«Η αγάπη στα χρόνια του κορονοϊού»

Η αγάπη στα χρόνια του κορονοϊού

Στα χρόνια του κορονοϊού, η καθημερινή υπενθύμιση της περατότητάς μας κάνει τον χρόνο αγχωτικό, τον φόβο του θανάτου πιο έντονο. Οι άνθρωποι όπως «φεύγουν» με σταγόνες μοιάζουν, που τις τραβολογάει ο άνεμος μέχρι να πέσουν στο έδαφος, να σπάσουν, να σκορπίσουν. Στην πορεία αυτή είναι μόνοι τους, χωρίς να τους κρατάει κάποιος το χέρι. Κι εγώ αντιδρώ, κοιτάζω κατάματα τον ήλιο, να συνηθίζει το μάτι στο φως, στα χρώματα, στη ζεστασιά, στα πρόσωπα της αγάπης. Αγωνίζομαι νυχθημερόν να νιώσω από μακριά τους σφυγμούς, τον άνθρωπο που παράγει τη βαθιά αγάπη και τον σεβασμό, τους στενούς προσωπικούς δεσμούς ακόμα και μέσα από την άψυχη οθόνη των τηλεσυναντήσεων.

Τί είναι όμως αγάπη και πώς την αντιλαμβάνεται ένας έφηβος; Πώς την εκδηλώνει και ποιο το αντίκρισμά της; Αγάπη είναι να φοράς τη χειρουργική σου μάσκα ακόμα κι όταν ξέρεις πως δεν κινδυνεύει η δική σου ζωή προστατεύοντας έτσι τη ζωή των άλλων. Να περιορίζεις τις εξόδους και τις συναναστροφές με τους φίλους που τόσο σημαντικές είναι για σένα, για το κοινό καλό. Να κάνεις παρέα στους ηλικιωμένους χαρίζοντάς τους λίγη χαρά από τη χαρά σου, λίγη ζωντάνια από τη ζωντάνια σου. Να σκορπάς απλόχερα γέλιο με το χιούμορ και τον αυτοσαρκασμό σου στο περιβάλλον σου κι ακόμα παραπέρα. Να βγαίνεις το σούρουπο να ταΐζεις τα αδέσποτα της γειτονιάς, να τους φτιάχνεις αυτοσχέδια καταλύματα στο άκουσμα του επερχόμενου χιονιά. Και στο τέλος της μέρας, την ώρα που βγαίνεις στο μπαλκόνι παρέα με το βουητό της νύχτας, τον ήχο από το ποτιστικό μπεκ του γείτονα, τον απόηχο των συζητήσεων από τα μπαλκόνια των σπιτιών και τον ήχο από τα μηχανοκίνητα της πόλης που συνθέτουν τη μουσική υπόκρουση της νύχτας στην Ελλάδα, να ζεις τον ανεπιτήδευτο κόσμο των απογυμνωμένων αισθημάτων για την ομορφιά και την αγάπη. Επειδή μέσα στην αθλιότητα υπάρχει κι η ομορφιά, αρκεί να μπορείς να την προσφέρεις και κάποιοι να μπορούν να τη δεχτούν.

Ο κορονοϊός ήρθε για να μας υπενθυμίσει, για ακόμα μια φορά, πως με σύμμαχο την αγάπη ο άνθρωπος μπορεί να αντιμετωπίσει τα πάντα με επιτυχία. Γιατί όσο υπάρχουν άνθρωποι μικρόμυαλοι, άνθρωποι που αγνοούν τη σημασία της αγάπης για το συνάνθρωπο, δε θα υπάρχει ταξίδι αλλά ψευδαίσθηση κι εμείς θα είμαστε έρμαια αυτής. Και θα έρχονται πανδημίες και καταστροφές για να μας επαναφέρουν με μαύρο τρόπο στην πραγματικότητα…

Ορέστης Μπαϊρακτάρης Α2

Κάντε το πρώτο σχόλιο

Υποβολή απάντησης