Η Μικρασιατική Εκστρατεία ήταν μια σειρά στρατιωτικών γεγονότων, που συνέβησαν κατά το διαμελισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Είναι γνωστή ως Ελληνοτουρκικός Πόλεμος του 1919–1922 και διεξήχθη μεταξύ της Ελλάδας και του Τουρκικού Εθνικού Κινήματος, που θα ίδρυε αργότερα τη Δημοκρατία της Τουρκίας.
Το 1919, ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδας Ελευθέριος Βενιζέλος και η κυβέρνησή του, έχοντας την υποστήριξη των νικητών Άγγλων και Γάλλων του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου διέταξε την απόβαση ελληνικών στρατευμάτων στην Μικρά Ασία με σκοπό την αποκατάσταση της ειρήνης και της τάξης, καθώς και την προστασία όλου του χριστιανικού (και όχι μόνο) πληθυσμού από αυθαιρεσίες. Η Ελλάδα είχε την εντολή των Συμμάχων να αποβιβάσει στρατεύματα στη Σμύρνη για την προστασία των ελληνικών πληθυσμών, ωστόσο προσδοκούσε και την προσάρτηση περιοχών της Μικράς Ασίας στο πλαίσιο της Μεγάλης Ιδέας (πρόκειται για μια πολιτική που είχε στόχο το Ελληνικό Κράτος να απελευθερώσει όλες τις περιοχές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στις οποίες ζούσαν μεγάλοι Ελληνικοί πληθυσμοί, και όλες τις περιοχές που παραδοσιακά ανήκαν σε Έλληνες την αρχαία εποχή).
Πράγματι, όταν το 1920 υπογράφηκε η Συνθήκη των Σεβρών (10 Αυγούστου 1920), η οποία καθόριζε τους όρους ειρήνης των Συμμάχων με την ηττημένη Οθωμανική αυτοκρατορία, αποδόθηκε στην Ελλάδα το μεγαλύτερο μέρος της Ανατολικής Θράκης και της ευρύτερης περιοχής της Σμύρνης. Ο Σουλτάνος δέχθηκε την συνθήκη, όμως οι Νεότουρκοι με επικεφαλής τον Μουσταφά Κεμάλ ή Ατατούρκ, δεν την αναγνώρισαν και συνέχισαν τον πόλεμο με την Αντάντ και τους Έλληνες συμμάχους της. Η ελληνική κυβέρνηση θέλησε να επιβάλλει τα συμφωνηθέντα και παράλληλα να κινηθεί σε εδάφη που βρίσκονταν και έξω από τη ζώνη της Σμύρνης, ελπίζοντας ότι θα κερδίσει περισσότερα.
Η έναρξη της εκστρατείας έγινε το καλοκαίρι του 1920. Οι σύμμαχοι της Ελλάδας ήταν η Γαλλία, η Ιταλία, η Μεγάλη Βρετανία και η Ρωσία. Η κάθε χώρα βοηθούσε έχοντας η καθεμία διαφορετικά συμφέροντα και φυσικά όχι ανιδιοτελώς. Η Γαλλία βοηθούσε λόγω των οικονομικών συμφερόντων της, η Ιταλία λόγω της ελπίδας της ότι θα αποκτήσει εδάφη της Τουρκίας, η Ρωσία λόγω της επιθυμίας της να βγει στη Μεσόγειο και η Μεγάλη Βρετανία λόγω της επιθυμίας της για τον έλεγχο των στενών του Ελλήσποντου και των πετρελαίων της Μοσούλης. Εναντίον αυτής της συμμαχίας βρισκόταν ανεπίσημα η Γερμανία καθώς επιθυμούσε την πρόσβασή της στον Περσικό κόλπο κάτι το οποίο είχε συμφωνήσει με την Τουρκία υπό τον όρο ότι θα την τροφοδοτεί με όπλα.
Οι Έλληνες είχαν μια σειρά από επιτυχίες όμως στην πορεία ήρθαν οι ήττες. Η πρώτη ήττα που γνώρισε ο ελληνικός στρατός ήταν στις 8 Ιουνίου 1921. Παρά την ήττα οι Έλληνες προτίμησαν να συνεχίσουν την προέλαση κάτι που οδήγησε σταδιακά στην παρακμή της εκστρατείας. Δύο ήταν οι βασικοί λόγοι: α) Κατά την διάρκεια όλης της εκστρατείας οι Τούρκοι προσπαθούσαν να πάρουν τους σύμμαχους με το μέρος τους κάτι που εν τέλει επιτεύχθηκε. οι Έλληνες πλέον δεν είχαν την συγκατάθεση των σύμμαχων και έτσι δεν είχαν βοήθεια από κάπου.
β)Παράλληλα, το 1920 ο Ελευθέριος Βενιζέλος κήρυξε εκλογές τις οποίες και έχασε. Αυτό οδήγησε στην ανακατάταξη του στρατού και στην επάνοδο του βασιλιά Κωνσταντίνου που ήταν μισητός από την πλειοψηφία των Μεγάλων Δυνάμεων. Έτσι, άρχισαν να εγκαταλείπουν την Ελλάδα και να πηγαίνουν με το μέρος της Τουρκίας.
Από τον Μάιο του 1922 έως τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς οι Έλληνες είχαν δεχθεί μόνο ήττες και συνέχιζαν να κάνουν άτακτες υποχωρήσεις. Πανικόβλητη, η κυβέρνηση των Αθηνών διέταξε την εκκένωση της Μικράς Ασίας. Στις 5 Σεπτεμβρίου τα τελευταία τμήματα του Ελληνικού Στρατού εγκατέλειψαν την Μικρά Ασία.
Στις αρχές Σεπτεμβρίου οι πρώτοι Τούρκοι στρατιώτες μπήκαν στη Σμύρνη και σύντομα ξεκίνησε η καταστροφή…
Κωνσταντίνος Χατζησταύρου Γ6
