Διαβάσαμε το κείμενο του Ανδρέα Λασκαράτου, «Ο κακός μαθητής» και, 127 χρόνια μετά, αναλογιστήκαμε τα δικά μας, στις 16 Δεκεμβρίου 2013. Περιγράψαμε μερικούς χαρακτήρες που κυκλοφορούν ανάμεσά μας.

Μάθετε περισσότερα…

Ειρήνη Ατζαράκη (Γυμνάσιο, Γ1), «Ο κακός μαθητής»

  Ο κακός μαθητής τη σημερινή εποχή δεν έχει διαφορές με τους  μαθητές που έχουν τον ίδιο «τίτλο» στο ιστορικό κείμενο του Ανδρέα Λασκαράτου (1896). Μόνο ομοιότητες μπορούμε να βρούμε ανάμεσά τους.

 Καταρχήν, ο μαθητής αυτός θεωρεί πως το να πηγαίνει καθημερινά σχολείο δεν έχει καμιά αξία. Ο μόνος λόγος που το κάνει είναι επειδή το έχει συνηθίσει. Ένα επιπρόσθετο στοιχείο είναι η παρέα και οι φίλοι του τους οποίους συναντά στο σχολείο.

 Κατά τη διάρκεια του μαθήματος, ο κακός μαθητής κάθε άλλο παρά με το μάθημα ασχολείται. Κάθε διδακτική ώρα ενοχλεί τους συμμαθητές του και τη ροή του μαθήματος ή απλώς ασχολείται με άλλα, εντελώς άσχετα με το μάθημα, πράγματα. Δεν ετοιμάζεται ποτέ κατάλληλα για  το μάθημα της επόμενης ημέρας, βρίσκοντας πάντοτε κάποια δικαιολογία. Δεν τον ενδιαφέρει η βαθμολογία ή … είναι το μόνο πράγμα που τον ενδιαφέρει. Για να πετύχει, βέβαια, τη βαθμολογία αυτή διαβάζει τα βασικά, κατά τη γνώμη του, σημεία του μαθήματος, και τα μαθαίνει σαν παπαγάλος, χωρίς να καταλαβαίνει το νόημά τους. Αν πάλι δυσκολεύεται και σ’ αυτό, ο μαθητής καταφεύγει στον εύκολο τρόπο: το σκονάκι ή (σε δύσκολες καταστάσεις) στην … ανταλλαγή απόψεων με τους συμμαθητές του.

 Όπως είναι φυσικό, σε περιόδους γιορτών ή διακοπών, ο κακός μαθητής δεν διαβάζει το παραμικρό, παρά μόνο την τελευταία στιγμή. Τελικό αποτέλεσμα όλων των παραπάνω είναι πως ο μαθητής αυτός δεν θα καταφέρει στη ζωή του τίποτα, καθώς θα του λείπουν βασικές γνώσεις για οποιαδήποτε καριέρα.

Διονύσης Λαθιωτάκης (Γυμνάσιο,Γ2), «Εγώ.. ο εαυτός μου»

 Θα προσπαθήσω, αν και δεν τα καταφέρνω καλά στον γραπτό λόγο, να σκιαγραφήσω τον εαυτό μου. Θα αποπειραθώ δηλαδή να φωτίσω με σοβαρότητα τα θετικά αλλά και τα αρνητικά στοιχεία του χαρακτήρα μου, που, απ’ ό,τι φαίνεται, θα είναι περισσότερα από τα θετικά.

Καταρχήν θα ήθελα να πω ότι καθώς μας έφτιαχνε ο θεός μάς τα έδωσε όλα. Μας έδωσε ομορφιά, εξυπνάδα, ευφυία, ωραία φωνή και πολλά άλλα χαρακτηριστικά, σε άλλους πολύ και σε άλλους λίγο. Το μόνο πράγμα που άφησε σε εμάς  είναι η δημιουργία του χαρακτήρα μας. Έτσι κατάφερε να μας κάνει ξεχωριστούς! Τον χαρακτήρα μας τον πλάθουμε και τον δημιουργούμε μόνοι μας. Μέσα από τα λάθη μας μαθαίνουμε και έτσι μετατρέπουμε τα μειονεκτήματά μας σε πλεονεκτήματα, αρκεί βέβαια να το θέλουμε…

Στη διάρκεια των 14 χρόνων της ζωής μου απέκτησα και διαμόρφωσα κάποια από τα χαρακτηριστικά μου. θα χαρακτήριζα λοιπόν τον εαυτό μου αυθόρμητο, φιλικό, κοινωνικό, ευπροσάρμοστο, αυτάρκη, ειλικρινή και όχι υποκριτή. Είμαι δηλαδή ένα άτομο που αρκείται σε αυτά που καταφέρνει μόνος του, ένα άτομο με αυτογνωσία που αναγνωρίζει τα λάθη του αλλά και τα προτερήματά του.

Απ’ ό,τι  έγραψα και στην αρχή, έχω πολλά μειονεκτήματα. Καταλαβαίνω γιατί ο μαθηματικός μας με παρομοίασε με πυροτέχνημα που δεν σκάει στη διαδρομή αλλά πέφτει!  Νομίζω όμως ότι μερικές φορές τα μειονεκτήματά μου μπορούν να με ωφελήσουν. Για παράδειγμα, επειδή είμαι μπαγαπόντης είμαι χαλαρός και τεμπέλης, βαριέμαι να διαβάσω. Οτιδήποτε όμως διαβάζω με τη θέλησή μου, το κάνω συνειδητά για το δικό μου μέλλον και όχι για κάποιον άλλο. Πιστεύω επίσης ότι είμαι έξυπνος και ταυτοχρόνως είμαι ένα άτομο που δεν εξαντλεί τις δυνατότητές του και επαναπαύεται στο μέτριο. Τέλος, θεωρώ ότι είμαι ένα άτομο που τα κάνει όλα τσαπατσούλικα, στο πόδι, επιφανειακά, την τελευταία στιγμή, με αμφίβολα αποτελέσματα και τεράστιο άγχος, χωρίς να καταφέρνει να κρατήσει τις γνώσεις του για μεγάλο διάστημα.

Ιωάννα Μήτσικα (Γυμνάσιο,Γ2), «Ο Έλληνας, τέλειος σε όλα!»

 Εμείς οι Έλληνες είμαστε λαός με ισόποσα σχεδόν προτερήματα και μειονεκτήματα. Γενικότερα, ο χαρακτήρας μας είναι ασταθής και γεμάτος αντιφάσεις. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα που επαληθεύει τα παραπάνω είναι αυτό του σύγχρονου νεοέλληνα που όλο υπερηφανεύεται για την ιστορία της Ελλάδας και γενικά καυχιέται για τη χώρα του ενώ στην πραγματικότητα δεν κάνει τίποτα για να τη γνωρίσει πραγματικά ή να την αναβαθμίσει.

Ο  νεοέλληνας, όταν βρεθεί σε τραπέζι, είναι αυτός που πρώτος θα μιλήσει  για τη σημαντική ιστορία της Ελλάδα, την κληρονομιά που μας άφησαν οι πρόγονοί μας και θα εξυμνήσει όλα τα μεγάλα ιστορικά πρόσωπα. Στην πραγματικότητα όμως δεν κάνει τίποτα για την πατρίδα του και για την ανάδειξη της ιστορίας της. Αντίθετα η συμπεριφορά του χαρακτηρίζεται από πλήρη αδράνεια και απραξία. Για παράδειγμα, τα καλοκαίρια στην παραλία ο νεοέλληνας σχολιάζει ασταμάτητα τους ξένους τουρίστες και τους δυσφημεί. Αρέσκεται σε διάφορα αρνητικά στερεότυπα, όπως οι Ρουμάνοι είναι βρώμικος λαός ή σε περιαυτολογίες «οι  ξένοι δεν είναι σαν εμάς τους Έλληνες», ενώ είναι αυτός που θα πετάξει στην παραλία αμέτρητα αποτσίγαρα, το χαρτάκι από το παγωτό και τα σκουπίδια του.

Τέλος, ο νεοέλληνας θεωρεί τον εαυτό του τυχερό που γεννήθηκε Έλληνας, δεν κάνει όμως τίποτε για να αποδείξει ότι είναι αντάξιος αυτής της πολιτιστικής κληρονομιάς. Αυτή η συμπεριφορά των νεοελλήνων είναι ένας από τους βασικούς λόγους που αιτιολογούν την καθίζηση και την αλλοτρίωση της σύγχρονης Ελλάδας.

Αλέξανδρος Κουγιανός (Γυμνάσιο,Γ2), «Εξαρτημένος από την  οθόνη του LOL ή της T.V.»

Εξαρτημένος από μια οθόνη ή, αλλιώς, … λωλαμένος! ΄Ετσι αποκαλούμε συνήθως έναν άνθρωπο που είναι απομονωμένος από το περιβάλλον του και τα μόνα πράγματα που κάνει είναι να τρώει, να κοιμάται ή να κάθεται μπροστά από μια οθόνη και να παίζει με ένα ή περισσότερα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Τώρα που το ξανασκέφτομαι μπορεί να μην κάνει τα δύο προηγούμενα παρά μόνο το τελευταίο!

Υπάρχουν, βέβαια, πολλές εκδοχές σχετικά με την κοινωνικότητα αυτού του ατόμου. Πρώτον, μπορεί να είναι απολύτως κοινωνικός, να προσπαθεί ή ακόμα και να είναι φίλος με όλους. Δεύτερον, μπορεί να έχει λίγους φίλους που σίγουρα παίζουν αυτό το παιχνίδι και έχουν τον ίδιο τρόπο ζωής. Τρίτον, και χειρότερο, μπορεί να έχει ελάχιστους, ή και καθόλου, φίλους που επικοινωνεί μαζί τους μέσω facebook.

Γενικά, αν θέλετε τη γνώμη μου, οι «πωρωμένοι» το πιο πιθανό είναι να μην πετύχουν τίποτα στη ζωή τους, γιατί ό,τι έπρεπε να μάθουν όταν ήταν νέοι το έχασαν για χάρη ενός ασήμαντου παιχνιδιού.