Τα κόλιαντα είναι ένα τοπικό έθιμο που έχουμε από παλιά. Αυτό το κάνουμε στις 24 Δεκεμβρίου. Τις περασμένες δεκαετίες ξεκινούσαν από τα ξημερώματα και πήγαιναν σε όλο το χωριό από πόρτα σε πόρτα και από γειτονιά σε γειτονιά και έλεγαν τα κόλιαντα (σκωπτικό τραγουδάκι) χτυπώντας την πόρτα με την τζουμάκα (χειροποίητο ξύλινο σφυρί) και τραγουδούσαν. Όταν οι νοικοκυραίοι τους άνοιγαν την πόρτα, τους έδιναν κολιαντίνα (κάτι σαν τσουρεκάκι), κάστανα, μανταρίνια, καρύδια κλπ.. Πήγαιναν σε όλο το χωριό για να τηρήσουν το έθιμο. Τώρα διατηρούμε εμείς το έθιμο, γιατί δεν πρέπει να σβηστεί, επειδή υπάρχει από παλιά. Τότε υπήρχαν πολλά παιδιά και πήγαιναν ομάδες-ομάδες, ενώ τώρα τα παιδιά είναι λίγα και πάνε ένα, δύο και τρία. Εξάλλου τελευταία κάποια παιδιά δε θέλουν να πάνε και κάθονται και κοιμούνται. Άλλα πάλι δε λένε κόλιαντα και λένε κάλαντα γιατί μπορεί να μην τους έχουν μάθει οι δικοί τους τα κόλιαντα και ξέρουν καλύτερα αυτά που λένε σε όλη την Ελλάδα, οπότε είναι πολύ πιο εύκολα από τα κόλιαντα που τα λέμε μόνο εδώ στο χωριό. Ελπίζω να μην σβηστεί αυτό το έθιμο, γιατί είναι κάτι το διαφορετικό από τα έθιμα των άλλων χωριών, οπότε είναι κάτι ωραίο και πρωτότυπο.

Κόλιαντα µπάµπου µ, κόλιαντα κι µένα ν κολιαντίνα.

Κι µένα την τρανήτερη κι τώρα κι του χρόνοu.

Κι αν δεν έχεις κόλιαντινα, δος µ ένα σιτζιούκι,

Κι αν δεν έχεις κι σιτζιούκι, δος µ ένα κορίτσι

Κι τι του θέλεις γάϊδαρε του ξένου του κορίτσι;

Να το φιλώ να του τσιµπώ να µι ζισταίνει του βράδυ.

Κόλιαντα μπάμπου κόλιαντα

 

 

 

Πλιάτσαρη Δήμητρα

Φωτογραφία: S. Hermann & F. Richter/ pixabay