του Γιώργου Κατραούρα (Γ2, Γυμνάσιο)
Το απόγευμα της περασμένης Τρίτης, 18 Φεβρουαρίου, πρόσφερε μια ξεχωριστή εμπειρία σε όσους παρευρέθηκαν στην εκδήλωση που οργάνωσε το βιβλιοπωλείο «επί λέξει», το οποίο άνοιξε πρόσφατα στην οδό Ακαδημίας. Εκεί παρακολούθησα τη συνάντηση ανάμεσα σε δύο παλιούς φίλους, τον μεταπολεμικό ποιητή Τίτο Πατρίκιο και την πολυγραφότατη και αγαπητή στα παιδιά συγγραφέα Άλκη Ζέη, με αφορμή την έκδοση του αυτοβιογραφικού βιβλίου της Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο. Αυτή η βραδιά ήταν πολύ σημαντική για μένα, αφού είχα τη μοναδική ευκαιρία να συναντήσω από κοντά δύο σημαντικούς λογοτέχνες, να γνωρίσω την Άλκη Ζέη, μια συγγραφέα- μύθο που με έχει συναρπάσει πολλές φορές, διαβάζοντας παλιά και σύγχρονα βιβλία της, όπως Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου ή Η Κωνσταντίνα και οι αράχνες της.
Στην παρουσίαση του καινούργιου βιβλίου, οι δύο συγγραφείς συνομίλησαν γύρω από όλη τους τη ζωή και το έργο τους, έκαναν αναδρομή στο κοινό παρελθόν, την Κατοχή και την Αντίσταση, την επανασύνδεσή τους όταν, την περίοδο της δικτατορίας, ζούσαν στο Παρίσι, αλλά και για επίκαιρα θέματα, παραλληλίζοντας την παλιά με τη σύγχρονη εποχή. Και οι δύο τόνισαν ιδιαίτερα τη διαφωνία τους με την αναφορά του όρου «κατοχή» για τις σημερινές κοινωνικές συνθήκες, επισημαίνοντας πως τα πράγματα τότε ήταν εντελώς διαφορετικά, πολύ πιο σκληρά και δύσκολα ως προς την επιβίωση, μαχητικά και ενθουσιώδη όμως ως προς τις ιδέες και την πίστη των ανθρώπων σε έναν καλύτερο κόσμο που θα ερχόταν μετά την αγριότητα του πολέμου, τους αγώνες και τις θυσίες.
Σχετικά με τον αυτοβιογραφικό χαρακτήρα που έχει το βιβλίο της η κα Ζέη δήλωσε ότι αναφέρεται στα νεανικά της χρόνια, και δικαιολόγησε τη συγγραφή του, λέγοντας με χιούμορ πως έγραψε μόνη της τη βιογραφία της γιατί δεν ήθελε να τη γράψει κάποιος άλλος, μετά το θάνατό της. Ακολούθησε συζήτηση με το αναγνωστικό κοινό που είχε γεμίσει ασφυκτικά την αίθουσα, η οποία περιστράφηκε γύρω από τη συγγραφική δραστηριότητα και την κοινή πορεία τους μέσα στο χρόνο, κάνοντας κατά κάποιο τρόπο έναν προσωπικό απολογισμό αλλά και καταθέτοντας ιδέες και απόψεις για τη σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα και τους νέους. Μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση δύο στιγμιότυπα: το ένα είναι ένα αστείο περιστατικό που μας αφηγήθηκε και σχετίζεται με το πολυδιαβασμένο βιβλίο της Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου. Σε μια επίσκεψη σε ένα σχολείο στη Θεσσαλονίκη, ήρθε αντιμέτωπη με τη δυσαρέσκεια ενός μικρού αναγνώστη που λυπήθηκε γιατί ο στρατιώτης σκότωσε το Σωτήρη. Ο μικρός μαθητής προτίμησε τη δική του εκδοχή, λέγοντας πως την ώρα που πάει να τον πυροβολήσει χτυπάει το κινητό του Γερμανού κι έτσι το παιδί γλιτώνει. Απορημένη, τότε, η συγγραφέας τον ρωτά «Μα πώς γίνεται να έχει ο Γερμανός κινητό;» και το παιδί της απαντά: «Αν δεν έχει ο Γερμανός, τότε ποιος θα έχει;». Μετά μας εκμυστηρεύτηκε πως αγαπημένη ηρωίδα της είναι η νεαρή Κωνσταντίνα, ένα πρόσωπο που τη συγκινεί. Πρόσφατα, μάλιστα, που επισκέφθηκε το Άαχεν, κάποια στιγμή νόμισε ότι την είδε να περνά στο απέναντι πεζοδρόμιο. Η βραδιά έληξε με τους δύο δημοφιλείς λογοτέχνες να υπογράφουν βιβλία μικρών και μεγάλων αναγνωστών, που έσπευσαν να τους πλησιάσουν και να τους γνωρίσουν από κοντά.
