδιά, τα 3 αδέλφια μου που τα αγαπούσα πολύ και τα πρόσεχα σαν μεγαλύτερος αδελφός. Οικονομικά αναγκάστηκα να βοηθήσω την οικογένεια, για αυτό και στην ηλικία την δική σου, 8 με 10 χρονών, φύλαγα αγελάδες κι έμενα στη στάνη με τα ζώα. Πολύ δύσκολα χρόνια!

Δημοσιογράφος:  Πολέμησες παππού στον πόλεμο του 1940; Η οικογένειά σου κατάφερε να επιβιώσει από τον πόλεμο; Τι θυμάσαι από τότε;

Παππούς: Δεν πολέμησα εγώ αφού ήμουνα μικρός τότε, περίπου 8 ετών. Ευτυχώς κανείς από την οικογένειά μου δεν πέθανε λόγω του πολέμου, αλλά υπήρχαν στο χωριό πολλοί άλλοι νέοι που σκοτώθηκαν στον πόλεμο του 1940 και άλλοι ακόμα που πέθαναν αργότερα από την κατοχή, τις κακουχίες και τον εμφύλιο πόλεμο.

 

Δημοσιογράφος:     Όταν ήσουν μικρός, τι ήθελες να γίνεις; Το επάγγελμα του στρατιωτικού το διάλεξες εσύ και γιατί;

Παππούς: Σαν μικρός, το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να πάω στο σχολείο, στο δημοτικό, και να βγάλω κανένα χαρτζιλίκι να βοηθήσω τον πατέρα μου. Αργότερα, πάλι δούλευα διάφορες δουλειές, κυρίως αγροτικές στο χωριό αλλά και άλλες χαμαλοδουλειές στην πόλη, τα Γιάννενα, πάλι για το χαρτζιλίκι, τόσο για τον πατέρα μου όσο και για να μπορέσω να πάω νυχτερινό γυμνάσιο. Σου θυμίζω ότι όλα αυτά τα χρόνια έμενα κυρίως εκτός του σπιτιού μου στο χωριό, είτε στη στάνη με τα ζώα στο χωριό είτε σε κάποιο σπίτι σαν ψυχοπαίδι στα Γιάννενα. Όταν έβλεπα, στον πόλεμο, τους στρατιωτικούς να φοράνε στολή και να περπατάνε καμαρωτοί τους χάζευα. Ήθελα να αποκτήσω και εγώ κάποτε σιδερωμένη στολή, να έχω δικό μου όπλο και να υπηρετώ την πατρίδα μου, μαζί με ένα σταθερό μισθό που δεν θα πεινάω. Στο χωριό μου τους στρατιωτικούς τους εκτιμούσαν πολύ, και θεωρούσα έτσι ότι και ο πατέρας μου θα γινόταν πολύ περήφανος για μένα. Έτσι, όταν μου δόθηκε η ευκαιρία να δηλώσω για μόνιμος υπαξιωματικός στον στρατό, το έκανα και αμέσως μόλις μονιμοποιήθηκα έφυγα από το χωριό και τα Γιάννενα.

Δημοσιογράφος:     Έζησες σε πολλές πόλεις όταν υπηρετούσες στον στρατό; Επηρέασε αυτό την οικογένειά σου;

Παππούς: Γύρισα όλη την Ελλάδα, είτε σε στρατιωτικές Μονάδες που έπαιρνα μετάθεση, είτε έξω στη φύση, σε σκηνές, για ασκήσεις. Τότε, τα χρόνια εκείνα, σαν υπαξιωματικός φορούσα συνεχώς στολή, δεν επιτρεπόταν τα πολιτικά, ακόμα και όταν έβγαινα έξω με ρεπό. Κάθε μέρα δούλευα χωρίς συγκεκριμένο ωράριο όπως σήμερα, δηλαδή μέχρι αργά το βράδυ, ενώ οι βραδινές υπηρεσίες που έκανα και κοιμόμουν στο στρατόπεδο ήταν σε περισσότερες από τις μισές μέρες του μήνα. Καταλαβαίνεις λοιπόν ότι όταν ήμουν ανύπαντρος είχα την ευκαιρία να έλθω κοντά με πολλούς συναδέλφους, αφού ήμασταν συνέχεια μαζί και σε δύσκολες συνθήκες, και να κάνω έτσι πολλούς και καλούς φίλους. Όταν παντρεύτηκα αργότερα, στα 30 με 33 μου, και αφού γέννησα τον μπαμπά σου και τον θείο σου, όσες στιγμές μπορούσα να ξεκλέψω έτρεχα να είμαι μαζί με τη γυναίκα και τα παιδιά μου. Προσπάθησα παράλληλα, για να μην επηρεάσουν οι μεταθέσεις μου την πορεία των παιδιών μου σαν μαθητές, να πηγαίνω εγώ συχνά μακριά και να μην μετακομίζει η οικογένεια μαζί μου.

 

Δημοσιογράφος: Γενικά, σου άρεσε το επάγγελμα του στρατιωτικού; Από όταν βγήκες στη σύνταξη, το επιθύμησες καθόλου; Έχεις κρατήσει φίλους από τη δουλειά σου;

Παππούς: Ποτέ δεν μετάνιωσα για το επάγγελμα που ακολούθησα. Μου έδωσε ψωμί και το τίμησα με τον καλύτερο τρόπο. Αγάπησα και αγαπώ τον στρατό. Έκανα πολλούς φίλους, και νομίζω ότι η πειθαρχία και ο οργανωμένος τρόπος ζωής και σκέψης με έκανε καλύτερο άνθρωπο στην κοινωνία και καλύτερο οικογενειάρχη. Με έμαθε να εκτιμώ τις αρχές της οικογένειας, της θρησκείας και της πατρίδας, καθώς και να μαθαίνω να ζω με αυτά που πρέπει και όχι σπάταλα, αλλά και να ζω βοηθώντας τον συνάνθρωπό μου. Ναι, από όταν βγήκα στη σύνταξη το επιθύμησα, αλλά έχω τώρα τον μπαμπά σου και τον θείο σου, και τα δύο μου παιδιά να έχουν ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο και μάλιστα σαν αξιωματικοί καριέρας να έχουν γίνει καλύτεροι από εμένα. Τους καμαρώνω, όπως πιστεύω καμάρωνε και για μένα ο δικός μου πατέρας που δεν ζει πια. Από τη δουλειά μου έχω κρατήσει φίλους, που μιλάμε όποτε μπορούμε, απλά οι φίλοι αυτοί λιγοστεύουν δυστυχώς γιατί λόγω ηλικίας σιγά-σιγά ξεκινάνε για το μεγάλο τους ταξίδι. Εκεί που θα ταξιδέψω αναπόφευκτα και εγώ κάποια στιγμή, μαζί με τη γιαγιά σας, που όμως μέχρι τότε θέλω να μπορώ να έρχομαι σε επαφή συνεχώς με τα παιδιά και τα εγγόνια μου και να χαίρομαι και να ευχαριστώ το θεό που τα βλέπω να γίνονται καλύτεροι άνθρωποι

 

Δημοσιογράφος: Παππού, με συγκίνησες. Αν ξαναγεννιόσουν θα άλλαζες τίποτε στη ζωή σου και το επάγγελμα σου του στρατιωτικού;

Παππούς:      Είμαι ευχαριστημένος από το Θεό. Μου τα έδωσε απλόχερα. Είμαι ολιγαρκής. Δεν θα άλλαζα τίποτε από τη ζωή μου. Μπορεί να μην μου δόθηκε αγάπη όταν ήμουνα μικρός, μπορεί να μην ένιωσα το χάδι της μάνας, αλλά εγώ μπόρεσα και κατάλαβα σε βάθος την αξία της αγάπης, και έδωσα τα πάντα στην οικογένειά μου. Και πίστεψέ με αγαπημένη μου εγγονούλα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από το να προσφέρεις. Να προσφέρεις άδολη αγάπη.

Τα σχόλια είναι κλειστά.

Top